[Berilce]

İnsanların karşısındakini yargılarken, bir de beraberindeki insanların gözüyle kendilerini görmesi
hatta onun yerine geçmesi çok güzel bir şey olurdu. Adına Empati de denen bu güzel yaklaşımı
malesef her zaman yapamıyoruz. Zihinsel vıdı vıdılarla o kadar doluyuz ki, etrafımızdaki insanların
güzelliklerini farkedemiyoruz. En kötü görünen insan bile içindeki bozulmaz öz ile yaşar ve ölür, kimi o
öze ulaşır kimi ulaşamaz. Kendi büyükannemin, büyüklerimin evliliklerine bakıyorum; 2 somya, bir radyo (bazıları
onu da bulamazdı), bir yatak bunlarla evlenirlerdi, ama aralarında sevgi vardı. Sen çocuk doğurdun, bak vucudun bozuldu,
ince değilsin, bakımsızsın (atıyorum kafadan), faturayı ödedin mi, Allahın cezası o adam sana niye baktı?, Neredesin be adam?
Yine maç'a mı gittin? Senaryo bundan da kötü olabilir... Popüler kültürün bize dayattıkları, şekilcilik, erdemsizlik, kısa yoldan köşe dönmeceler, yazılı basın kitap okumamak (Üniversite mezunu olmak her zaman her şeyi vermez), gördüklerinden ders almamak, çocuğu dünyaya getirip, sonra parçalanmış bir düzene geri yollamak, adı ne olursa olsun, neden ne olursa olsun,
biz bir boşanmanın sonuçlarını büyücü kristal küresinde göremeyiz, hayat gibi... Hiç bir şey önceden öngörülemez, siz şekillendirirsiniz ama bir derecye kadar... Parçalanmış aile yapısındaki çocuklar özel ilgi, ihtimam ister (her şeyi alarak, şımartarak değil elbette), bunu layıkıyla yapabilecek insan çok kararlıysa şayet büyükler bir şekilde atlatır, o zaman yapın onu, Boşanın! Zaten herşey şimdi çok kolay anlaşmalı olursa 10 dakikada boşanıyorsunuz...
Kendinizi iyi tanıdığınıza, ne istediğine emin olan biri herkese boşanayım mı, boşanmayayım mı diye sormaz, gider ve yapar bunu, okuduğum kadarıyla epeyce bu soruyu sormuşsunuz ve herkes ayrı ayrı yanıtlamış sizi," yukarıya çıkartmanın ne anlamı var? Ssyphose"dağ' söylencesi gibi, dağ'a taşı çıkartıp, geri aşağıdan alıp, geri tekrar yukarı çıkartmak, Tanrım ne yorucu, git ve Boşan!!!