Cevap: AMATÖRCE
 

BİZ DENEN KARADELİK

Bitti....

Geldiği gibi apansız değil, haber vermeden değil; bağıra çağıra, bitti bitiyorlarlarla bitti....

Uzayda kara delikler vardır hani.,ama sabit değildirler aslında. Bişeylerin sonucu yada nedeni ;ansızın oluşurlar girdap gibi ;galaksileri yutar bazen, döner dönerler, eşikte durup girsem mi diye soramazsın. Kapkara bi hiçlikte değil, kapkara bi hiçlikle döner, döner, dönersin.Kara delik yokolmadan, kendini tüketmeden, savurur seni bazen; nereye düşeceğini bilmezsin...Karadelik kapandığında içindeysen onla beraber hiç iz bırakmadan ve" hiç" olursun..Savrulurken bazen birbirine değer, bazen tutunur, bazen şiddetli çarpışmanın etkisiyle düşer, düşürürsün..Bazen daha önce yuttuklarını salar dışarıya. O zaman dışardaki asla yeniden giremez içeriye; ama görür karadeliği ve bilir içindekini..

Sonra apansız..Karadelik yokolur. Onun yerini hiçlik alır. Asla bi daha aynı karadelik oluşmaz uzayda. Oluşanlar hep başka.

Beş sene önce yutuluverdik, yitiverdik karadelikte. Beş sene bi karadelikte yaşadım..

Uzun süre sandık ki; sımsıkı kenetlenirse ellerimiz ; hızlansa da dönüşü karadeliğin, yokolma anı gelmeden bi papatya tarlasına düşebilirdik. Ama bazen uzağına savurdu birbirimizi; bazen ellerimiz diğerini tutmayı unuttu düşmemek için tutunmaya çalıştı çünkü ; bazen yeniden birbirimize savrulduk ; ama artık sadece o karadelikten sağ salim çıkabilmeyi umarak ; ve hatta tek başına gerekirse ; diğerini yokolmaya bırakmak pahasına.

Yokolma anı yaklaştıkça birimiz belki karadelikten ötesi hiçlikse hiçlikle birlikte yokolmayı göze aldı. Diğeri karadeliğin ilk azat hareketine tutunup kendini dönüş yolculuğuna bıraktı. Şiddetli değildi bu salınım ; çok uzaklara düşemedi. Durdu karadeliğin önünde, baktı, gördü, bi eşiği yoktu ki ; yoktu!..

"Birimiz biri ; diğerimiz diğeri olduğunda.."

Karadelik onu papatya tarlasına da savurmadan, tam da aldığı yere bırakmış ve önünde yine dönüyor, dönüyordu. İçerdeydi diğeri..Bildi..Ama pencereleri yoktu ki, göremedi. Sadece karadelik hızını arttırırken, içerde yalnız döndüğünü, çarptığını , düştüğünü bildi. Yoktu ki kapısı, çalamadı. Bırakıp gittiği diğerini yutan karadeliği bırakıp gidemedi.

Ondan sonra hiç görmediler ki aslında birbirlerini; hissettiler ama..Biri karadelikten çıkabilmek için bıraktığı diğerinin elini tutarcasına uzattı elini yokluğa; diğeri kendini bırakan ele hala tutunmak istercesine yokluklara..Ama değmedi ki parmakları..artık ikisi de uzansa da...

Biri dönemedi karadeliğin ömünden; diğeri karadelikle dönmeyi öğrendi. Her patlamada savrulurken önceleri...

Önüne geleni yutan karadelik hızlandı hızlandı hızının sonuna geldi. Anladı diğeri..Çırpındı..Ya yokolacaktı karedelik hiçliğe kavuştuğunda; ya da son salınıma tutunup savrulacaktı dışarıya..Yokolmayı göze almıştı biri yanındayken ve şimdi savrulduğunda nereye düşeceğini bilmeden..Yine göze aldı çünkü çok uzağına düşebilirdi diğerinin.Öyleyse hiç olmaktı en iyisi.Ama göremezdi ki, karanlığın gözleri yoktu. Ya biri papatyalar serdiyse karadeliğin önüne...Umdu..

Biriyse sadece baktı.. Papatyalardan bi taç yapsave konduruverse saçlarının arasına diye özlemle beklediğini yutam karadeliğin önünde saçlarını düşleyerek diğerinin; ama papatyalar dermeden..durdu..baktı..

