[acmilanac]

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

[maviinci]

acmilanac Nickli Üyeden Alıntı

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

Biliyor musun, benim halimi anımsadım yazdıklarını okuyunca.. şu an 24 yaşımdayım ve ben de 5 6 yıl önce senin yaşadıklarını yaşamıştım, cok iyi anımsıyorum... Hislerin tanıdık geldi :)

Şundan emin ol; hayat hep böyle gitmiyor... Ama bilmen gereken bir diğer husus da böyle yaşamak insanın hayat kalitesini düşürüyor... Şu an telefondan yazıyorum mesaj iletiminde sıkıntı yaşıyorum ama seninle iletişim halinde olalım, konuşur ederiz... Ben de üniversite hayatı için yurda çıktığımda kendimi çok yalnız hissediyordum... o zaman anlaidm ki yalnızlık aslında yalnız olmak değil, yalnız hissetmek. Çünkü 400 erkek öğrencinin kaldığı bir yurttaydım ve dostum diyebileceğim bir kişi yoktu... Hâl böyle olunca insan kendini yalnız hissediyor... Yalnız değilsin, bunu bil :)

[mutluhayatim]

acmilanac Nickli Üyeden Alıntı

harekete geçemiyorum çünkü özgüvensizim ve harekete geçmek icin gereken cesareti bir türlü toplayamıyorum hep baska zaman yaparım baska zaman yaparım diye geciktiriyorum.Kendimle yüzleşemiyorum ve ne yapcagımı bilemiyorum.Zamanım sıkılmakla geçiyor.Yardımdan kastım zaten yorumlarınızdı ne kadar yorum yaparsanız benim için o kadar iyi olur.Tesekuurler

Özgüvenin olmaması harekete geçmene engel değil. Yemek yiyorsun, su içiyorsun değil mi? Bunları ertelesende eninde sonunda yapıyorsun. Çünkü yapmak zorundasın. Yoksa yaşamını sürdüremezsin. Bilinçaltın bu hayati önem taşımıyor sonra yaparsın diye erteliyor olabilir.

Merak ettiğim bişey var üniversitede mi böyle oldun yoksa lisede falanda mı böyleydin?

Birde ailenden uzaktasın insan arkadaş istiyor ve arkadaşları olunca inan zaman daha çabuk geçiyor iyi gidiyor. Bende bundan 4 sene önce yaşadığım şehirdem tam 12 saat uzakta olan bir şehire geldim. Yurtta kaldım. Kimseyi tanımıyordum. Bir çok endişem vardı biride arkadaşsız kalmak. Çünkü hayatımda dönem dönem arkadaşsız kalmıştım. Ama sonra bir baktım ki bir çok arkadaşım olmuş. Ben lisede ilkokulda hep sınıfın sessiziydim. Utangaç bir insandım. Ama kendime söz verdim. Üniversitede böyle bir şey olmayacak diye. Çünkü hayatın eğlencesini kaçırıyordum. Bu benim hayatımın dönüm noktasıydı. Oturdum düşündüm. Ya ben kimden çekiniyorum onların benden ne fazlası varda konuşamıycam arkadaş olamıycam diye. Sonra baktım ki sadece anlamsız yere kendimi kapatıyorum. Yurda gittiğim ilk günden beri yüzümde bir gülümseme her gördüğüm insana gülümsüyorum merhaba diyorum sonra arkası geldi işte.

Cesaret içinde yani. Bak benden sana bir tavsiye. 2. dönem daha başlamadı imkanın varsa odanı değiştir. Oda arkadaşın farklı olursa daha bir cesaretli olabilirsin. Konuş konuşmak kadar güzel bir şey yok.