[bluemoon24]

*



İçselliğe dönük yaşam tabiri, öze, hakikate yönelerek kendindeki hakikati dillendiren zevat için kullanılır. İçselliğe dönük yaşamla içine kapanık yaşam tamamen birbirinden farklıdır. İçselliğe dönük yaşamda varlığın hakikatine yönelik olarak düşünsel bir yöneliş söz konusu olup bu teveccüh neticesi insan kendi aleminde derinleşerek makro alemle bütünleşir. Böylece tekliği şuur düzeyinde yaşayarak müşahede eder. Bu müşahedeye erenler ise Şehit kelimesiyle isimlendirilir. Her birimde açığa çıkanın O olduğu bilincinde oldukları için halk arasındayken dahi Hakla olabilmektedirler. Bu yönleriyle, toplumdan ve sosyal yaşamdan soyutlanmış olan içine kapanık insan modelinden ayrılırlar ve farklılık arz ederler.







İçselliğe dönük yaşam sürenler kendi iç alemlerinde derinleşebilen ve kendi iç fetihlerini gerçekleştirebilenlerdir. İç alemlerini fethederek nefislerinin hakikatine nüfuz edebilme ve gönülleri fethedebilme marifetine sahiptirler. Yaşamdaki tüm oluşları öz boyuttan değerlendirirler ve aynı zamanda yaşamın öz kaynağından ledünni bilgileri alarak yansıtırlar.







İçselliğe dönük yaşayanlar müşahede ehli oldukları için şehadet mertebesine hâizdirler. Allah, Tanrının var olmadığına ve sadece kendisinin var olduğuna yine bizatihi kendisi şahitlik etmiştir (Şehidallahu La İlahe İlla Hu) . Allah, kendi varlığına olan şahitliğini ve seyrini bu zevat aracılığı ile yapar.







İçselliğe dönük yaşamın en önemli kazanımlarından biri de, Deccaliyetin dışsallığa yönelik yaşama handikabından korunmayı, muttakiler için temin etmesidir. Bu, bir insanın yaşamında düşebileceği en tehlikeli vartalardan biridir. Kurân bu hususu, dünyanın geçici ve aldatıcı renk ve şekilleri olarak tasvir eder. Bu niteleme esasen Deccaliyetin yalancı cennet olgusuna bir işarettir. Dünya yaşamının geçici ve aldatıcı bir takım zevkleri ve süsleri insanı sürekli dışsallığa çekerken, insanı farkında olmadan kendi içsel kuvvelerini keşfedememe ve kullanamama noktasına sürüklemektedir. Bu mahrumiyet ise bir insan için en büyük kayıptır.







Varlığına bahşedilen İlahi güç ve özelliklerden mahrum kalmaktadır. Ölüm ötesi yaşam boyutu için gerekli olan özellikleri kazanamamakta ve her geçen gün biraz daha kaybetmektedir. Bu kayba, bir insanın kalıcı değere sahip olan bir elmas madenine, değerini bile bile kömürü tercih etmesi olayını örnek gösterebiliriz. Başka bir deyişle bilincin sonsuz sonsuz ve emsalsiz özellik ve zevklerini yaşamak yerine sınırlı ve geçici bedensel zevklere yönelinmekte ve bedensel yaşamda kayıtlı kalma neticesi, Deccaliyetin yalancı cennet zevkleri cehennemi azaplara dönüşmektedir. İçselliğini yaşayanlar ise her geçen gün kendilerinde açığa çıkan yepyeni İlahi özellikleri yaşayarak deneyimlemekte, dünyada iken bir manevi cennet yaşamında yer alabilmektedirler. Bu güzellikleri ölüm ötesi boyutta çok daha üst düzeyde yaşayacakları kesindir.







İçselliğe dönük yaşayanlar, kendi özleriyle, dolayısıyla kendileriyle barışık insanlardır. Dışsallığı yaşayan insanların tersine, yaşamda ve oluşlarda kesinlikle kaosa ve tesadüfe yer olmadığını bilirler. Tek mutlak varlık, her şeyi dilediği gibi oluşturmakta ve dilediği gibi tasarrufta bulunmaktadır. Dışa dönük müşahedede yoğunlaşma neticesi oluşan, ayrı ayrı varlık birimleri görme şeklindeki çokluk algısı yanılgısı, yerini mutlak birlik algısına bırakmıştır.







