[jsprk7]

Ben 16'yım depresyondayım.
Açıkça söylemek gerekirse skeptik bakış açımın bu duruma neden olduğunu düşünüyorum. Psikolog, ilaç yardımı alıyorum(concerta, lustral).
Tedaviye başladıktan kısa bir süre sonra okulu bıraktım. Ve işler daha kötüye gitti.
Doktorun uyarısı hayatımı kötü etkileyeceği yönündeydi. Ve etkiledi. Şu anda manevi duyguların benim için hiçbir anlamı kalmadı. 3 aylık süreçte daha sorumsuz, duyarsız, ilgisiz bir hale geldim. En azından bu süreci daha az acıyla ve kayıpla atlatabilmemin yollarını benimle paylaşabilir misiniz? 2 haftadır her gün anksiyete atağı geçiriyormuş gibi kalbim ağzımda atıyor. Anksiyete bozukluğu teşhisi kondu ama açık bir kapı var. Ölümden korkmuyorum. Maneviyat olmadan bir insan nasıl yaşar? Hiçbir şeyden mutlu değil, her dakika kederli. Psikoz başlangıcı olduğunu düşünmeye başladım. Sadece histeriye kapılıyor olabilirim. İroniye bakın ki yaşamımı devam ettirmemin tek nedeni gelecekte güzel şeyler olabileceği.

*Özetlemem gerekirse; Maneviyattan sıyrıldım ve mantıklı gelen tek şey ölüm. Yaşamanın verdiği hazsa delüzyondan ibaret. Aynı şekilde bende yanılıyor olabilirim. Beni hayata bağlayan 2. şeyi de buldum.

Tutkusuzluk beni mahvetti hayatım değişsin istiyorum.

Hoş geldin , hayatın anlamsız olduğunu , maneviyatın gereksizliğinden bıraktığını düşünüyorsun doğru mu anlamışım?
Her şeyi bu kadar irdelemek sence gerekli mi?

[jsprk7]

3 maymunu oynamak ya da bilinçlenmek. Başta içgüdülerim beni yönlendiriyordu şimdi onlarda beni terk etti. Meraklıydım, araştırdım, baktım ne kadar kötü olabilir ki diye düşündüm. Şimdi neden öyle yaptım diyerek üzülmektense cevap aramak yeri bence.

Bulduğun cevaplardan biri okulu bırakmak , bir diğeri ölüm , başka cevapların var mı?

[Berilce]

Merhaba,
Yani kısacası "Arena'yı terketmek" derim ben buna (okulu bırakmak, ölmeye yatmak)...
İntihar'ın ya da Ölüm'ün aslında gizemli bir yönü de yok değildir aslında, hepimiz zaten
öleceğiz bir gün, ölüme yazgılıyız. Yeriz, içeriz, üretiriz, tüketiriz, çoğalırız, çoğu işimizi
içgüdülerimizle yaparız. Yine de hayvanlardan farklı olarak Ölümümüzün bilincindeyizdir.
Ya da bazı insanların yaptığı gibi Ölüme gözucuyla bakarız, onu görmezden geliriz, aslında
ölmek zordur, r'ına hazırlanan devrin en ünlü kadın yazarlarından, Virginia Volf, ölümü
kolay olsun diye ceplerine taşlar koymuş, kendini nehrin sularına bırakmıştır...Volf yaşasaydı, daha bir çok eser
verecekti diye düşünüyorum, şimdi Volf'un kitaplarını 1990'lı yıllarda ben okudum başka insanlar da okudu,
sıradışı bir kişilikti, kadınlara bağımsız olmalarını ve bir odaya sahip olmalarını söylemiştir (kendine ait bir oda).
Edebiyatta "Bilinç akışı tekniğini" bulmuştur.
Lafı çok uzattığımı biliyorum, 16 yaşında bir insan, neler yaşamıştır, neler yapmıştır, zaten kısa olan insan hayatında...
(Türkiye yaş ortalaması halen 60-70)
Sorunlarınızın ne kadarı size, ne kadarı aile yaşamınıza ya da genetik faktörlere bilemiyorum ama yaşam o kadar
güzel bir şey ki, sizin yaşamınızı ben bir zırh gibi üzerime alsam diye düşündüm, en çıkılamaz dağlara, en ücra ülkelere,
en güzel aşklara yelken açardım... İnsan çok çabuk 30, 40, 50 oluveriyor, merak etmeyin, "Siz şu anda size verilmiş en
değerli hazineyi- yaşamı- ziyan ediyorsunuz. Geçenlerde bir otobüsde gidiyorum, yaşlı bir kadın mırıl mırıl ağzının içnden
küfür ediyor, konuşuyor, fakat o kadar da sevimliydi ki, hepimizide güldürdü... Hepimizde biraz delilik var bence sadece
bazılarımız bunu Toplumda yaşamaya uygun normlar haline getiriyor... Virginia'yı niye anlattım size biliyormusunuz?
Onun arkasında bıraktıkları ve yıllar sonrasından hatırlanacak kadar işler bırakmış, Siz yaşamda nelere dokundunuz?
Nerede bıraktınız ayak izlerinizi?

[Berilce]

Bir şey unutmuşum, "manevi duygularımın anlamı kalmadı" diye yazmışsınız,
o zaman bu Forum'a niye yazdınız? Bence siz kendinizi küçümsüyorsunuz...
İyi düşünün.