[Işıldayan Safir]

İkinci Şans

Eski Washington valisi Anthony Williams’ın çok çarpıcı bir yaşam öyküsü var. Williams daha küçük bir çocukken annesi ve babası tarafından terk edildi. Öksüzler yurdunda problem çocuk olarak bilinirdi. Üç yaşına geldiği halde konuşmayı sökememişti. Hayatının kaderi daha küçüklüğünden belli gibiydi ama iki sıcak ve ilgili insan ona bir şans daha vermeye karar verince her şey değişti.

Anthony, bir opera şarkıcısı ve en az onun kadar cömert kalpli olan kocası tarafından evlatlık olarak alındı. Kısa sürede konuşmaya başladı ve bu iki güzel insan tarafından çok güzel bir şekilde büyütüldü. Anthony’nin okul hayatı da çok başarılıydı. Liseden sonra Harvard ve Yale üniversitelerinde okudu.

Silik bir çocukken, zamanla başarılarıyla adını duyurdu ve 1998’de %66’lık oy oranıyla dünyanın en büyük şehirlerinden birinin valisi seçildi. Seçildikten sonra halka yaptığı ilk konuşmasında Williams şunları söyledi:

“44 yıl önce, annem ve babam beni evlat edinerek bana ikinci bir şans tanımış oldular. Şimdiyse, sanki bu şehir beni evlat edinmiş gibi hissediyorum ve size söz veriyorum ki; annem ve babam bana sevgi, samimiyet ve yardımseverlik hakkında ne öğrettiyse, hepsini bu şehre vereceğim.”

O, kendisine tanınan ikinci bir şans sayesinde yaşamaya devam edebilmişti. Bizlere de, hayatımızın belli bir döneminde mutlaka ikinci bir şans tanınıyor. Veya tam tersi, bu şans nasıl bize biri ya da birileri tarafından tanınıyorsa, bizler de zaman zaman başkalarına verebilecek bir fırsat tutuyoruz ellerimizde.

Belki bugün, o ikinci şans bize verilecek ya da belki bugün biz birine yaşamak için ikinci bir şans vereceğiz. Kim bilir?

[Işıldayan Safir]

Koşulsuz Sevgi

Adını bilmediğim bir yazar tarafından yazılmış, koşulsuz sevginin ne kadar kutsal bir şey olduğunu çok güzel resmeden bir öyküyü aynen aktarıyorum sizlere:

Kaya

Küçük kızı büyüdükçe daha bir asi oluyordu. Kızının bu davranışları, en son polis tarafından alkollü araç kullandığı için tutuklanınca doruğa çıktı. Anne, kızını çıkartmak için karakola gitmek zorunda kaldı.

Ertesi günün akşamına kadar tek kelime konuşmadılar. Sonunda anne, tansiyonu yumuşatmak için kızına küçük bir kutu içinde bir hediye verdi. Kız, ilgisizce kutuyu açtı ve kutunun içinde küçük bir kaya parçası buldu.

Şaşkınlık ve sinirle annesine: “Aman Allah’ım anne, bu da ne?” diye bağırdı.

“Kartı oku” dedi annesi.

Kız, zarfın içindeki kartı çıkardı ve okudu. Yanaklarından aşağıya doğru gözyaşları akmaya başladı. Yerinden kalktı, annesine sevgiyle sarıldı. Küçük kart elinden düştü bu sırada.

Kartın üzerinde şunlar yazılıydı: “Bu kayanın yaşı 200.000.000’dan daha fazladır. Senin için çabalamaktan da ancak bu kadar yıl sonra vazgeçeceğim işte!”

200.000.000. yıldan çok daha kısa zamanda, kolayca nelerden vazgeçebiliyoruz oysa… Ama işte koşulsuz sevgi… Ondan asla vazgeçemiyoruz.

[Işıldayan Safir]

Eğilmeyi Öğrenmek

Hem kendimizi alçaltıp aynı zamanda da duygusal anlamda sağlıklı olmak mümkün müdür?

Genç bir adam, iş için bir manav dükkanına başvurur. İşindeki ilk gün, patron genç adama bir paspas uzatır ve “Yerleri temizlemeni istiyorum.” der.

Yeni işe başlayan genç adam, afallamış bir halde “Ama ben bir üniversite mezunuyum.” der.

“Ah, özür dilerim” diye cevaplar patron. “Üniversitede bunları öğretmediklerini bilmiyordum. Peki o zaman, paspası bana ver sana bunu nasıl kullanacağını öğreteyim.”

