[Umutlu]

"İnsan, geniş bir toprak gibi, içine atılan tohumun ne olduğunu, ne zaman hasat vereceğini bilemez. İçimizde taşıdıklarımız bize bile sırdır.

Bazı tohumlar, sahibine bile sezdirmeden, hiçbir filiz vermeden toprağın derinlerinde kabuğunu bir gün dahi çatlatmadan yaşar, gün yüzüne çıkmadan sahibiyle birlikte ölür.

Bazen de, uygun mevsim, uygun iklim, uygun yağmurlar çıkar ortaya, tohum canlanır, filizlenir, toprağı yarıp büyür ve birdenbire o güne kadar tanıdığımızı sandığımız insan bambaşka biri haline gelir.

Kendisini bile şaşırtacak işler yapar.

Belki de hepimizin içinde, bizi olduğumuzdan daha iyi ya da olduğumuzdan daha kötü yapacak tohumlar vardır.

Bunu "uygun" bir iklimle karşılaşana kadar bilemeyiz."

Ahmet Altan'ın sözleri tecrübeyle sabit bende.Kendimi iyi-kötü tanıdığımı sanıyorum.Sanıyorum diyorum çünkü yazarın dediği gibi harbiden zaman zaman tanımadığım yanlarım çıkıveriyo su üstüne.Bu bilinmedik yanlarımla karşılaştığımda
o kadarda emin olamıyorum vereceğim tepkilerimden.Bilinmeyen her durum tedirginliği doğurmuştur bende.Bilinmeyen sularda kulaç atmak başka bi haz veriyo ama insana;yaşıycağın anların sonunu kestiremiyosun.Çünkü normalde senin
göstereceğin tepkiler değildir gösterdiklerin.Gün yüzüne çıkınca tohumlar, birer birer yazılınca yaşanmışlık hanenize vay be diyosun vay be ben neymişim !Kendimizi keşfede keşfede sınırlarımızı çizmeye başlarız kişiliğimizin ama bilmeyizki sonu yoktur bu keşiflerin.Bu sınırlar son nefes verilene dek çizilir, harita işte o zaman son halini alır; görebilene tabi... Sevgilerimle.