[_roxie_]

Günlükçüm,

Kabullenmek zorundayım ki gerçekten, kendimden başka kimseyi değiştiremiyorum, önce kendimi değiştirmeliyim ki, başkalarının da bana karşı davranışları değişsin ya da buna uyum gösteremeyen insanlar hayatımdan çıkıp gitsin...

Uzun zamandır bi yenilik bekliyorum hayatımda, bi kıvılcım olsun, sonra o büyük bir yangına dönüşsün...

Ama kendime karşı o kadar ilgisiz kaldım ki... Başkalarının hayatlarını seyre dalıp onun içinde boğuldum nerdeyse...

Başka mutlulukları kendi mutluluğuma engel diye gördüm, oysa eski sevgilimle biz birbirimizi mutlu edebilseydik zaten beraber ve mutlu kalırdık... Şimdi benimle değil başkasıyla mutlu olabilmesine üzüldüm ve bunu kıskandım evet.. Bende bi eksiklik bi zayıflık var diye düşündüm... Kendimi suçladığımdandı içten içe mutsuzluğum, kıskançlığım...

Ama şimdi uyanma kendine yeniden hatırlatma zamanı... Elbette hatalarım oldu, elbette mutsuz olduysak bunda benim de payım var... Ama mutluluklarda da aynı şekilde... Yani bu bir uyum meselesi... Sağlıklı bir ilişkinin ne olduğunu deneyimlemeden önce hayatın bana sunduğu bir tecrübe... =)

Hatalarımı yadsımamalıyım ama kendimi idam sehpasına da taşımamalıyım...

Bu yaz yeniden kendime, güçlü yönlerime, eksikliklerime ama ne olursa olsun öncelikle KENDİ MUTLULUĞUMA, hayata dair kendi isteklerime beklentilerime odaklanıcam ve yaralarımı iyileştiricem, kendimde zayıf gördüğüm yanları sağlamlaştırmaya, uç noktalarımı törpülemeye adayacağım kendimi..

Hiç bir şans son şans değildir... Yaşadıkça hep şansımız var... Herşeyi düzeltebiliriz... Eğer kendimizi düzeltirsek! =)