Karadeliğin öfkesi dinmedi, büyüdükçe büyüdü, savurdu, vurdu, çarptı. Düştü diğeri ,acıdı, kanadı, çığlıklar attı. Dayanmaya çalıştı birinin papatyalar dererek beklediğini umarak. Ayakta kalmaya bile çalışmadı, sadece sürünerek.
"Sakın" dedi kendine,
"Sakın kapatma gözlerini, sakın yitirme onu ve kendini, sakın son patlamada yitme.."
Ama hiç papatya kokusu yoktu ki karadelikte..

Biri baktı, gördü karadeliğin öfkesini.Anladı son yakın.Bekledi..Dondu kaldı..Papatyalara uzanamadı ki elleri..

Diğeri düştü, karadelik artık kırmızı delik kana kesmiş. Diğeri sendelemekten öyle bitapkapattı gözlerini, artık yittiğini bildi..Sadece bi an, gözlerimin son gördüğü onun gözleri olmalı...sürünerek olmayan çıkışına yaklaştı kırmızı deliğin emekleyerek; yükselmiş heryerde kırmızı. Ağzına kan tadı geldi..

Tam da o an..Kapattı gözlerini biri..Orada ,öyle ce bilirken..Kapattı..Göremedi ki karadeliğin kızıllığını, çırpınarak boğulan ama gözleri gözlerini arar diğerini..
Diğeri gözleri yine hiçliğe değince..yitti..gitti...

..Ve aynı an..Karadelik son bi sarsıntıyla..doğurmak ister gibi bi sancıyla adeta, ilk defa acıyarak yuttuğuna..
"Çık,çık artık" diye çığlık attı.
"Yokoluyorum"

Diğeri hangisi hiçlik artık bilemedi. Karadeliğin kendisi mi, ötesi mi? Yitti sayıklayarak..
"Ben karadeliğim belki.Ben benden nasıl çıkarım ki?"

Nedendir bilinmez, karadelik de sevdi diğerini.Ne yapacağını bilmez yitmişken diğeri, o da bilemedi sanki kendisiyle hiçliğe mi taşısa; karadelik etrafına bakındı, hiç papatya tarlası görmedi; her tarafından hala kızıllar akan diğerine baktı, karadelik onu gördü ve dışarı attı onu bi annenin doğum sancısı gibi yokolmanının tam eşiğinde..

Oysa karadeliğin eşiği yoktu.Ve savrulup dibine düşüverdiğinde diğeri, döndü..baktı..birini gördü..gözleri kapalı..tam da o an gözlerini kapatmıştı hani..
Savrulup düştüğü yerde hala kızıllar sızarken kendinden mi kendinden içeri mi; sevgiyle karadeliğe baktı,
"nolur, nolur, al beni içeri"
BİZ DENEN KARADELİK


Ve geldiği gibi gitti karadelik; gitmedi hayır, yokoldu, kendinden daha hiç oldu. Yerinde hiçbişey, ama gerçekten, hiç, hiç , hiç..Aynı karadelik asla oluşmaz uzayda..oluşanlar hep başka..

...Biri kendine baktı...
...Diğeri kendine baktı...
...Biri "karadelikte yitti diğeri" dedi...
...Diğeri "karadelikte yitip gideydim" dedi...

Kimse aynı kalamadı.Oysa aynı yere düştüler yutuldukları..

Birini bilmiyor diğeri..
Diğerini bilmiyor biri...
Ama sanırım doğruluptozlarını silkelediler.İkisi de ceplerine dolan karadelik hiçliğine dokunamadan...
Karadelikte yaşanan her an, dışarı çıkma umudu taşırken oysa..hiç unutmak istemeyerek karadeliği..
İkisi de karadeliği özler oldu...

...Ve ceplerinde bir soru..
"Hiçlik nedir ki?"



cansuyu ya da karadelikteki adıyla eftelya

Cevap: AMATÖRCE
 

Cevap: AMATÖRCE
 

Yokluğuna yürüyorum...

uçurumlar çıkıyor arkamdan...

uçurumlardan aşağı tırmanıyorum..

denizlerin dibine..

çıkıyorum..

Düşlerimi gözlerimden akıtıp avuçlarıma..

avuçlarımı sımsıkı

açıyorum

zamansız zamanlara...

Şimdi ne sonradan sonra..

ne sondan önce..

Yokluğunun cehennemi kadar..

