[bluemoon24]

zuhal olcay ın seslendirdiği feci* bir şarkı...



ankara'dan bir kuş uçtu güneye doğru

kanatlarında sevdanın kar bulutları



gün batımı masum gülüşler ağlamaklı

yine birşeyler aldı gitti ayrılık hüzünleri

yeni birşeyler aldı gitti ayrılık...



gözlerin bugün garip ve ince bir hüzün

ankara'da sensiz olmak zor iki gözüm

sözlerin bugün kırık,umarsız,kördüğüm

ankara'da aşık olmak zor iki gözüm.



yine deli yangınlar oldu bugün akşama doğru

gökyüzünün sensiz sessiz haykırışları



son sevgi sözcükleri, son fısıltılar

yine birşeyler aldı gitti ayrılık hüzünleri

yeni birşeyler aldı gitti ayrılık...



gözlerin bugün garip ve ince bir hüzün

ankarada sensiz olmak zor iki gözüm

sözlerin bugün kırık,umarsız,kördüğüm

ankara'da sensiz olmak zor iki gözüm

ankara'da yalnız olmak zor iki gözüm

ankara'da aşık olmak zor iki gözüm...

ankaralı olanlar için daha bir anlam ifade eden, zuhal olcayın eşsiz yorumuyla insanı alıp götüren güzel parça.

insanı deşer gider bu şarkı..hatırlatır,üzer..hatırlatsın,üzsün...

herhangi bir şehirde aşık olmaktan farklı olmayan. ama uzaksanız sevdiğinize ve üstüne bir de ankara'nın soğuk kış geceleri kasvetle biniyorsa hakikaten zor olabilecek duygu.



ankara'ya gidecek olanlara duyurulur.gardını al *

ankara'da aşık olmak

ankara'da kalmaktır

ayrılıyorsan ankara'dan

aşk arada kalmaktır

garip olan hiç gitmeyip

aşkı orada bulmaktır

aşık olmak aynaları

karşı pencere sanmaktır
başka bir yerde aşık olmakla arasında zerre kadar fark olmayacak bir durumdur. ancak benim aklıma gelen bu durumda algının bir başka nesne ile özdeşleştirilmesi olmaktadır. şöyle ki insanların bir duruma ilişkin duyu organları ile elde ettikleri enformasyonları içselleştirip hafızada kümeleştirirken onları, başka nesnelerle ilişkilendirmektedirler. şimdi işin teorik kısmı pek anlaşılamayacağından olsa gerek içimden bir de örnek vermek geldi:

ankara'da gördüğünüz bir karşı cins insanına ilk etapta -sonralarda da olabilir- duyumsadığınız beğeninizi ankara'ya has bir araçla, nesne veya yapı ile ilişkilendirirseniz bu halde ankara'da aşık olmak başlı başına bir farklı değer olarak karşınıza çıkar. bir zamanlar ankara'da -fakülte dönemleri- böyle bir durumla karşılaşmıştım. ve o zaman ben de bu karşı cins insanını mesela kuğulu parkla özdeşleştirmiştim. şimdi ne zaman ankara'ya gitsem aklıma kuğulu park ve dolayısı ile bun karşı cins insanı gelir. bu böyle.

öte yandan ankara'da aşık olmak zaman zaman boğar da insanı. bunu da yaşamışlığım vardır. zira aşk başlı başına insanı kasvete, kedere, hüsrana sürükleyen bir durum olduğu içindir ki insan ara ara bu bunalımlı durumdan sıyrılmak amacıyla kendini özgür hissedebileceği, yayılabileceği, ota boka gövdesini sarabileceği doğal yapılar aramaktadır. ayrıca bu çıkış arayışları aşka ayrı bir anlam da katabilmektedir çoğunlukla. örneğin istanbul memleketinde insan kendini bir başka hisseder genellikle. hem tarihi doku ve hem de doğal ortamların alabildiğine çok olması bu durumu gerçekçi kılabileceği gibi, istanbul memleketinin insan dimağında tanımı kelimelerle muhal olan bir tad bıraktığından mıdır nedir, aşk bambaşka yaşanır burada.

ankara hem zihnimizdeki geleneksel tanımlaması itibaryle ve hem de gerçek durumu hasebiyle oldukça soğuk, yüzü asık, kaşları çatık bir şehir olarak görülmektedir. şu hald eankara'da aşık olmak sanki biraz daha mı zor, biraz daha mı kaldırılamazdır? evet böyle.


ankara'ya anlam yüklemeye çalışmak. sorun ankara değil, sorun aşık olmak. yoksa evet farketmez ankara veya diğerleri. zaten aşık oldun mu önemi kalmaz şehirlerin soğukluğu,sıcaklığı. gözün görmez ki, sadece nefes alırsın, sayıklarsın. kızgın bir ateşe yanlışlıkla dokunursun, canın yanmaz, garip garip etrafa bakarsın.

saçların kadar soğudu sokaklar

üstüme düştü

garip pencereli evlerden ışıklar

ben arsız oldum

ankarada

sesin kadar hüzün doldu gözlerime

bağrışan çiçekçilere karşı durdum

ellerim koynumda

ve

ben sende bir kez daha kayboldum...



koşar adım düşerken yağmurlar

cadde üzerlerinde bıraktım hayallerimi

düştü belden aşağı körpe umutlar

düştü çiçeklerim

bileklerimden kesip atarken ellerimi...



ankarada

sen oldum ben

sessiz oldum, tükendim

her dokunuşunda ürperdim damlalarından sonra

ankarada

yok oldum ben

sensiz oldum,

aşık olmayı öğrendim nihayet

zira,

ankarada

hiç olmadığım kadar senle doldum...

bir yerde geçiyordu

ankara'da deniz olmadığındandır herhalde, insanlar birbirlerine bakarlar. istanbul'da ise insanlar denize bakarlar birbirlerine sırtlarını dönüp.



ankara'da aşık olmak, denizi görmeden birbirine bakmak.

istanbul'da aşık olmak, onunla yanyanayken denizi görüp aynı yöne bakmak.

bildiğin başağrısı... oldum ordan biliyorum.

''şehirlere bombalar yağardı her gece

biz durmadan sevişirdik''

başka bir şehirde aşık olmakla çok da farkı olmayan bir durum. tek güzel tarafı, soğuk kış gecelerinde ayakların üşümez.e bu da bütün karasal iklimin yaşandığı yerler için geçerli.aşık olunan kişi şehirle müsemma ise durum değişir tabii ki.

zor iki gözüm.. gerçekten de..

yine bir şeyler aldı gitti ayrılık hüzünleri

yeni bir şeyler aldı gitti ayrılık..



kalanların şarkısıdır bu.. ankaraya mıhlananların..

artık ne ayrılık var ne de.. üç harfli çarpan şey.. aşk..



Kaynak: İtüSözlük