[cansuyu]

ÖZGÜR BİR KADININ BAYRAMI

Kızı kapıdan çıkarken dönüp sordu.
-Anne; ne yapacaksın bugün?
-Çamaşır,ütü falan işte..
-Hımm,çok renkli bi program..
-Ama bayramlık eşofmanlarımı giydim bak :) Hatta saçıma da bayramlık tokamı taktım ...
Gülüverdi kızı diye güldü dünyası.
....ve gitti..
Özgür kadın kızının savaş alanı gibi bıraktığı odasını topladı; çamaşırları ayırıp yıkamaya başladı. Sonra aklına geldi .Kaç gündür banyoda su damlatan musluklar vardı.Eline ingiliz anahtarını alıp sıkıştırmaya çalıştı, olmadı.Gözlerini evde bozulan prizlerde,dökülen boyalarda, kırılan eşyalarda gezdirdi; canı sıkıldı. Bi an yine herşeyi bırakıp gitmek istedi..Yitip gitmek, hiç bulunmamak..
Eli telefona uzandı.Hayatında barındırdığı bikaç arkadaşını aradı. Herkes bayram telaşındaydı .Kalabalıklar arasında seslerini güçlükle duydu.Kendi sesini duyuramadı.Kendine bi kahve yapıp, hep çok sevdiği yalnızlığını yaşadığı balkonuna sığındı. Uzaklara baktı yüzünde tek mimik oynamadan,donup kalmış gibi yaşamda. Düşünmedi uzaktaki hiç kimseyi, düşünmedi yakındakileri de. Özlemedi geçmiş bayramları. Hayal etmedi sonrakileri. Sadece bi an, sınırsız bi gökyüzü altında olmak istediyse de duvarlarının sınırlarından dışarıya çıkmayı istemedi hiç canı.Benim tercihim, benim yaşamım diye düşündü.Ve sadece..bayram bi an önce bitse ve yine koşuşturmalar içinde kendimi unutsam diye iç geçirdi.
Kedisine dokundu yüreğindeki tüm sevgiyi parmaklarının ucundan akıtarak. "Zavallı kedi, burada ömrünü benle hoyratça tüketiyor" diye içi sızladı.
Çamaşırları makineden çıkardı. Bugünün şerefine salona asmadı :) Kızı hep derdi ki:
-Anne arkadaşlarım kurutmalığı artık evin dekoru sanıyorlar :)
-Kızım kırk odalı sarayımızın kırkıncı odasına asarım bundan sonra :)
Ama tökezlese de düşmemişti işte. Kızına yaşam alanı yaratabilmişti herşeye rağmen .Kendisiyle gurur duydu. Kendi yaşam alanını yaratma düşlerini uzaklaştırdı hemen silkelenerek..Aitsizlik duygusunun benliğini sarmasına izin vermedi.Tekrarladı kendi kendine.."Güçlüyüm..güçlüyüm..güçlüyüm ben..Kimseye ihtiyacım yok benim.."
Çok sevdiği yalnızlığını içine çekti, kalabalıkların kendisini nasıl yorduğunu düşündü.Canını acıtanları, canı can çekişirken seyirci kalanları ; habire dallarından çekiştirenleri,Harry Potter'deki ruh emiciler gibi gücünü tüketenleri;masallardaki kırk katıra vurulmuşlar gibi hep biyerlerde kalan parçalarını, .Asosyal olmak benim tercihim dedi kendi kendine, bile isteye yükselttim duvarlarımı, keskinleştirdim sınırlarımı, sevmiyorum herkesle herşey paylaşmayı. Yine de belki bikaç çocuk kapısını çalar diye çikolata doldurdu bi gondola.Ağzına bikaç çikolata atarken çocukluğundaki gibi gülümsedi bi an ama toparlandı hemen. Ve sanal bi sosyal paylaşım sitesi açıp bilgisayarda.. paylaşmaya başladı..


cansuyu