Genç çocuk eğilmeyi kabul etmemiş, yerleri temizlemeyi reddederek seviyesini alçaltmamıştı! Oysa hayattaki en önemli derslerden birisi, en büyük gerçekleri ve en büyük mutlulukları alçalarak yakalayabileceğimizdir. Çoğu zaman ancak ve ancak belli bir hayat standardına ulaşırsak, belli bir gelir seviyesinin üstüne çıkarsak ya da belli bir eğitim seviyesine çıkarsak mutlu olabileceğimizi düşünürüz. Ama gerçek şu ki; basit olmanın ve birilerine hizmet etmenin değerini öğrenemezsek hiçbir zaman tam anlamıyla mutlu olamayız. Bu aynı zamanda kendimizi alçaltabilmeyi yani eğilmeyi öğrenebilmenin yoludur.

Hayatın bize sunduğu hediyeler, sanki bir rafta üst üste sıralanmış gibidir. Ama en büyük hediyeler en aşağıda dizilmiş ve en basit görünümlü olanlardır. Öyleyse demek ki; en büyük hediyelere ancak eğilerek, kendimizi alçaltarak ulaşabiliriz.

[Işıldayan Safir]

Farklı Bir Şey Yapın

Bir tek insan hayatının koskoca dünyada hiçbir önemi olmadığını düşündünüz mü hiç? Tabitha Brown bir insan hayatının bile bu koskoca dünya kadar önemli olabileceğini bizlere kanıtlamıştır.

1846 yılıydı. Tabitha Brown, Amerika kıtasının batısında yeni bir hayata başlamayı umut eden maceracıları, batıya götüren trene binmişti. 62 yaşında, 1.50 boyunda ve 49 kilo ağırlığında hasta bir ihtiyardı. Kısmi felç geçirdiği için, bir baston yardımıyla ancak topallayarak yürüyebiliyordu.

Yaşlı Tabitha, yol boyunca büyük bir cesaret ve sabır örneği gösterdi. Büyük Düzlükler’i ve Rocky dağlarını geçtiler. Trenin yiyecek deposu Rouge Irmağı’ndaki kızıldereliler tarafından soyulduğu için açlık tehlikesiyle karşı karşıya kaldı Tabitha. Ama buna rağmen, hasta vagonundaki insanlara baktı.

En sonunda Oregon’a vardılar. Tabitha Brown ülkenin o bölgedeki ilkokullarından birini kurdu. Bu okul, zengin olsun fakir olsun her türlü insanı kabul ediyordu. Okuldaki öğrenciler eğitim ve yurt için haftalık bir dolar ödüyordu. Fakirler içinde eğitim ücretsizdi.

Hayatta kalabildiği sürece, elinden gelen her şeyi okuluna verdi. Hep öğrencilerinin yanındaydı. Okulu bir üniversite haline getirebilmek için gerekli olan öğretmen ihtiyacını karşıladı. Günlük vaktinin çoğunu, okul mutfağında oradan oraya zorlukla yürüyerek, o gün yenecek ekmekleri yapmaya harcıyordu. Ve yıllar sonra, bu küçük ve hasta yaşlı kadın koskoca dünyaya önemli bir şey katmayı başardı.

Bugün, Tabitha Brown’ın Oregon’da kurduğu mütevazı okulun adı Pasifik Üniversitesi olarak bilinmektedir.

[yelda_k]

wampirim senden şikayetçiyimm..bu kadarda guzell şeylerr bi arada paylaşılmazkiii...önce birini okıyım dedımm bitane daha bıtane daha derkenn ..sürüklendımm uykumaa inatt sonuna kadar okudumm..şahaneydii gerçektenn..
çok şıkk çiçekler falann

en begendıgım ise 2.şans ve affetmekle ilgili konulardıı..ama karar verdım her gun bir tanesını tekrar okuyacagımm..cıkartmam gerken cok dersler varrmışta...

[Işıldayan Safir]

Söylediğini Yapma Cesareti

Rollo May’in çok doğru bir saptaması var: “Toplumumuzda cesaretin karşıtı korkaklık değil, sisteme uymaktır.” diyor May. Çünkü sürüden ayrılmak cesaret ister.

Senatör John Tyler hayatını, söylediklerinin arkasında durmak üzere kurmuş bir adamdı. Bunun sonucu olarak insanlar O’na o kadar güvendiler ki; kendisini Birleşik Devletler Başkanı seçtiler.