İçselliğe dönük yaşam, tevazu, hoşgörü ve kanaat gibi hasletleri de beraberinde getirmektedir. Dışsallığı yaşayanlarda görülen hırs, kibir, öfke, kin gibi kötü hasletler onlarda yer almaz. Her daim İlahi vechi müşahedenin keyif ve hazzını yaşarlar 'fesemme vechullah' sırrınca.







Kendilerinde dışa yönelim olmadığı için tanrısallık üretmezler ve bir dış objeye yönelme ihtiyacı hissetmezler. Özde birlik onlar için en önemli yaşam sırrıdır. Bu sırrı sözde değil, özde yaşayarak deneyimlerler.







İçselliğe dönük yaşayanlar, bu yaşam tarzlarının neticesi olarak hissettiklerini, çevrelerindeki insanlarla elden geldiğince paylaşma ihtiyacı da hissederler her zaman. Yaşadıkları güzellikleri onların da deneyimlemesini arzularlar. Seslenişlerine kulak verip değerlendirenleri bahtiyar addederler. Sistemin gerçeklerine uygun hareketin getireceği kazanımlar ya da tersi durumda yitirilecekler mevzubahistir onlar için. Onlar, sistemin seslenişine aracılık ederler.







İçselliğini yaşayanlar, dışsallığını yaşayanlar gibi etrafla uğraşmazlar. Kısacası içselliğe dönük yaşamın sayılamayacak kadar faydası vardır. Rabbime niyazım, kalbimi(şuurumu) sistemin gerçekleri üzerine sabit kılmasıdır.



İçselliğe dönüklüğü yaşamakta olup, bunun başkalarınca da yaşanması için hakikati seslendirenlere ölü demeyin..." işaretini fark etmiyorlar bile...







İman" etmen istenen "Hakikatin", içselliğinde, sen farkında olmasan da her an hüküm sürerken dışsallık içinde yarın hiçbir anlam ve değeri olmayacak şeylere dönük yaşamanın sana kaybettireceği şeyin değerini hiç hayal bile edemezsin!







Yaşamı yalnızca dışsal bağlar ve bağlantılar içinde geçmekte olan, elbette kendisinden açığa çıkmayan içsel hakikati fark edemez, yaşayamaz! ...







kişinin içsel yönelimi yoksa, dişsal yaşantısı,bakış açısı da sınırlıdır...







