[senarist]

Abi bir insan sürekli kendini sabote etmeye çalışır mı ya . Sürekli kendi rahatlığımı bozuyorum. Şu sıralar tek bir derdim var. O da insanlarla olan ilişkilerim. İnsanlarla konuşunca sıkılıyorum . Liseden mezun oldum ve aslında hiçbirisini zerre kadar sevmediğimi farkettim. Hiçbiriyle takılmakta istemiyorum onlarda gel takılalım demiyorlar da... Çok sevdiğim arkadaşlarımda hep şehir dışında zaten kimle anlaşsam babasının tayini çıkıyor bir şey oluyor. Bu durum canımı çok sıkıyor ya. Yalnızlığı sevmiyorum işte sevmiyorum. Ama bir bakıyorum hayatıma aslında genelinde yalnızmışım. Ne yapayim sohbetleri ilgimi çekmiyor ya da ben çok sıkıcıyım ama yapamıyorum işte. Katlanamıyorum bu duruma . Aklıma gelince sinirim bozuluyor. Kendi kendimi engelliyorum biliyorum ama bu öyle bir şey ki demek ki aslında o kadar korkağım ki hayatımdaki küçücük bir şeyi bile değiştirmeye cesaret edemiyorum. Sıkılıyorum e o zaman dışarı çıkayım .. Yok. Gitarla uğraşayim .. Yok. Bir arkadaşımı arayim konuşayim yok.. Her şeye yok diyorum yok yok yok . Sonra da vay efendim niye böyle. Kafayı yiyecem bu gidişle ya. Valla.