[S3MR4]

öncelikle merhaba. ben 16 yasındayım.özgüven sosyal fobi gibi sorunlarım var sizlerlede paylaşmak istedim. uzun uzun anlatıcam zaten.

benim özgüvenim yok. kendimi çok değersiz hissediyorum. çirkin hissediyorum. ezik gibi hissediyorum. neden diye sorunca cevabı ailem oluyo çünkü onlardan yeterince ilgi ve değer görmedim. özellikle babamdan. babam hep ezerdi beni. ilgilenmezdi. annemle babam ayrı değiller ama ayrı gibiler aynı şartlar altında yaşamaları halinde. bi kere bile birbirlerine güzellikle davrandıklarını görmedim.ilgilendiklerini görmedim.bende düşünürdüm kuzenimin annesiyle babasını yada başkalarının annesini babasını birbirleriyle ne kadar ilgileniyorlar benim annem babam niye böyle değiller. babam annemi döverdi karşımda kaç kere kavga ettiler. annemi ayırmaya çalışıncada saçımdan tutar kapıya atardı.annemide ezerdi hep ağlardı bende ağlardım...kuzenlerim ses yapardı gelir onların yanında beni döverdi. ben böyle büyüdüm sevgisiz şiddet dolu bir ortamda...annem desem oda benim gibi özgüveni yok olumsuz çekingen utangaç bir insan babam egoistin teki zaten.ama artık eskisi gibi değil biraz ilgileniyo hiç değilse. ama geç kaldı ilgilenmek için çok geç tek çocuk olmama rağmen bi kere bile şımartılmadım ben.babamdan çok çekiniyorum konuşamıyorum bişey isteyemiyorum....
bu nedenlerle kendimi aşağılıyorum eziyorum kendimi özgüvenim yok işte ortama giremiyorum uyum sağlayamıyorum çok çekiniyorum utanıyorumm arkadaşlık kuramıyorum kursamda onlarda benim gibi sfli kendine güvenmeyen insanlar oluyor.kendine güvenen kişilerin yanında rahat olamıyorum konuşamıyorum sıkılıyorum ezik gibi hissediyorum kendimi.kendimi ifade edemiyorum rahat konuşamıyorum konuşmalarımda takılmalar oluyor. sıkıcı hissediyorum kendimi insanlar benden sıkılıyor gibi hissediyorum. konuşacak bişey bulamıyorum en kötü sorun bu işte. hayır diyemiyorum.başkalarının düşüncelerine görüşlerine önem veriyorum ona göre hareket ediyorum.herkez benle dalga geççek gibi hissediyorum ezilcekmişim gibi hissediyorum. bazen dalga konusu oluyorum zaten eziliyorum bazen.mesela sınıfta herkez beni izliyomuş gibi hissediyorum rahat olamıyorum.durmadan içimden rahat olmalıyım onlarda insan çekinmemeliyim gibilerinden düşünceler kaplıyo. kurtulamıyorum bu düşüncelerden.
bu nedenlerle de bazen yaşamak istemiyorum bazende kendime zarar veriyorum kolumu çiziyorum onun acısı çok zevkli geliyo bana hep iz oldu kolumda tırnaklarımı yiyorum sürekli tırnak diye bişey kalmadı çok çirkin duruyo.offf kurtulmak istiyorum artık kurtulmak kendimi bu düşüncelerden atmak ama artık alışkanlık haline gelmiş kurtulamıyorum bi türlü gerçekten çok mutsuzum kendime zazar veriyorum vermek istiyorum..

dün dinlemeye basladım gece dinledim rahat uyuyamadım daraldım üstüme ağırlık çöktü uyku bastırdı hiç rüya görmezdim ama gördüm hep sınıfımla ilgili ama sanki onları daha önce görmüşüm gibiydii. psikoloji hocasını gördüm. unuttum ama neler olduğunuda, gördüğümü hatırlıyorum önceden hiç rüya gördüğümü hatırlamzdım kaç defa uykudan uyandım
mutlu olmak ego ve sucluluk duygularını telden sesini duyabildiğim kadar açıp dinliyorum baş ucuma koyuyorum inş. kurtulurum sizler sayeside çok teşekkürler böyle bir site kurduğunuz için inş. hayatım değişir...