'...nihayet,annemin okumakta olduğu romanda vakalar başladı...Lakin,bu vakalar,bana o vakitlerde bir kitap okurken,çok defa düşüncelerimi başka şeylere kaptırarak,sahifeleri baştanbaşa hiçbir şey anlamaksızın geçip gidişlerimde olduğu kadar garip ve karışık geliyordu...Çünkü bu dalgınlık yüzünden hikayenin gidişinde hasıl olan boşluklara,bir de,annemin,yüksek sesle yaptığı kıraat boyunca rasgeldiği bütün aşk sahnelerini atlaması ayrı bir boşluk ilave etmekte idi...Bunun içindir ki,mesela,değirmenci kızla genç Champi'nin münasebet ve durumlarında hasıl olan ve izahı,ancak,yeni başlamış bir sevginin ilerleyişiyle mümkün bulunan birtakım tuhaf değişiklikler,bana kalın bir sır perdesiyle örtülü görünüyordu...Fakat,ben,bu sırrın kaynağını,bu hiç işitilmemiş,bu tatlı 'Champi' adının -bilmem nasıl! - küçük François'ya verdiği kıpkızıl,göz alıcı ve gönül avlayıcı renkte buluyordum...Annem,bir bakıma göre,sadakatsiz bir okuyucu olmakla beraber gerçek ve doğru bir his ifade eden bir eser bulduğu vakit,metne olan saygısı ve metni ifadedeki sadeliğiyle,sesinin güzellik ve tatlılığiyle emsalsiz bir okuyucu olmasını da bilirdi...Hatta sanat eserlerinin değil,fakat doğrudan doğruya hayattaki insanların yüreğine dokunan veya kendisine hayranlık veren halleri karşısında,mesela,evladını kaybettiğini bildiği bir anne önünde sesinden herhangi bir neşe alametini öyle bir giderişi bir ihtiyar adamın huzurunda,ona ilerlemiş yaşını hatırlatır diye,herhangi bir yıldönümü bahsini öyle bir kapatışı,bir genç alimin önünde,onun üzerinde birtakım boş laflar tesiri yapar korkusiyle ev işlerine ait konuşmalardan öyle bir çekinişi vardı ki,insana adeta rikkat verirdi...Bunun gibi George Sand'ın nesrini okurken,büyük annemden,hayatta her şeyden üstün telakki etmeğe alıştığı o ruhtan gelen iyilik ve kibarlık ahengini samimiyetle sezmesini,sesini bu ahenge sadelikle uydurmasını ve çok sonraları,benden de,bütün kitaplarda okunan şeylerin her zaman hayatta görüp işittiğimiz şeylerden mutlaka daha yüksek olması lazım gelmediğini öğrendiği için,kendini,herhangi bir yapmacığa,bir adiliğe kaptırarak cümlelerin kudretli dalgalarının nüfuzlarına mani olurum endişesiyle,zaten kendi sesine göre yazılmış olduğu zannedilen ve hassasiyetinin siciline tamamiyle girmiş bulunan bu cümlelere layık oldukları tabii rikkati,geniş ve derin yumuşaklığı vermesini bilirdi...Gene,bu cümlelerde -onlar yazılmadan evvel mevcut olan,onları dikte etmiş bulunan- kelimelerin doğrudan doğruya belirtmedikleri gizli,samimi şiveyi sezinerek ona en uygun besteyi seçmek de anneme vergi idi bu sezişi sayesinde,fiillerin tasrifinde rasgeldiği katılıkları yumuşatır,hikaye ve mazi siygalarına 'iyilik' de mevcut olan tatlılığı ve 'melal'deki içliliği verir heceleri -bunlar daima aynı kemiyette olmamakla beraber- yerlerine göre,kah çabuk çabuk,kah ağır ağır telaffuz etmek suretiyle muayyen bir vezne sokarak biten bir cümleyi başlıyan bir cümleye bağlar ve nihayet,düpedüz bir nesre hisli ve sürekli bir canlılık bahşederdi...'







İçsel gerçeklik, 1985 yılından beri vurguladığımız "B" sırrı olarak veya "nokta" ilmi olarak anlatılan, tüm varlığının hakikatinin "TEK"illiğidir. Hakiki "BEN"dir! .. "Bende bir ben var ki o ben değilim" diye anlatılmaya çalışılmış olan…







Kişi, "fıtratına-programına-şâkilesine" göre, dışsal yaşam içindeyken, içsel (derûnî-esmânın bazıları olan) kuvvelerini farkedip ortaya çıkaramaz. Çünkü kendini beden olarak kabullenmekte, bunun ötesindeki şuursal boyutunu ve varlığını kabullenmemekte veya inkâr etmektedir. Genetikten intikal eden veriler, şartlanmaları, şartlanmalarına dayalı değer yargıları ve dahi şartlanmalarının oluşturduğu değer yargılarından kaynaklanan duyguları dolayısıyla dışsallık yaşamı içinde, kozasında (hatta cehenneminde) ömrünü sürdürmektedir







İrsal" olanlardan kimi, açığa çıkış amacına uygun doğrultuda (sırat-ı müstakiminde) dışsal bakışa ve değerlendirmelere dayalı bir yaşam içindeyken… "İrsal" olanlardan çok çok ender bazıları ise, içsel gerçekliği dillendirmek işlevini yerine getirmektedirler...







Konuya, bugüne kadarki "evren içre evrenlerin beş duyuya göre çoğulluğu"na karşın, realitede "TEK, som, bölünmez, parçalanmaz, cüzlere ayrılmaz engin bir dalga okyanusunu açığa çıkaran esmâ mertebesi"nden yani "nokta"dan girelim.







"Nokta", yani "esmâ mertebesi", "her an yeni bir şanda" olarak algılayabildiğimiz (belki milyar kere milyarda birlik) alandakileri ve algılayamadığımız her şeyi gerçekte "çok boyutlu tek kare resim olarak" meydana getirmektedir. Açığa çıkanlar ise Kurân-ı Kerîmdeki anlatımla "irsal" olanlardır.







Kaynak:Antropoloji