çoksun bende...


cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

ateş vardı külden önce.....ateşlere varmadan.. ve su.. sulara karışmadan....birbirlerini yok etme pahasına birbirlerine kavuşmak için yaratılan....
varmak çoğalmak değildi belki...

ah içine çekilesi dolu dolu yalnızlık :)) esir edilemeyen...
koynumuza aldıysak.. efendi biziz....

gözyaşıyla yudum aynı düşmez suya çizik attıgında su affeder ama gözyaşı çok tuzlanmışssa affetmez zordur affetmesi ve bunu kör gece göremez

dalgalar tuzundan arınmadan yarana değdiğinde...

tıpkı uçurumlara yürüyüp zirveye varmak gibi dibe atttığımız kulaçlar sahile vurur bizi..ah denizin tuzu...neyden arıtabilirsin sen bizi...

nasıl bir valstir denizin çağrısı ki dönüp dönüp dururuz
susarak atlatır her okyanus her fırtanıyı, can aldı canlar aldı denir deniz , ama fırtına dinince anlaşılır masumluk.

hiçlik mi yokluk mu boşluk mu? hangisi daha koyu kara ki?
bir ışıktan arta kalan kadar KARA yım ancak
bir dilsiz kadar sağır kalmalı bazen sözcükler de..

cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

dağlar mı yürüdü? denizler mi taştı? suyu çekilen göl müdür dört bir yan? yaşadıklarının içinden çıkar mı bi yaşamayan?
yorganlara sarılmış bi hikaye belki yaşam.. ıslak yorganlar altında bi gölge hikayense
bakmadan gittiğin her gölge sende kalır ve kendine varmadıkça hiçbi yerde oynarsın
iniltili bi nefes almak.sanki bi çeşme başıymışçasına.kendini bi çeşmenin akışına bırakmışçasına.öylece aksa çeşme.kesintisiz.hep aynı hızda ve kimselere bakmadan .kendini kendi akışı içinde kaybetmişçesine..ne olmak istersin deseler hiç düşünmeden çeşmenin iniltisi demek istercesine
cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

o sıyrılmıştı tutsaklığından..
ve ben yaşamaya mahkum olmuştum...
ve başbaşaydım şimdi içimdeki şeytanla..
sahip çıkmazsam yitireceğim...
.ve tüm hayaletlerimin karanlığımda dansettiği..
bir cehennemim şimdi...
ve tutsaklığımın efendisi....

cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

kanın içinde kana bulanmadan ölüm ile hayat arası kırmızı dünden damlayan kanın ayak izlerini ölümün buz gibiliğinde yıkamak gerek
apansız bi boynu büküklüğü ceplerine doldurmadan önce
kıymıkları kolay acımaz insanın kıymık batışından sonra
yanardağlara yürürken buzullarımızı bulur ve bastırırız kıymıklardan kalan değil kıymıkların kendi acısına
öyleyse bekle uykuyu gözbebeklerine otursun ve senden süzülen kan uykuya teslim olsun

cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

öldürmek ıcın olmek gerek

ancak o zaman her gece tabutundan cıkan bı zombı kadar hakedecegım gokyuzunu tualım yapmayı

yalnayak kosmak ıcın yenıden
cakıl taslarını eteklerıme toplamam gerek

ve sırattan dokmelıyım halkalar olusturmalılar cehennem atesınde ve yutmalılar alevlerı hapsetmelıler
tutusmalı perdeler

cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

büyüyorsun büyüyorsun bana sığmıyorsun....hala ve çaresizce çırpınıyorum.. hep aynı şarkıyı söylemek istercesizne.. gözlerimi kapatıp anları geri sarıyorum..ne zaman bu kadar çok an biriktirdik...hiç dışına çıkmak istemediğim.. başka tek ses tek görüntü girmesin ....

ölüyorum..neden öldüğümü bildiğim andan sonra.. yavaş değil...ölümüm bitse ben bitsem diye ölüyorum.. zaten ölü olduğumu bilerek ölüyorum...

insan büyüdükçe .. hiç olur muymuş? öğrenerek ölüyorum...

sende sadece bi duygu.. sadece sevmeyi sevdiğin bi özlem olduğun.. ve bensiz de özlemini yaşayarak yaşayabileceğin için ben ölüyorum.. duyguna hapsoldukça ben yok oluyorum...


cansuyu

Cevap: AMATÖRCE
 

çığlıksızlıktan geçiyordum..
düşsüzlüğe yürüyordum..
belki ses olmamıştı..
söz olmamıştı..
uçurum yamaçlarında soluk gölgeydin..
duydum..
ben ki çöl gecelerinde suydum...
gece tüm nehirleri aştı...
üzgünüm..
yarın bana ulaştı..
yarım olmadı..
yarın olmadı...
..kayaya yaslansam bir yanım uçurum olur mu şimdi?..


cansuyu



son iki paylaşımım için çağrışım namasteee dendi teşekkür ederim :)