[bluemoon24]

*



nilgun marmara ve sylvia plath ile ruhdas oldugunu dusundugum asmis şair...







Füruğ'u izmir- aydın arası bir otubüs yolculuğunda okudum yıllar evvel. ilginç yaşam öyküsü ve erken ölümü ile ilgimi çekmişti. İranlı şair bana türk edebiyatından birilerini de anımsattı.







şu şiiri gerçekten iyi:







İNANALIM SOĞUK MEVSİMİN BAŞLANGICINA

ve bu benim



yalnız bir kadın



soğuk bir mevsimin eşiğinde,



yeryüzünün kirlenmiş varlığını anlamanın



başlangıcında



ve gökyüzünün yalın ve hüzünlü umutsuzluğu



ve bu beton ellerin güçsüzlüğü

zaman geçti



zaman geçti ve saat dört kez çaldı



dört kez çaldı



bugün Aralık ayının yirmi biridir



ben mevsimlerin gizini biliyorum



ve anların sözlerini anlıyorum



kurtarıcı mezarda uyumuştur



ve toprak, ağırlayan toprak,



dinginliğe bir belirtidir.

zaman akıp geçti ve saat dört kez çaldı

sokakta rüzgâr esiyor



sokakta rüzgâr esiyor



ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum



cılız, kansız saplarıyla goncaları,



ve bu veremli yorgun zamanı



ve bir adam ıslak ağaçların yanından geçiyor



damarlarının mavi urganı



ölü yılanlar gibi boynunun iki yanından



yukarı süzülmüştür



ve allak bullak şakaklarında o kanlı heceyi



yineliyorlar



-selam



-selam



ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum

soğuk bir mevsimin eşiğinde



aynaların ağıtı topluluğunda



ve uçuk renkli deneyimlerin yaslı toplantısında



ve suskunluğun bilgisiyle döllenmiş bu günbatımında

gitmekte olan o kimseye böyle



dayançlı



ağır



başıboş



nasıl dur emri verilebilir.



o adama nasıl diri olmadığı söylenebilir, hiçbir



zaman diri olmadığı.

sokakta rüzgâr esiyor



inzivanın tekil kargaları



sıkıntının yaşlı bahçelerinde dönüyorlar



ve merdivenin boyu



ne kadar kısa

onlar bir yüreğin tüm saflığını



kendileriyle masallar sarayına götürdüler



ve şimdi artık



nasıl birisi dansa kalkacak



ve çocukluk saçlarını



akan sulara dökecek



ve sonunda koparıp kokladığı elmayı



ayakları altında ezecek?

sevgili, ey biricik sevgili



ne de çok kara bulut var güneşin konukluğunu



bekleyen.



uçuş düşlediğin bir yolda bir gün



o kuş belirdi



sanki yeşil hayal çizgilerindendi



esintinin şehvetinde soluyan taze yapraklar



sanki



pencerenin lekesiz belleğinde yanan o mor yalaz



lambanın masum düşüncesinden başka bir şey



değildi.

sokakta rüzgâr esiyor



bu yıkımın başlangıcıdır



senin ellerinin yıkıldığı gün de rüzgâr esiyordu



sevgili yıldızlar



kartondan yapılı sevgili yıldızlar



gökyüzünde, yalan esmeye başlayınca



artık yenik peygamberlerin surelerine nasıl



sığınılabilir?



biz binlerce bin yıllık ölüler gibi birbirimize



varırız ve o zaman



güneş cesetlerimizin boşa gitmişliğini yargılayacak.

ben üşüyorum



ben üşüyorum ve sanki hiçbir zaman ısınmayacağım



sevgili, ey biricik sevgili, 'o şarap meğer kaç



yıllıkmış? '



bak burada



zaman nasıl da ağır



ve balıklar nasıl da benim etlerimi kemiriyorlar



neden beni hep deniz diplerinde tutuyorsun?

ben üşüyorum ve sedef küpelerden nefret ediyorum



ben üşüyorum ve biliyorum



yabanıl bir gelinciğin tüm kızıl evhamlarından



birkaç damla kandan başka



hiçbir şey arda kalmayacak.



