zeynep957

tüm samimiyetinle kağıda döktüklerini okurken,gençlik yıllarıma gittim.hemen hemen aynı durumdaydım.karanlık köşelerde gizlenir ve hep neden yaşadığımı sorgulardım. yeni doğan gün başkalarına bir umutken benim için yaşamak ve katlanmak zorunda olduğum kocaman bir yirmidört saatti.yine böyle bir gün yaşamak istemiyorum!bu hayatın yükü çok fazla diye isyan ederken,gözüm evimizin karşısındaki okulun duvarına takıldı.daha doğrusu duvardaki küçük bir deliğe hasbelkader rüzgarla sürüklenen bir parça toprağa tutunup yeşeren ve mutlu mutlu sallanan papatyaya..ne alaka diyeceksin.birden onun hayata bu denli sıkı tutunması benim isteksizliğimin önüne geçti dışarı çıkıp ona yakından bakmaya başladım.birden başka bir şey gözüme ilişti küçüçük bir karıncanın kendinden kaç kat büyük bir yaprağı duvarın üstünden aşağıya sürüklemeye çalışması sonra yaprakla birlikte yere yuvarlanması ve hiç bir şey olmamış gibi tekrar taşımaya çalışması.hedefine öyle kilitlenmiş ki..birden kendimden utandım.küçücük bir karıncanın azmi bile yoktu.hiç yılmadan tekrar tekrar aynı işlemi tekrarlıyor düşünce neden ben?triplerine girmeden kalkıyor tekrar deniyor..çevremi gözlemeye diğer canlıların yaşama çabalarını gözlemlemeye başladım.bu bende yeniden doğuş gibi oldu.beni de çok kıranlar oldu.artık neden ben demiyorum.iyiki benim diyorum.belki bencillik ama ya kıran üzen ben olsaydım.ve hayatın yüklediklerini kamburumu çıkarmadan taşımaya çalışıyorum.şüphesiz bazan geri dönüşler yaşıyorum.ama her seferinde bir başkasının yaşama tutunma azmi bana yine yeniden bir istek uyandırıyor.hayatın yalnızca benden ibaret olmadığını,yaşanan her evde ayrı bir hikaye olduğunu farkettiğimde şunu anladım.yeni bir şans verilse yine her türlü acısına ve olumsuzluklarına rağmen kendi hayatımı seçerdim.yıllar geçip te anne olduğum da rabbimin bana ikinci bir şans verdiğini düşündüm.çünkü hayatın yaşanmaya değer olmadığını düşünüp bir delilik yapsaydım bugün beni dünyanın en mutlu annesi yapan oğlumu tanımayacaktım.papatyalar ve karıncalar ,ağaçlar ve hayvanlar
bütün canlılar hepsinin yağmurları ve fırtınaları açlığı ve soğuğu olduğu gibi kabullenmeleri sorgulamayıp yaşamaya ve
hayatta kalmaya ,her yeni doğan gün kısmetleri,nasipleri için koşturmaları ,bir köşeye saklanmaları yalnızca korunmak için olan bu zeki varlıkların bizden çok birşeylerin farkında olduklarını düşündürürken insan olarak unuttuğumuz donanımlarımızı hatırlamaya çalışsak..biz insanlar onlardan biraz ilham alabilsek..sana hiç bir tavsiyem yok..ben yalnızca kendimle ilgili aklıma gelenleri yazdım.umarım yıllar sonra sen de başka birinin sana benzer sorunlarını okurken ona kendi farkediş ve yeniden başlama hikayeni anlatırsın..sevgilerimle esracığım..