[nevresim]

ben çok yalnızım evde kimse kalmıyo tek başıma kalıyorum.o kadar yalnızım ki artık içime işledi.fazla arkadaşım yok,olanı da ailem bi şekilde ket vuruyo,annemin gittiği altın günlerine filan katılmak istemiyorum,bahsettiğim altın günlerine gençlerde katılabiliyo öyle sadece yaşı büyük evli kişiler yok ama ben sevmiyorum ve gitmiyorum,onun dışında kuzenimle bile(üstelik hemcinsim) dışarı çıkmama karıştılar,öyle çok eski değil bi kaç gün önce,eskiyi affettim evet ama bügunde beni boğuyolar napabilirim,
babam sürekli duygu sömürüsü yapıyo,bana bakın işlerimiyapın,hizmetimi görün,evet yapıyorum ama bazen abartıyo,yanındaki bişeyi bile benden istiyo,surat yapsam o on mislini yapıyo,Allah ele ayağa düşürmesin diye duygu sömürüsü yapıyo,halbuki yatalak filan degil,gayet rahat işe gidiyo,arkadaşlarıyla buluşuyo görüşüyo falan filan,suçluluk hissetmem için zorluyo,annem deseniz ayrı bi dünya,çok üstüme geliyo bazen bunu önlemek için artık soğuk davranıyorum,sorularına cvb veriyorum sadece filan,bu evden anca evlenerek kurtulabilirim(kurtulmak kelimesi ağır mı oldu bilmiyorum).en kısa zamanda evlenmek istiyorum.yağmurdan kaçıp doluya tutulmak istemiyorum,hatta ruh ikizini bul telkinini edindim,ama pek dinleyemedim,dinlemeye başlıyacağım ama.dualarınızı bekliyorum artık diyecek başka bişey bulmaıyorum.