çizgileri bırakacağım



sayı saymasını da bırakacağım



ve sınırlı geometrik biçimler arasından



enginin duyumsal düzlemlerine sığınacağım



ben çıplağım, çıplağım, çıplak



sevgi sözcükleri arasındaki duraksamalar gibi çıplak



ve aşktandır tüm yaralarım benim



aşktan, aşktan, aşktan.



ben bu başıboş adayı



okyanusun devriminden geçirmişim



ve dağ patlamasından.



ve paramparça olmak o birleşik varlığın giziydi



en değersiz zerresinden güneş doğdu.

selam ey masum gece!

selam ey gece, ey çöl kurtlarının gözlerini



inanın ve güvenin kemiksi oyluklarına dönüştüren!



ve senin pınarının kıyısında, söğütlerin ruhları



baltaların sevecen ruhlarını kokluyorlar



ben düşüncelerin, sözlerin ve seslerin aldırmazlık



dünyasından geliyorum



ve bu dünya yılan yuvasına benziyor



ve bu dünya



öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki



seni öpüyorken



kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar.

selam ey masum gece!

pencereyle görmek arasında



her zaman bir aralık var.

niçin bakmadım?



bir adam ıslak ağaçların yanından geçtiği zamanki



gibi...

niçin bakmadım?



annem o gece ağlamıştı sanırım



benim acıya ulaştığımı ve dölün biçimlendiği gece



benim akasya başaklarına gelin olduğum gece



İsfahan'ın mavi çini tınlamasıyla dolduğu gece



ve benim yarı yanım olan kimse, benim dölümün



içine dönmüştü



ve ben onu aynada görüyordum



ayna gibi duru ve aydınlıktı



ve ansızın çağırdı beni



ve ben akasya başaklarının gelini oldum.



annem o gece ağlamıştı sanırım.

bu tıkalı küçük pencereye nasıl da boş bir aydınlık



uğradı



niçin bakmadım?



tüm mutluluk anları biliyorlardı



senin ellerinin yıkılacağını



ve ben bakmadım



ta ki saatin penceresi



açıldı ve o özgün kanarya dört kez öttü



dört kez öttü



ve ben o küçük kadınla karşılaştım



gözleri, simurgların boş yuvaları gibiydi



baldırlarının kımıltısında giderken sanki



benim görkemli düşümün kızlığını



kendisiyle götürüyordu gecenin yatağına.

acaba saçlarımı yeniden



rüzgârda tarayacak mıyım?



acaba bahçelere menekşe ekecek miyim



ve sardunyaları



pencere ardındaki gökyüzüne koyacak mıyım?



dans edecek miyim yeniden bardaklar üstünde?



kapı zili acaba beni



yeniden sesin bekleyişine doğru götürecek mi?

'bitti artık' dedim anneme



'hep düşünmeden önce olur olanlar



gazeteye başsağlığı ilanı vermeliyiz' dedim





boş insan



güvenle dolu, boş insan



bak dişleri nasıl



çiğnerken marş söylüyor



ve gözleri nasıl



yırtıyor dikizlerken



ve o nasıl ıslak ağaçların yanından geçiyor



dayançlı,



ağır,



başı boş.

saat dörtte,



damarlarının mavi urganı



ölü yılanlar gibi iki yanından boynunun



yukarı süzülmüş oldukları an



ve allak bullak şakaklarında o kanlı heceyi



yineliyorken



-selam



-selam



sen asla o dört su lalesini



kokladın mı hiç? ...

zaman geçti



zaman geçti ve gece akasyanın çıplak dallarına düştü



gece pencere camlarının ardında kayıyor



ve soğuk diliyle



geçmiş günün artıklarını içine çekiyor.

ben nereden geliyorum?



ben nereden geliyorum?



böyle bulaşmışım gecenin kokusuna?



