[cosy]

Sevgili gurbetçi,

Dün akşam oğlumla ödevlerini yapmak istemediği için tartıştık. Sakinliğiyle övünen ben kendimi bağırırken buldum ve dondum kaldım. Direkt olarak "hayır yapmayacağım" yada "beni dövecek misin" gibi sözlerle beni bayağı tahrik etti. Bu aralar herkese itiraz durumunda ben de pek empati yapamadım, olay tırmandı. Bu sabah aklıma forumda okuduğum birşey geldi uykusunda sarılıp öptüm ve hooponopono icabı şöyle dedim :
Oğlum seni çok seviyorum, senin ödevlerini yapmak istememen, bu konuda aşırı direnç göstermen ve etrafına bu konuda eziyet etmenden dolayı çok üzülüyorum. Fakat buna bir şekilde benim yol açtığımı kabul ediyorum. Hayatım boyunca bu konuya çok önem verdim, kendimi delicesine zorlayıp, sürekli kurslar, okullar ve diplomalarla uğraştım. Sen okul yaşına gelince de aynı şeyleri sana uygulamaya kalktım. Ancak şimdi anlıyorum ki, bu konuya gereğinden fazla enerji yüklemişim. Dolayısıyla senin vasıtanla kendime çekmişim. Bunun dışında şu an farkında olmadığım nedenlerle de soruna yol açmış olabilirim. Hepsi için lütfen beni affet. Sen bu konudaki arınmamda üzerine düşen rolü gerçekleştirdin. Daha fazla devam etmene gerek yok. İkimizi de bu konudan özgür bırakıyorum. Varlığın ve aynalığın için teşekkür ederim. Seni seviyorum. Özür dilerim. Lütfen beni affet. Teşekkür ederim.
Aynı şekilde Allahım bu sorunu yaşamama neden olan içimde olumsuz her ne varsa lütfen beni affet. Seni seviyorum. Özür dilerim. Lütfen beni affet. Teşekkür ederim.

Sen de dene benim işime yaradı..

Sevgiler.