[kırmızıtarçın]

Ahhh!! diyerek başlamak istiyorum..Çocuğu olan bir kadın için hayatta verilen en zor ama eğer mutlu değilse en doğru karar bence.Ben epeyce mücadele ettim bu konu ile daha hala süren bir savaşı yaşıyorum boşanmaklada bitmiyor malesef:)
Çalışıyorum evim var yarımda olsa ama yinede hayatın toplumun ailenin bakışı bile öyle farklıki:)
erkeklerle uğraşmakta zor.. allah yardım etsin herkese özellikle annelere.. helede çocuğundan ayırılmaya çalışılan annelere..

[mellisa]

Boşandıktan sonra uzun süre bazı şeyleri üzerimden atamadım.Kağıt üzerinde bitiyor ama içinden atmak zaman istiyor.Boşanmayı ben istedim.Eşimle anlaşarak ayrılacaktık.Ama tavırları belirsizdi.Bana zorluk çıkardı biraz.Sonuçta tıkanan bir ilişkiyi yürütmek doğru olmuyor.
Ençok şöyle bir ön yargıyla karşılaştım.İnsanlar genelde erkek bitirir evliliği diye düşünüyor herhalde.Sonradan "eşin seni niye bıraktı" diyen çok oldu.Hiç unutmuyorum.Tam mahkemede eşimi razı edeceğim olaysız bitmesi için,iki kadın avukat bizi gördü,başladılar eşime nasihat etmeye." Evine dön,çocuklarını bırakma"diyorlardı.Çok kötü konuştum onlara.
Aradan yıllar geçti.Adam benden dönüş göremeyince gitti evlendi.Sırf ayrılmaya razı olsun diye nafaka istememiştim.Yıllarca kendim baktım çocuklara.Daha birkaç ay önce desteğe ihtiyacım olduğundan nafaka davası açtım.Alıyoruz artık.
Bazen keşke nafaka vermese de çocuklarını sık arasa diyordum.Ama yeni eşi buna meydan vermiyor.Çocuklar da duruma alıştı zaten.
Boşanmak iyi bir şey değil.Ama hayatın bir gerçeği de bu.