[meninje]

Sevgili günlük;

* 2 gündür telkinleri dinlemeye ara verdiğimi yazmıştım. Bugünden itibaren başladım tekrar. bu süreçte çok belirgin olmasa da aslında telkinlerin hayatımı yavaştan yavaştan değiştirmeye başladığını hissettim.
* Dün uzun zamandır içime ataraf doşveeer dediğim bir konuda benim için önemli birisiyle çok sesli tartışma yaşadım. Öncesinde herzamanki halimden de sakin bir tavırla karşı tarafın birilerine anlattıklarına gülümseyerek kulak misafiri oldum. Ama öyle bir an geldi ki ardı ardına hışımla öfkeyle yılların acısını çıkarırcasına bağırarak cümleler sarfedip sustuğumu farkettim:( Herkes tummuştu ben sustuğumda. Bunları daha önceleri söyleyemiyormuydum? Evet tabiki söylüyordum. Ancak bu kadar net bu kadar vurgulayarak bu kadar içimin yandığını hissettirerek söylememiştim... Ve bu kadar sesli:( ... En sevmediğim ve telkinler sayesinde en çok kurtulmak istediğim şey tartışmalar esnasında yüksek sesli olmamdı. Her heyecanlı anımda olduğu gibi böyle zamanlardada sesimi kontrol edememek beni üzen şeylerden biridir. Dün de aynı şeyi yaşadım. Ve söylediklerimden değil sadece ses tonumdan dolayı saygı sınırımı zorladığım için suçluluk duydum. Suçlulukla "oh iyi ettim" duygusu med cezirler yaşarken yüreğimde tansiyonumun bile saatlerce zirvede olduğunu hissederek geçirdim. Zordu gerçekten bu keşmekeşlikte rahat olmaya çalışmak... Sonunda açtım nefes teknikleriyle rahatlama yöntemlerini ve sırayla denemeye başladım. İnanılmaz rahatladım ve sakin bir gece geçirerek uyudum:) Sabahta herşeyi unutmuş olarak gülümseyerek uyandım:))

Dedimya rahatsız eden şey asla patlama noktası değildi. Bu bilakis beni çok rahatlattı. Rahatsız olduğum tek şey saygımı yitirmeye ödümün koptuklarına saygısızlık boyutunda yüksek sesle konuşmaktı. Ancak bunun bu geçiş döneminde normal olduğunu düşünerek rahatladım:) Ve mutluyum

* Hayatımda ne yaşarsam yaşayayım, şimdi ki halimden çok daha zor anlardayken bile zaman zaman hayatımın penceresi sebepsizce açılır ve içeriye umut ışığı dolarak bir süreliğine beni gülümsetirdi. Ancak birkaç aydır bu duyguyu çok özlediğimi ve neler oluyor dediğimi hatırlıyorum. İşte telkinlerden sonra o pencere aralanıyor ve cılızda olsa o ışık sızıyor yüreğime hayatıma:)

İyi ki varsın "umut evim"