[defduru]

Bana ne oldu bilmiyorum ama kendimi ve hayatımı biraz sizlerle paylaşmaya karar verdim. Yarın babamı bu dünyadan uğurlayalı yedi sene bitiyor. Bir bakıyorum o yaşıyormuş gibi geliyor. Bir bakıyorum hiç yaşamamış yada daha dün aramızdan ayrılmış gibi. Çok ani olmuştu babamın aramızdan gidişi. Gece yarısı gelen bir telefon trafik kazası diye hastaneye koşturmaca ama araba kullanırken kalp krizi sonuçu ayrılmıştı aramızdan. Bana ilk eşim söyledi yer ayaklarımın altından kaydı ve yere yığıldım. Ama aklımdan sadece ben şimdi ne olacağım geçti. Şimdi düşündükçe nasıl kızıyorum kendime bencillikten başka bişey değil. Koskoca kadındım on yıllık evli ve baban öldü dediklerinde ilk düşündüğüm ne olacağımdı. Ne garip......
Daha sonra ben babamın görevini üstlenmeye karar verdim. Anneme ve kardeşime sahip çıkacak, onların her zaman yanında olacaktım. Çünkü babam benim böyle olmamı isterdi. Kendi evimi ve eşimi hatta kendimide ikinci plana itip onlara koştum. Ama her fırsatta.
Bir süre sonra kayınvalidem rahatsızlandı. Zorlu bir dönemdi. Hastaneler, evde sürekli yanında kalmalar falan. Babamdan birkaç ay sonra kayınvalidemide aramızdan gönderdik. Bu sefer benim anneme ve kardeşime yaptığımı eşim babası ve kardeşlerine yaptı. Beni hiç görmeden onlara koştu. Ben o zaman kendi yaptığımın farkına vardım. Çok kötü bir dönemdi. Sıkıntılar,bunalmalar, tartışmalar. Fakat biz karıkoca bu arada maddi ve manevi çökmüştük. Benim kardeşim evlenmeye kalktı daha babam gideli 6 ay olmuştu,eşimin kardeşi üniversiteye gitti. devlet yurdunda kalamazdı özel yurda yerleşti. Yetiş biz salaklar. Kimseyi kırmamak için herşeye evet dedik. Bu aslında hala böyle devam ediyor.
Biz birbirimizin farkına vardığımızda ilişkimizden çok şey gitmişti. Bunu toparlamak için gayret göstermeye başladık. Çünkü birbirimizi seviyorduk. Bir arkadaşımın ısrarıyla kişisel gelişim seminerlerine gitmeye başladık. Bu okadar iyi gelmiştiki bize. Yine eski günlerdeki gibi eleleydik. Çok ama çok mutluydum. Tabi arada bizimkiler boş durmuyor sürekli istemeye devam ediyorlardı.
Ben anne olmak istediğimi eşime söyledim ve bir tedavi süreçine başladık. Çok şükürki minik meleklerim hiç sorunsuz bizlere katılmaya karar verdiler ve bizi anne baba olarak onurlandırdılar. O aralar şöyle düşünmüştüm. Evet çocuklarımız var bizi artık rahat bırakırlar ve biz ailecek kendi kendimize yeteriz. Çok bunalmıştım şu dış mihraplardan. Ama maalesef öyle olmadı. Biz hayır demeyi öğrenemediğimiz için onlarda istemeyi kesemediler.
Beş altı aydır evimizde eşim ve kızlarımla başbaşayım. Hayalini kurduğum gibi bir aile . Çok mutluyum ...
Ama hala onlara karşı hayır demeyi öğrenemedik. Kırmadan hayır demeyi öğrendiğimiz hem onlar hem biz mutlu olacağız her halde...........
Ya bazen düşünüyorum acaba benmi çok abartıyorum diye ama sırf eşimin ailesine değil kendi ailemede aynı ölçüde kızgınım. Biz hiç bir zaman evimizdekini kimseye yansıtmadığımız için bizi çok rahat, çok paralı falan sanıyorlar. Çünkü ben paramız yok diye ağlanan insanlara çok kızarım. Benim paramın oluması veya olmaması kimseyi ilgilendirmez. Kimseyede bilgi vermek zorunda değilim.
ayy ben bunları şimdi kaç kişiyle paylaşıyorum.... Ne oluyor bana yahu

İyiki buradayım....... İyiki benimlesiniz....... İyiki yolum buradan geçti...