[sudem8]

Siyahça Nickli Üyeden Alıntı

teşekkür ederim arkadaşım, iyisin demişsin ya, aslında bilsen ne kadar günahkar ne fena bir insanım! gerçi çoğu belayı başıma, kendi salaklığımdan, hayır diyemememden çektim ama yine de galiba yerim cehennemin en dibi! onca günahın üzerine bir de gittim kendi dinimden olmayan biriyle evlendim..yani inancıma göre cehennemdeki yerimi iyice garantiledim! eşimi seviyorum ve o da beni...çocuklarıma gerçek baba olabilmek için elinden geleni yapıyor...ve evimizde farklı dinlerden olmamızın en küçük negatif etkisi hissedilmiyor...yine de islama göre ben yanlış yaptım...


üfff her neyse, aklım karıştı...

meditasyonu hiç denemedim, eğer benim durumumda işe yarayacağına inanıyorsanız tabiki hemen öğrenir yaparım...yalnız...annemin beni 1,5 yaşındayken bırakması...aslında annemi anlıyorum sayılır, yine evlat sevgisiyle yaptı bunu, çocuğu olmayan ablama verdi beni...belki ben de yapardım...yapar mıydım?
vermesi sorun değil de ablamın çocukları olunca geri gönderilmek üzücüydü...ve karşımda annem olduğunu söyleyen yaşlı, farklı birini bulmak...
affettim sanıyordum ama hala azıcık kırgınlık var içimde...
off eşşek kadar kadın oldum hala şu saçma anıyı silemedim kafamdan!
babamsa...onu affetmek biraz daha zor gibi...babayla ilgili ilk anılarım annemin dayak yediği, gürültülü kavgaların, hakaretlerin, iftiraların olduğu kareler...
hatta çok utanç verici ama....rahmetli baba, sinirlendiği zamanlarda (genellikle herzaman!) benim, onun öz çocuğu olmadığımı söylerdi anneme! Bu bir iftiraydı tabi...ama yine de küçük bir çocuğa sürekli üç harfli o iğrenç kelimeyle hitap edilmesi birazcık yıkıcı olabiliyor!

ve annemin ilk öğütleri: sakın evlenme, erkeklere güven olmaz!
babamın ilk öğütleri: sakın kimsenin gözlerinin içine bakma, seni kandırırlar, kötü yola düşürürler...

ve anneme güvenemezdim hiç...koca yaz boyu, evden babadan kaçıp istanbula ablalarımın yanına yerleşmek için gizli gizli para biriktirir, sırdaşlık yapardık...sonra bir bakardım yazın sonunda annem babamla barışmış ve güç bela biriktirdiğimiz parayı da babama hediye etmiş!

bunları epeydir hiçkimseyle paylaşmamıştım, pek anlatmam hayatımın o kesitini...utanç verici, incitici, aşağılayıcı yığınla anı...

şimdi biri bana söylesin; nasıl affedeceğim bu insanları ve kendimi?!

Siyahçam üzdün beni.ama hepimizin ne sorunları var, önemli olan takılı kalmamak.sen önce kendini affetmekle başla birde ailenden özgürleşmeye ve onları affetmeye bak.zor ama başarırsın.Benim oğlumda senin gibi babayı affdemiyordu.şanal bey ilk önce özgürleşme yapmış.bilinçaltına inildiğinde babam gibi olmak istemiyorum.en sonunda babasını çok sevdiğini söyletene kadar çalışma yapmış.şimdi çok rahatladı.benimle bir problemi yok ama benden de özgürleştirdi.daha hamileyken ben ona çocuk dünyaya gelmeyi reddedmiş.annem üzülüyor acı çekiyor benim yüzümden diye....23 yaşına gelince çocukluktaki sorunlar rahatsız etmeye başladı.ben sana nasıl özgürleştiğini ayrıca yazarım.