Pek rağbet gören bir şey olmasa bile doğru bildiğini yapma becerisinin en iyi örneklerinden biri bir senato oylaması sırasında gerçekleşti. Tyler’in oyu kararı değiştirecek olan oydu ve diğer vekillerin üzerindeki baskıları olağanüstü fazlaydı. İsmi okunduğunda, Tyler vicdanına kulak verdi. Ve tüm baskılara rağmen ret oyu verdi sonra da bu verdiği oyun ağırlığıyla kelimenin tam anlamıyla koltuğuna yığıldı.

Meclis salonuna büyük bir sessizlik çökmüştü. Senatörler şok olmuşlar, duyduklarına inanamamışlardı. Sonra Tyler kalktı ve bir yazarın dediği gibi “Soylu öz yargısının eşliğinde” yürüyüp gitti.

Tyler biliyordu ki böyle zor kararlar verme cesaretini göstermek, yaşanılır bir hayat kurmanın en önemli parçasıdır.

[Işıldayan Safir]

Amacınıza Sıkı Sıkıya Sarılın

William S. Bonowsky, Amerika’nın en büyük liderlerinden birinin, birbiri ardına yenilgilerle ve inatçı bir direnişle geçen öyküsünü anlatıyor. Bu büyük liderin hayat öyküsü şöyle:

1831’de işinde başarısız oldu.
1832’de Meclis’e girme çabası sonuçsuz kaldı.
1833’te yine iflas etti.
1834’te Meclis’e seçildi.
1835’te canından çok sevdiği hayat arkadaşı öldü.
1836’da sinirsel bunalım geçirdi.
1838’de Meclis Başkanlığı seçimini kaybetti.
1840’da Seçiciler Kurulu üyeliğini kaybetti.
1843’te kongre seçimlerini kaybetti.
1846’da Kongreye 1. dönem için üye seçildi.
1848’de Kongre seçimlerini bir kez daha kaybetti.
1855’te Senato seçimlerini kaybetti.
1856’da Başkan yardımcılığını kaybetti.
1858’de Senato seçimlerinde bir kez daha başarısız oldu.

Ve nihayet sonunda, 1860 yılında, ABD Başkanı seçildi!

Bunlar Abraham Lincoln’un yaşamındaki zorluklardan yalnızca birkaçı. Şöyle bir söz vardır: “Azmin bittiği yerde başarısızlık başlar.” Annem buna “hedefe sıkı sıkıya sarılmacılık” derdi. Yani, yaptığınız şeyi inanç ve sıkı bir çalışmayla yapıyorsanız, çoğunlukla başarıya ulaşırsınız.

Cesaretiniz mi kırıldı? Belki de yapmanız gereken bir kez daha denemek…

[Işıldayan Safir]

Perpetuals Nickli Üyeden Alıntı

İstemek yetmez, amacımıza ulaşmak için şiddetle arzulamamız gerekir (Ovidivs). Azimli olmalıyız.Herhangi bir şeyin sonucu başarısızlıkla sonuçlansa bile tekrar denemek gerekir.Muhteşem yazı.

Evet Perpetuals. Hayatta başarılı olmak için kuşkusuz en gerekli şeylerden birisi azim. Ben bu aralar amaçlara ulaşmada şiddetli arzunun etkisini sorguluyorum. Acaba gerçekten arzulamak yeterli midir? Ya da bu hissettiğimiz duygu arzulamak mıdır? Veya bu duygu her zaman sağlıklı mıdır? (Burada belki farkında olmadan istemediğimiz bir şey için çabalamaktan bahsediyorum. Oluyor çünkü) gibi... :))

Ancak başarının anahtarı pes etmemekte saklı.

Sevgilerimle.

[Işıldayan Safir]

Bir Hissetmek

1942 yılında, ABD konsolosluğu Basra Körfezi’nde yaşayan vatandaşlarına, gitgide yayılan savaşın her an yaşadıkları bölgeye sıçrayabileceğini ve bu bölgeyi terk etmeleri gerektiğini açıkladı. İnsanlar apar topar hazırlanıp gemilere doluştu.

Yolculuk çok tehlikeli olduğu için, bir kısım vatandaşlar askeri bir gemi olan Mauritania gemisine bindirilerek güven altına alınmıştı. Yerleştirilen 25 kadın ve çocuk haricinde, gemide binlerce müttefik askeri ve 500 kadar Alman esir vardı.

Okyanusun derinliklerinde devriye gezen denizaltılar yüzünden yavaş ve tedbirli bir şekilde ilerliyorlardı. Noel geldiğinde denize açılalı tam 2 ay olmuştu. Ve bu kadar sürede sadece Yeni Zelanda sahillerine varabilmişlerdi. Gemideki herkes korku ve endişe doluydu. Herkes bir an önce evine kavuşmak istiyordu.