mezarımın toprağı tazedir hâlâ



o iki genç yeşil elin mezarını söylüyorum...

ne de sevecendin ey sevgili, ey biricik sevgili!



ne de sevecendin yalan söylerken



ne de sevecendin aynaların göz kapaklarını kapatırken



ve avizeleri



tel saplarından koparırken



ve acımasız karanlıkta beni aşk ovalarına götürürken



ta ki susuzluk yangınının uzantısı olan o şaşkın



buğu uyku çimenliğine oturdu



ve o karton yıldızlar



sonsuzun çevresinde dönerlerdi.



sözü neden sesli söylediler?



bakışı neden görüşmenin evinde konuk ettiler



neden okşayışı



kızoğlankız saçların arına götürdüler?



bak burada nasıl



sözle konuşanın



bakışla okşayanın



ve okşayışla ürkmekten dinginleşen canı



sanı direklerinde



çarmıha gerilmiştir.



ve gerçeğin beş harfi olan



senin beş parmağının dalı



onun yanaklarında nasıl iz bırakmıştır!

suskunluk nedir, nedir, nedir ey biricik sevgili?



suskunluk nedir söylenmemiş sözlerden başka



ben susuyorum fakat serçelerin dili



doğa şöleninin akan sözcüklerinin yaşam dilidir



serçelerin dili yani bahar. yaprak. bahar.



serçelerin dili yani meltem. koku. meltem.



serçelerin dili fabrikada ölüyor.

bu kimdir, bu sonsuzluğun caddesi üstünde



birlik anına doğru yürüyen



ve her zamanki saatini



matematiğin eksiltmeler ve ayırmalar mantığıyla



kuran



bu kimdir bu, horozların ötüşünü



gündüzün yüreğinin başlangıcı diye bilmeyen



kahvaltı kokusu başlangıcı diye bilen



kimdir bu, başında aşk tacı taşıyan



ve gelinlik giysileri içinde çürüyen.

demek sonunda güneş



aynı zamanda



umutsuz kutuplarının ikisine birden ışımadı.



sen mavi çini tınlamasından boşaldın.

ve ben öyle doluyum ki sesimin üzerinde namaz



kılıyorlar...

mutlu cenazeler



üzgün cenazeler



suskun düşünür cenazeler



güler yüzlü, güzel giysili, obur cenazeler



belirli saatlerin duraklarında



ve geçici ışıkların kuşkulu zemininde



ve boşunalığın çürük meyvalarını satın alma



şehvetinde...



ah,



kavşaklarda ne insanlar var olayları merak ediyorlar



ve bu, dur düdüklerinin sesi



zamanın dişlisi altında bir adamın ezilmesi



gerektiği, gerektiği, gerektiği bir anda



ıslak ağaçların yanından geçen adam...

ben nereden geliyorum.

'bitti artık' dedim anneme,



'hep düşünmeden önce olur olanlar



gazeteye başsağlığı ilanı vermeliyiz' dedim

selam sana ey yalnızlığın garipliği,



odayı sana bırakıyorum



kara bulutlar her zaman çünkü



arınmanın yeni ayetlerinin peygamberleridir



ve bir mumun tanıklığında



apaydın bir giz var onu



o sonuncu ve o en uzun yalaz iyi biliyor

inanalım



soğuk mevsimin başlangıcına inanalım



düş bahçelerinin yıkıntılarına inanalım



işsiz devrik oraklara



ve tutsak tanelere.



bak nasıl da kar yağıyor.

belki de gerçek o iki genç eldi, o iki genç el



durmadan yağan karın altında gömülmüş olan



ve bir dahaki yıl, bahar



pencerenin arkasındaki gökyüzüyle seviştiğinde



ve teninde fışkırdıklarında



uçarı yeşil saplı fıskiyeler,



çiçek açacak olan o iki genç el



sevgili, ey biricik sevgili

inanalım soğuk mevsimin başlangıcına.

Türkçesi: HAŞİM HÜSREVŞAHİ



Kaynak:Antropoloji