[hatiicee]

Bu gün anladım ki affetmediğim insan kalbimde mahkum kalıyormuş. Kendimin ve kalbimin rahat olabilmesi için kızdığım,üzüldüğüm hatta yanında sevgilisiyle gördüğümde içimin acıdığı insanı affetmeliymişim ki o kalbimden azat olsun bende önüme bakabileyim. ki her şeye rağmen artık onu da kendimi de affediyorum.Şu andan itibaren geçmişe değil geleceğe bakıyorum

[serden geçti]

hatiicee Nickli Üyeden Alıntı

Bu gün anladım ki affetmediğim insan kalbimde mahkum kalıyormuş. Kendimin ve kalbimin rahat olabilmesi için kızdığım,üzüldüğüm hatta yanında sevgilisiyle gördüğümde içimin acıdığı insanı affetmeliymişim ki o kalbimden azat olsun bende önüme bakabileyim. ki her şeye rağmen artık onu da kendimi de affediyorum.Şu andan itibaren geçmişe değil geleceğe bakıyorum

Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:
-"Bir hayat deneyimine katilmak ister misiniz?"
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.
-"O zaman, bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin"
Öğrenciler bunu da yaparlar.
-"Şimdi yarın ki, ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"
Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der
öğretmen:
-"Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o
patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."

Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
-"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınıszda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
-"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."
-"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık."
-"Hem sıkıldık, hem yorulduk?"
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
-"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.


KONUYA İLİŞKİN GÜZEL Bİ HİKAYE... AF ETMEK ERDEMLİKTİR...

[hatiicee]

serden geçti Nickli Üyeden Alıntı

Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:
-"Bir hayat deneyimine katilmak ister misiniz?"
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.
-"O zaman, bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin"
Öğrenciler bunu da yaparlar.
-"Şimdi yarın ki, ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"
Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der
öğretmen:
-"Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o
patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."

Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
-"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınıszda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
-"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."
-"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık."
-"Hem sıkıldık, hem yorulduk?"
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
-"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.


KONUYA İLİŞKİN GÜZEL Bİ HİKAYE... AF ETMEK ERDEMLİKTİR...

Ne kadar güzel bir hikaye çok teşekkür ederim:))Artık yüklerimi attım:)) Zincirlediklerim de bende özgürüz artık:)) Şükürler olsun:)))
Ve teşekkür ederim sayende nerede olduğumu gördüm.Çünkü bu yazıyı bir kaç ay önce yazmıştım.Okuyunca gözlerim doldu..DEĞİŞİM HEPİMİZLE BİRLİKTE OLSUN İNŞALLAH:)))