[Siyahça]

çok kibarsınız, teşekkür ederim hepinize..

[Siyahça]

Bugün epeydir istediğim, 'kendime kendime çektiğim' peynire kavuşmama ramak kalmıştı..peynir, buranın sokaklarında tüm çocukların tanıdığı beyaz pofuduk bir köpekçik........olmadı.....kısmet!.....ya da lanet!...

neyse, belki kedimiz Niyazi Bulutla geçinemezlerdi...

mutsuzum, içimden hıçkıra hıçkıra ağlamak geliyor! bunlar peynirle alakalı değil...o, görünürdeki sebep belki...en çok güldüğüm diziyi izliyorum ve ağlamaklıyım!
bir sorun var...

[Siyahça]

üstteki yazdıklarım ruh halimin dalgalanmasındanmış demekki!

peynir bizim oldu, akşama evimize geldi ama gördük ki, isterken dikkatli olmak lazımmış..bizim ilk göz ağrımız Niyazi Bulutla anlaşamadılar..bulut çok huzursuz oldu..ayrıca oğlum da mutsuz oldu...eşim, can yoldaşım da köpeğin getireceği bağlılığı istemiyordu..ve zaten evimiz bir köpek için uygun değildi..(3.kattayız da)

yani kısaca, hayırlısı oldu, peyniri benden daha çok isteyen işitme özürlü öğrencime verdik..aslında bu sonuçla herkes mutlu oldu, çünkü peynir evden kendisi kaçtı..






hüfff çok uzatmışım yine, affedin..
asıl sizle paylaşmak istediklerim daha mutluluk verici!
eşim, ömrüm, beyaz ışığım, artık o da inanıyor düşünme gücünün yapabildiklerine...bugün gitmiş bizim için bir mantar pano almış, sonra sevdiğimiz araba resmini, hayalimizdeki evin resmini panomuza astık...bebişlerimize de ''bakın bunlar bizim evimiz ve arabamız!'' dedik, yüzlerini görmeliydiniz!

biliyor musunuz, artık çooookkk daha mutlu ve huzurluyuz...ve bu ara neyi istersek hayatımıza çekiyoruz..mesela iş sorunumuz varken şimdi eşime iş teklifleri geliyor...


veeee ben artık birdenbire açılan şu körolası iştahımı dengeleyebiliyorum! gibi yani...

[Siyahça]

hep söylediğim birşey var; eğer dünyaya tekrar gelecek olsam, uygun donanımla doğup dansçı olmak isterdim!
şu durumda ne fiziğim buna müsait, ne aldığım eğitim, ne yaşım ve ne de yaşama şeklim...zaten beni görseniz asla dansla yanyana düşünemezsiniz...enerji bende hep sıfır seviyededir...yarım günlük bir işim var ve eve gelir gelmez ilk yaptığım boş bir koltuk bulup yatay pozisyon almaktır! bizim oralarda hala geleneksel düğünler olur, ailem beni bu düğünlere zorla götürürdü gençken..ve asla oynamaz, dansetmez, oynayan erkeklere hayran olan ablamın tersine oynayan-danseden erkeklere tiksintiyle bakardım...
şu yaşımda bile değişmemişim..geçenlerde şehir dışından gelen bir dji izlemeye diskoya gittik...hüfff tam bir hayal kırıklığıydı! insanlar ne kadar rahat! ya da ben ne kadar bi garibim! herkes gözüme öyle komik göründü ki..bitsin diye dua ettim tüm gece..

yine gereksiz uzattım..ana konuya gelirsek, ben geçen haftalarda ve birkaç gün önce farkında olmadan çekim yasasını çalıştırdım! internette sürekli müzik dinleyip dansları izlerken yine aynı şeyi düşündüm; 'keşke farklı olsaydı, dansa yeteneğim olsaydı, dansçı doğsaydım..' falan...
fazla istedim herhalde, kendi sınıfımı gösterilere 7 farklı dansla hazırlamam yetmiyor gibi bir de başka bir sınıfın dans çalıştırma görevini üzerime aldım! (aslında üstüme yıkıldı demeliyim!)
çocuklarla çalışmak çok utandırmıyor ya da germiyor beni..
geçen akşam da epey bir saat hint danslarını izledim..(mazoşistce bir zevk gibi gelebilir.. :) ) ve ertesi gün iki kişi ayrı ayrı zamanlarda bana hint dansı öğretip öğretmeyeceğimi sordu!!
ne oluyor ya hu?! dedim kendi kendime..

