[S3MR4]

hepinize teşekkür ediyorum beni güçlendirdiniz.iyi ki varsınız.artık inancımı yüksek tutmalıyım inanıyorum da kendime.araştırmalar yaptım çok yaptım ama uygulamaya gecemiyorum işte yine önüme bu durumlarım engel olarak çıkıyo ben şöyle çevre edinebilsem arkadaş ortamı oluşturabilsem onların yanında kendimi ezik gibi değil kendime güvenli bir şekilde durabilsem suskun durgun bir şekilde değil kouşkan makara güldürebilen olabilsem bir nevi kendimi iyi hissederim kurtulabiliyorum derim ama en önemlisi babamla iletişimimi güçlü bir şekilde tutarak onla konuşarak işe başlamalıyım biliyorum zaten araştırdığıma göre babasıyla arası iyi olan kızların özgüvenide yüksek oluyormuş.babamdan çekinmemeliyim.ondan para bile isteyemiyorum hiç bişey ama istemeyi bilmeliyim.mıy mıy konuşuyorum onun yanında böyle davranmamalıyım ama yapamıyorum ki yinede artık eskisi gibi değil az da olsa ilgileniyo benle geç kalmış olsada artık ilgilenmesi hoşuma gidiyor.ama ona karşı böyle alışmış olduğum için hala çekingen davranıyorum.ailecek bi sofrada oturmadık ailecek bi tv seyretmedik hadi seyretsek yesek bile ruh gibiyiz anam babam konuşmaz ben onların yanında sıkılır konuşacak bişey bulmaya çalısırm ama başaramıyorum. hep suskunlar. birbirlerini öpmezler sev gi göstermezler yan yana bile durmazlar.onları böyle kabullenmeye affetmeye çalışıyorum ama beni düşünmediklerinden içim içimi yiyo...

arkadaşıma anlattım herşeyi sen kendin çıkartıyorsun diyo. basitliyo bunları.çok ciddiyim diyorum o kadar basit olsa kendime zarar verirmiyim ya anlamak istemiyo herhalde. bana söyledi gel senle beraber rehber öğretmene gidelim bende karar verdim konuşcam artık.

telkinleri dinlemeye basladım 2. günüm kendimi hala iyi hissetmiyorum aynıyım. dün daha kötüydüm okulda yine konuşmayı beceremeyince bide dalga konusu olunca yine aşağıladım kendimi ne kadar eziğim dedim yine ağladım...