[mellisa]

İki yıldır sosyalleşme üzerinde duruyorum.Hiç beceremediğim bir şey.Her zaman yalnız idare edebildiğim için sorun yoktu.Ama geçmişi geride bıraktıkça tanıdıkları da bıraktığımı fark ettim.Vefalı değildim.Biraz da sanki benden yaşadıklarımla ilgili hesap soracaklarmış gibi geliyordu.Bu sabah bir sürpriz oldu.Üniversite zamanından bazı arkadaşlar bana ulaştılar.Çok sık görüşmediğim kimselerdi.Umarım sosyallik artırıcı telkinin faydası olur da hayatımı renklendiririm.
Şu ara prensibim "bir adım at".Çok meraklı biri değilim.Kolay soru sormam.Bu yüzden insanları tanımamışımdır çok kez.Ama şimdi hep bir adım atacağım.Bir soru sormak,kendimi zorlayıp bir yerlere çıkmak, yürüyüşlere çıkmak,insanlarla ilgilenmek vb.Kimseden bir şey beklemeden ilk adımı kendim atmak istiyorum.Yarınki adımım kendimi kontrol olacak.Hassas ve kırılgan öğrencilerime gerekli ilgiyi gösteriyorum.Ama 2-3 öğrencime yeterli derecede sabırlı olmadığımı fark ettim.İkisi dikkatsiz,birinin ailesi yönlendiremiyor çocuğu.Sorunlarını çözene dek kendimi kontrol etmeye çalışacağım.Sabrım azaldığında yerimi değiştireceğim.Mayıs ayında bu tutumu geliştireceğim.Kendime bir hedef belirledim bile...
Hani insan öfkesini en yakınında kendinden güçsüz olana yöneltirmiş ya.Allah korusun öğrencilerim için böyle bir hataya mı düşüyorum yoksa?

[mellisa]

Güzel bir gün oldu.Bazı öğrenciler yoktu.Kalanlarla verimli çalışmalar yaptık.Birinci sınıf okutmak gerçekten çok güzel.Çocuklar o kadar sevgi dolular ki...Umarım onların uzun süre masumiyetlerini sürdürmelerini sağlayabilirim.
Giderek içimdeki çocuk ortaya çıkıyor.Şimdiye kadar kendimi kapatıyordumSebeplerini düşündüm:Gençken çekingendim,küçük yerde büyüdüğümden bilmediğim ortamlara giremiyordum.Evlendikten sonra doğudaydık rahat olamadım.Ayrıldıktam sonra dedikodu vb olmasın diye ortalara çıkmadım,yine küçük yerdeydim.Toplum bir yasak koyduysa ben onun iki katını kendime koymuşum.Genelde bizim toplumda kadınlar açısından böyle olduğunu düşünüyorum.Gençler daha rahat olabilir ama küçük yerlerde kapalı bir durum yaşanıyor.Orta Anadoluda bile böyleyse gerisi nasıldır.Bugün okulca eğlendik.ben de katıldım bazı yarışmalara.Çocukken bile katılmazdım böyle şeylere.Eskiden gülünç duruma düşmemek,ciddiyeti bozmamak önemliydi galiba,artık kasmıyorum kendimi.
Balıkçı ve karısı masalını bilir misiniz?Balıkçı sihirli bir balık tutar.Balık ,kendisini serbest bırakırsa onun dileğini yerine getireceğini söyler.Balıkçının isteği yoktur ama karısının vardır.Bir evleri yoktur,ağaç altında yaşamaktadırlar.Bir kulübe ister.isteği yerine getirilir.Sonra yetinmez,büyük ev ister,sonra saray,kraliçe olmak ister.Her isteği yerine gelir.Kadın sonra güneşe hükmetmek ister.Balıkçı dileği sihirli balığa iletir.Geri döndüğünde karısı o eski ağaçları altında onu beklemektedir.Mutludur.Sakindir.Bu masalı çok severim.Günümüz dünyasını düşünürsek hırsımıza kapılıp doğayı yokettiğimizi,neredeyse kökümüze kendimizin zarar verdiğini görebiliriz.daha çok para,daha çok bina,araba...Sonsuza varabilir miyiz?Kendi ağaç altımı asla kaybetmek istemem.Sükunetimi,dünyayı...