[Belgin ∞]

Ne mi oluyor? Bu çok açık. Evren isteklerine cevap veriyor

Unutmadan şunu da eklemek istiyorum; Canım benim burası senin alanın, istediğin gibi uzatmaya, uzun uzun yazmaya hakkın var. Ben bazen kendimi bir kaptırıyorum ne kadar yazdığımı hiç bilmiyorum. Bazen de sizin günlüklerinizi kendi günlüğümmüş gibi kullanıyorum Yazmaktan kendini sakın engelleme. Kendimizi en iyi ifade edebildiğimiz şey yazı, sözden sonra.

Sevgiler.

[Siyahça]

dün muhteşem bir gün geçirdim..uzun süredir üzerimde baskı yaratan yıl sonu etkinliğini nihayet gerçekleştirdik...ve garip şey, eskisi gibi kendimi cenderenin içinde sıkışmış hissetmedim, aksine sahnede olmak hoşuma bile gitti diyebilirim..hatta bir ara, öğrencimin bacağına dolaşan mikrofonu kurtarmaya çalışırken mikrofonun ikiye ayrılması bile beni sadece güldürdü..eskiden olsa koca ilçeye rezil oldum diye ağlardım!

bu sitenin bana en büyük faydası, ne çekim yasasını öğrenmem, ne telkinleri keşfetmem ne şu ne bu...sadece ne yaşadığımın farkında olmamı sağlamasıdır!sırf bu fayda için bile ömrümün sonuna kadar teşekkür etmem gerek!ve farkettimki aslında içimde 32 yıldır taşıdığımı sandığım 'felaket tellalı' meğer ne kadar da gülmeye mutlu olmaya hazırmış!kendimi dinliyorum gün boyu, ve mucize!sürekli olumlu düşünebiliyorum!
dün gece aniden aklıma geldi, aslında ben küçücükken de doya doya gülebilmişim!annemle baba; bana sık sık şunu söylerdi: '..okunda boncuk mu buldun da gülüyorsun?!' (ailemin bu kadar rahat ifade becerileri olduğu için özür dilemeliyim..)
ve yine dün gece hafızam bir güzellik daha yaptı ve minik bir anıyı daha hediye etti bana:
ben pek sosyal bir çocuk değildim, az konuşur, çok hayal kurardım...eve gelen misafirlerden de çok hoşlanmazdım...bir akşam bu hoşlanmadığım misafirlerden bir demet evimizdeydi...ben de her nedense(!) koltuğun altındaydım...(eski sedirleri bilir misiniz?)
ve her nedense aniden elimi uzatıp kadının birinin bacağını tutuverdim!ve her nedense kadın çığlık atıp evden kaçtı!

annemi çok utandırmıştım, bunun için hem vicdanım sızladı hem de çimdiklenen kolum!
ama dün gece o kadınceğize içimden teşekkür ettim...tee o zamanki varlığıyla şu yaşımda yüzüme bir gülümseme hediye ettiği için...
çok mutluyum, hayat çoookkk güzel...herşey muhteşem bir düzen içerisinde...ve günümü güzelleştirmek için sürekli mucizeler meydana geliyor...çevremdeki insanlar sanki işlerimi kolaylaştırmak için koşturuyor...gülümseyişime herzaman karşılık bulabiliyorum...herkesi çok seviyorum ve onların sevgisi de bana doğru akıyor, bunu iliklerime kadar hissediyorum!

[teoman_]

mikrofon ortadan ikiye ayrılırken boyuna mı yoksa enine mi ikiye bölündü :)

telkinleri dinlemeye başlayınca hayatımda değişen en önemli şeyin kendime güven duygusunun geri gelmiş olması ve olumlu bir bakış açısı kazanmaktı. aynı şeyleri sen de yaşıyorsun anladığım kadarıyla
bol telkinli günler