[phantomm]

Ne demek Cemboli..Aslında birilerinin günlüklerine birşeyler yazarken tereddüt yaşıyorum bazen, ben ne biliyorum ki diyorum ama burda insan ister moderatör olsun ister o gün katılmış yeni bir üye olsun her yorum yapandan birşey öğreniyor.Bu yüzden küçükte olsa yorum yapmaktan alıkoymamalıyım kendimi diye düşünüyorum.Ve sende de bende olan şeyleri gördüm.





Mesela bugün yazdıklarında da.

Sürekli kendimle ve başkalarıyla yarış içerisindeydim.''O yaptı ama ben yapsam daha iyisini yapardım, hmm idare eder işte,ya ben bu kadar iyi olabilirmiydim nasıl yaptı acaba ben neden yapamıyorum!!:( '' gibi sürekli çöküntü veren içsel konuşmalar yaşardım.Ya da kendi performansımı sürekli eleştirirdim.

Sana da tıpatıp aynısı olmuyor olabilir ama aynı şeyleri yaşıyor olabilirsin.

Ama bu insanı gerçekten yoruyor be cemboli öyle değil mi?

O yüzden bıraktık bu durumu:)

Şimdi yine aynı düşünceler yokluyor beni.Ama artık diyorum ki bak çevremde başarılı insanlar var , ne kadar güzel, örnek alabilmem ve daha iyiye gidebilmem için mükemmel bir fırsat bu!!Ya da işte benim arkadaşım yaa..Ona güveniyorum onun iiçin mutluyum gibi şeyler söylüyorum kendime.

Ya da insanları sevmiyordum.Mesela minibüs kuyruğunda yanımda arkadaşlarım olsa ben de onlarla konuşur gülerim belki o an çok komik birşey olur gülme krizine bile girersin.Kendimde bunlar normal gelir bana ama başkalarının böyle şeyler yapmasına tahammül edemezdim.Tahammülsüzmüşüm ben yaaa!!''Şunlara bak derdim, ne biçim insanlar üfff, naptıklarını zannediyolar ki!!'' Belki de kıskanıyorum o an onları belki de gerçekten insanları hiç sevmiyordum.Belki de aşırı bencildim.Ama artık onlara böyle bakmıyorum.Şimdi artık bu yazdığım duruma maruz kalsam mesela, ''ne güzel gülüyorlar, ben de olsam aynısını yapardım,insan olmak güzel'' gibi olumlamalar yapıyorum,özdeşim kurmaya çalışıyorum ve gerçekten işe yarıyor.

Ya da bugün kalabalıkta yürürken her zaman rahatsız olduğum kalabalığa 'heyy ben de sizlerden biriyim diye içimden haykırarak eşlik ettim.Ben de bu kalabalığın bir parçasıyım.Evet içlerinde farklı bir rengim ama yine de onların bir parçasıyım diye düşündüm ve bu gerçekten çok güzeldi.Herzaman bir nevi 'tiksindiğim' ve içlerinden kaçmak için uğraştığım insanlara karıştığımı hissettim bugün..Harikaydı.


Bence sürekli kendini izleme.''Onu yaparım bunu yaparım, ben işte böyleyim,ben şöyle değilim ki''ler yoruyor insanı.Ben de hala bundan tam anlamıyla kurtulamadım.Ama bilinçaltım birkaç gün iiçerisinde ya da en azından bu yıl içerisinde:) bunu çözmenin anahtarını da verecek bana eminim:)
Birşeyler yaparken ki izlenme hissim hareketlerimi kısıtlıyor sanki, ama bunun da kendimi aşırı kontrol etme isteğimden kaynaklandığını düşünüyorum artık.Kendimi akışa bırakmayı öğrenmeliyim bunun da bir yolunu bulucam:)

İki gündür kendi günlüğüme yazıyormuşum gibi senin günlüğünü işgal ediyorum kusura bakma.Bugünde yine burda döktüm içimi benim günlüğe yazacak şey kalmadı yahu:)

Başarıyoruzzz:)Yaşasınnn çok eğleniyors öyle değil miiii.Hayat bizim oyun bahçemizzzz:)

İnan ki üç dört gün öncesinde hergün zırıl zırıl ağlıyordum yemin ederim.Kendimi aciz ve çaresiz hissediyordum.O phantomm da benim şimdiki de ben.Sürekli yakın yakın nereye kadar dedim kendime ve eyleme geçtim.O günkü şartlarla bugünkü şartlarım arasında hiç bir fark yok inan ki, ama mutluyum huzurluyum artık.Çünkü artık gerçekten mutlu olmayı istiyorum.Ve mutluluk ya da mutsuzluk kesinlikle bir tercih meselesi.Kesinlikle bunu anladım.


Ayy yine çenem düştü.:P Sen bunları bilmiyorsun diye yazmıyorum yanlış anlama.Kendimi pek bi sevmeye başladım galiba, neler yapabildiğimi mi kanıtlamaya çalışıoum kendime ne:P


Hayyydii sevgilerimle..