[change_dnz]

ben bu yazıyı 3 gün önce öfkeyle ağlarken bi anda yazdım, sonra kaldırıp bi yere attım defteri, bu sabah elime aldım okudum. yanlış bi yerdeyim.. hayatımı yönetemiyorum. burda ki herkes nasıl yapıyo bilmiyorum ama ben olumlu düşünüp, sabredip, gülümseyemiyorum. bu sabah belki de desteğe ihtiyacım var dedim, bi birikmişlik var içimde, aşamıyorum.. bi psikiyatrdan randevu aldım, neden bilmiyorum buraya da yazmak istedim. herkese okutup bana ne diceğinizi merak ettim. dışardan nasıl göründüğünü, ne düşündürdüğünü.. buyrun okuyun:

"Varsın, bundan şüphem yok. Hakkım da yok senin hiç bi şeyini sorgulamaya. Ama öyle şeyleri salıveriyosun ki üst üste üstüme, nedenini sorguluyorum varlığının. Varsın, ama neden? Olduğun yerde oturup seyretmek için mi bütün olan biteni? Ben böyle yalvarırken sana, kılını kıpırdatmayıp hatta bi de daha da kötüleştirip napıcağımı test etmek mi? Hamsterları bi kafese koyup üstünde deney yaptıkları gibi sende beni dünyaya atıp ordan mı bakıyosun? Haddim değil sorgulamak dimi? O zaman şöyle sorıyım; varız, dünyadayız lanet olsun geldik ve yaşıyoruz, peki neden? 50 tane sınavdan geçip, her birinde 50 damla gözyaşı akıtıp, 50 yılda olgunlaşıp bi 50 yılının daha olmadığını fark edip ölmeye hazırlanmak için mi? 'şükredin' diyosun, tamam şükr'ü gerektiren 10'larca şeye sahibim maddi ve fiziksel olarak. Peki maneviyatım, ruh halim bu denli senin tarafından karanlığa sürükleniyoken, nasıl korıcam kendimi isyandan?? Şimdi sebep aradığımda tüm bunlara, 'beni cezalandırıyo' diyorum. Ama önceden ne farkı vardı ki? Bi suçum yokken de mutsuz ediyodun beni. BIKTIM! ANLIYO MUSUN? HER ŞEYİ GÖRÜP DUYUYOSUN, BUNU DA DUY, GÖR, OKU! HUZURU ESİRGEME ARTIK BENDEN KATLANAMIYORUM!! "