[smyrna1]

şu hayata bir yere varabilmek belli bir servete sahip olmak belli bir hayat standartı, belli bir sevgiyi yakalamak yani varılacak bir hedef için gelmiyoruz, üzerinde yürüdüğümüz yoldan keyif almak için varız yani hayat bir amaçlar kalıbı değil bir süreç ve bundan zevk almak için varız, ilkokuldaykayken arkadaşlarım arasında pasif çekingen kaldığımı utandığımı hatırlarım eski fotoğraflarıma bakınca, onları şuanda hatırlayınca ne kadar gereksizmiş bütün korkular varsayımlar hepimiz çocukmuşuz safmışız niyeymiş o geriadımlar!!! akıl erdiremiyorum, aynı korkuların çoğunu atsamda, birazı hala var, bundan 20 yıl sonra niye hayatımı yaşamamışım boş kokrkularla kendimi kısıtlamamışım dememek için şuanda bilerek bazen saçma yada yanlış diyebileceğimiz davranışlarda bilinçli olarak bulunuyorum, aldığım tepkileride bilinçli olarak umursamama egsersizleri yapıyorum işe yarıyor. mesela evvelki akşam koşu parkurunda idman yaparken 10-15 kişilik takım yanımdan geçerken elemanları alkışladım "tempo tempo hadi hadi!!! " diye umursamaz cool bir tavırla sslendim:):)

son 6 aylık çalışmlarım gerçekten işe yaramayabaşladı değişim var bende, sende de olacak, hata yapmaktan yadırganmaktan gerekirse tartışmaktan kavga etmekten korkma kır zincirlerini güveniyorum başaracaksın:))

son olarak herkesin bazen keyisiz olduğu zamanlar olur, bu durumlarda, "olmuyor ben böyle geldim böyle gideceğim" diye düşünme en mükemmel insanda bazen olur yeter ki karakterin olmasına izin verme, bu dünyadan miryarlarcası geldi geçti daha milyarlarcası gelip geçecek çoğunun adı sanı bilinmeden bir izi kalmadan gitti, sende, ben de bu kadar aciziz bu dünyada herkes bu kadar basit ve hayat kısa ve çok çok basit...