[capella]

serpil abla teşekkür ederim desteğiniz için..sizlerin bu moral depolamaları benim için çok değerli. dilerim hayat hepimiz için kendi kontrolümüzü alabildiğimiz bir hale dönüşür..
-----

sevgili günlük..
bugün üzerimde bir durgunluk var. ilk kez gündüz yazıyorum sana çünkü şuanda biraz içimi boşaltmaya ihtiyacım var. şimdi iş yerindeyim ve kendimi tükenmiş hissediyorum nedenini bilmeksizin..çalışmaya başlayalı 8.5 ay oldu burada..küçük adımlarla ilerliyorum her geçen gün. geriye dönüp baktığımda çok yol katettiğimi görüyorum ama hala olmak istediğim noktada değilim. cuma günü patronumuzun ortağı ve bana göre bu işi en müthiş şekliyle yapan kişiye daha önceden bana söylediği bir cümle üzerinden soru sordum. "bir insan bu işi ya yapabilir ya da yapamaz bunun ortası yoktur. herkese göre bir iş değildir bu" demişti. ben de ona bu cümlesini hatırlatarak, "lütfen dürüst bir şekilde cevapla, sence ben bu işi yapabilecek biri miyim?" dedim. "neticede herkes her işi yapabilecek diye bir kaide yok.." o da bana "ezgi sana yalan söylemeyeceğim çünkü seni gerçekten çok seviyorum. bence sen bu iş için biraz pasif kalıyorsun ve işe yeteri kadar konsantre olduğunu düşünmüyorum. ama bir yandan da bu iş için gerekli yeterli donanımın yoktu bunu yeni yeni ediniyorsun.bu yüzden bu işe uygun değilsin dersem de sana haksızlık etmiş olurum" dedi..ben de orta bi cevap verdiğini ve pasiflik konusunda haklı olduğunu söyledim ve bundan rahatsızlık duyduğumu.."biraz daha konsantrasyon sağlamalı ve daha aktif olmalısın" dedi. "haklısın" dedim..haklı çünkü..pasif kalıyorum çünkü bilmediğim çok şey var, pasif kalıyorum çünkü bir yandan herşey ingilizce (telefon konuşmaları + yazışmalar vs)..benim ingilizcem kötü değildir ama mesleki bir dil var bunu öğrenmem zaten bir kaç ay aldı. neticede okulunu okumadığım, önceden hiçbir bilgim olmayan bir sektörde ciddi anlamda sıfırdan işe başladım. amaç beni yetiştirmeleriydi zaten. ilerleme de kaydediyorum problem bu değil. problem olan şey benim girişken olan halimin üniversite yıllarında bir takım kişilerce budanmasından kaynaklanıyor..ciddi bir özgüven kaybına uğradığımın farkındayım o 7 senede..hatta mükemmelliyetçi hata kabul etmez bir tavır almıştım kendime. bunu değiştiriyorum artık. ama tabiki tamamlanmış değilim. eski halime dönmüş değilim. bazen düşününce çok şaşırıyorum..nasıl bir çocuktum nasıl bu hale geldim?? neden sürekli budanıyoruz biz bu yaşamda? ailemizden tutunda eğitim sistemimizden topluma kadar sürekli sahip olduğumuz potansiyeli eritiyorlar ömür boyu..büyüdükçe bir bakıyorsun ki senden eser kalmamış onların dönüştürdükleri kişide..insanlar bu yüzden mi hep geçmişi özlerler acaba??
herneyse günlük..akşama devam ederim.şimdi olmam gereken kişi olmam gerek..
sevgiler.
ezgi