[anceline]

Selam...mesleğim gereği göz önünde olan bir insanım...profesyonel hayatımda bunu hiç yaşamadım ancak özel hayatımda , sosyal çevremde yüz kızarma illetini ben de yaşayıp çözümlemiş olanlardanım şükürler olsun. Senelerce çektim bunu..şöyle söyliyeyim - ki bunu sadece utanma duygusuyla temellendirmek hata olur- adımı bile sorsalar yüzüm kızarıyordu. Olur olmaz durumlarda pancar gibi kıpkırmızı olunca kendinizi nasıl ifade edeceğinizi de şaşırıyorsunuz. Fakat sonra şunu farkettim, ben kendimi bildim bileli merkezime odaklı değil , başkalarına odaklı yaşamışım. Başkalarının ne düşündüğüne, başkalarının onayına o kadar fazla önem vermişim ki...bulunduğum ortamlarda hep başkalarına değer vermişim. Aman onlar ne düşünür, aman onlar ne der. Hep başkalarının gözünde mükemmel olmayı, mükemmel görünmeyi, hata yapmamayı, kendimle ilgili açıklar vermemeyi hayatımın odak noktası yapmışım meğer...bu durum da tabii yaşadığım bol baba baskılı çocukluktan kaynaklanıyor...
Ne yaptım biliyor musunuz? Attım üstümde ki bu yükleri...Çıkardım attım , attım , attım. Bir toplantıya gittiğimde artık bana yöneltilen sorulara dört dörtlük cevap vermek zorunda hissetmiyorum kendimi yada onlara en zarif ve en güzel görüneceğim diye içinde rahat edemediğim, beni yansıtmayan giysileri üzerime geçirmiyorum ya da bir yerden çıkıp gitmeyi arzuluyorsam müsade isteyip çıkıp gidiyorum. Dahası artık zorla insanların beni muhabbetlerine esir etmelerine izin vermiyorum. İstediğim gibi kahkaha atıyorum ki eskiden sadece buruk bir gülümsemeyle idare ederdim...Kısacası merkezi buldum, doğal oldum. Artık yüzüm kızarmıyor aerobik yaparken hariç tabi :)) Ah bu anne babalar yok mu, çocuklarının kendilerini özgürce ifade etmelerine izin vermeyen onları kuklalaştıran anne babalar. İSYAN BAYRAKLARINI ÇEKİN KENDİ GEMİNİZİN DÜMENİNİ ELE GEÇİRİN! Sevgiler...