Böyle bir ortamda, yolculardan birisi, en az kendileri kadar evlerini özleyen ve yalnızlık çeken Alman esirlere Yeni Yıl şarkılarını söylemek için kaptandan izin istedi. Kaptan izin verdi.

Oluşturulan küçük bir koro, Alman esirlerin tutulduğu bölüme gitti. Joseph Mohr tarafından Almanya’da yazılmış bir şarkı olduğu ve bu şarkının esirlere tanıdık geleceği düşünülerek, ilk olarak Silent Night şarkısını söylemeye karar verdiler.

Şarkı başladıktan sadece birkaç saniye sonra, birdenbire zemin ayağa kalkan esirlerin gürültüsüyle sallandı. Yüzlerce Alman esir, koruyu biraz daha iyi görebilmek ve dinleyebilmek için, hücrelerin küçük pencerelerine doluştu. O sırada, parmaklıkların her iki tarafındaki insanlar, içlerinde hep birlikte evrensel bir kanunu hissetmişti: Dünyadaki tüm insanlar birdir.

Umut ve sevgi, savaşan milletler arasındaki engelleri yıkmıştı ve en azından o an, hepsi bir tek aileye mensupmuş gibi hissetti.

Herkes birdi işte. Ve bunun bilincinde olarak, herkes o an gerçek barışı bulmuştu.

[Işıldayan Safir]

Teşekkür Edilmeyen İnsanlar

Boston Üniversitesi’nde hocayken, William Stidger bir ara sürekli, hayatında teşekkür edemediği ve minnettar olduğu insanların sayısının ne kadar çok olduğunu anlatır dururdu. Bu insanlar kimi zaman, ona eğitimi ve yetişmesinde yardımcı olmuş bir büyüğü, kimi zaman ona ilham vermiş birisi, kimi zaman da gösterdiği ilgi ve anlayışla onun üzerinde sonsuz etki bırakmış bir insan olurdu.

Bu insanlardan birisi de, okuldan mezun olduktan sonra uzun yıllar kendisinden hiçbir haber alamadığı öğretmeniydi. Haber alamamış olsa da, William Stidger’a şiir sevgisini aşılayan ve içinde diğer öğretmenlere duyduğundan farklı bir sevgi oluşmasını sağlayan öğretmenini hiç unutmamıştı. Bir gün ona karşı duyduğu minneti anlatan ve teşekkür eden bir mektup yazmaya karar verdi.

Aldığı cevap, yaşlı ve güçsüz bir insanın elinden çıkmış olduğu belli olan, bozuk ve düzensiz bir yazıyla yazılmıştı. Mektup, ‘Benim sevgili Willie’m’ diye başlıyordu. William sevinç içindeydi. 50’sini devirmiş, soğuk görünümlü bir profesör olarak artık dünya üzerinde kendisini ‘Benim sevgili Willie’m’ diye çağırabilecek birinin kalmadığını düşünüyordu çünkü.

Mektup şöyleydi:

Benim sevgili Willie’m,

Yazdığın mektubun benim için ne anlama geldiğini anlatmak için kelimeler yetersiz kalır. 80’lerimdeyim, küçük bir odada yaşıyorum, yemeğimi kendim yapıyorum, geçmişi düşünerek hayatımın sonbaharında mutlu olmaya çalışıyorum. İlgini çeker mi bilmem ama tam 50 yıl öğretmenlik yaptım ve bana yazdığın mektup bugüne kadar aldığım ilk teşekkür mektubuydu. Ve inan ki; hayatımda bugüne kadar hiçbir şey beni, soğuk bir kış günü kapıma gelen bu mektup kadar mutlu edemedi.

Kolay kolay ağlamayan William mektubu bitirdikten sonra gözyaşlarına boğulmuştu. William’ın geçmişinden, o hiç teşekkür edemediğimiz insanlardan biriydi, yaşlı öğretmen. Hepimizin hayatında ne çok var böyle insanlar öyle değil mi? Kimi zaman bir öğretmen, diğerlerinden farklı bir şey katan bize ya da kendimize inanmamızı sağlayan, yeteneğimizi keşfeden ve hiç unutamadığımız bir insan.

Hepimiz hayatımızı değişik yönlerden etkilemiş ve şekillendirmiş o insanları hep hatırlarız. Üzerimizdeki etkileri bizi değiştiren insanları… William Stidger, minnetini ifade etmek için bir yol bulmuş, öğretmenine mektup yazmıştı.

Peki sizin geçmişinizde o, hiç teşekkür edemediğiniz insanlar kim? Düşünün, belki ‘Teşekkür ederim’ demek için çok geç değildir.