KORKULAR

[sweeet]

KORKULAR

Bizler hepimiz kendimizi bir ailemiz, evimiz, iş yerimiz, işimiz olduğu için ve para kazanabildiğimiz, yaşımız büyüyüp bir yerlere tek başımıza gidebildiğimiz için özgür zannederiz. Ben de kendimi çok özgür zannettiğim bir gün,
“Ben özgür değil miyim ki?”
diye bir soru sordum. O sorudan sonra kendimi bir arabanın sağ arka köşesinde savrula savrula, mide bulantılarıyla, başı dönmüş bir halde yol alırken gördüm.
“Neden böyle güzel bir arabanın içinde bu kadar midem bulanarak, savrularak yol alıyorum?”

diye ön koltuktaki şoföre seslenmek istediğimde o koltukta korkularımın oturduğunu gördüm. Çok şık bir arabanın direksiyonunda korkularım oturmuş ve bu yaşamın içinde bana böyle yol aldırıyordu. Bunun üzerine ikinci soruyu sordum:
“Peki, ben bu kadar güzel bir arabada rahat nasıl yol alabilirim?”
O zaman korkularımı bulup tek tek sevgiye dönüştürmem gerektiğini anladım. İçimin bu söylediğini yapmaya başladıktan bir süre sonra araba biraz durulmuş oldu. Ve ben de rahat nefes alarak arka sağ köşede sakin bir şekilde yol alır olmuştum. Biraz böyle gittikten sonra üçüncü soruyu sordum:
“Peki, ben öne ne zaman geçeceğim?”
O zaman ön sağ koltuğu gördüm. Oraya geçebilmem için bütün geçmişimi affetmem gerekiyordu ve bu affetmeyi yaparken de canımı acıtan herkesin bana ne yaptığını sorarak altındaki korkuyu bulup sevgiye dönüştürecektim. Dışarıda aradığım bütün çarelerim bittiği için bunu da yaptım. Ve bir zaman sonra ön koltuğa geçmiştim. Bir müddet bu halde yol aldıktan sonra dördüncü soruyu sordum:
“Peki, ben ne zaman direksiyona geçeceğim?”
Yani ben ne zaman hayatımın direksiyonunu elime alacaktım? Cevap geldi:
“Bütün korkuların bittiği zaman.”
Direksiyona geçmek güzeldi, o zaman ben de bu güzelliğe kavuşacaktım ve yaptım. Bütün korkularım bitti. Bugün ben kendi hayatımın direksiyonundayım. Bu yolculukta yalnız yol alacağımı zannedip beşinci soruyu sordum:
“Ben bu yolu nasıl gideceğim?”
Bir anda, ön sağda co-pilot’um belirdi:
“Üstbenim”
İşte o anda anlamıştım.
Korkularım bittiği zaman yolculuğuma üstbenimle devam edecektim. Yalnız değildim.
Tamdım ve huzurluydum.

Nil Avunduk