[balkan72]

“Her sonbahar mevsimine hüzün dolar insanların ruhlarında” diye klişe sözler vardır. Aslında bir açıdan da doğrudur. Çünkü yaz mevsiminde güneşin vermiş olduğu enerji insanları mutlu ve enerjik yapar. İnsanlar dışarılarda olmak isterler ev onları sıkar.
Sonbahar mevsimde sokaklar yapraklardan geçilmez. Ağaçların bitkilerin sevdiği bir mevsimdir. Çünkü yaz boyunca çok yorulmuşlardır. Onlarda yenilenmek isterler ki bir dahaki bahara en güzel renklerini, meyvelerini versinler. Yapraklarını dökülmesi ağaçların, bitkilerin sevinç çığlıklarıdır. Peki insanları hüzünlendiren durum nedir? İnsanların ruh halleridir. Sonbahar ve kış mevsimi insanları sıcak ortamlara çeker. Bu ortamlar evimizdir, ailemizdir. Evi olmayan bir insan nasıl sevinsin? Ailesinde huzurlu olmayanlar nasıl mutlu olsunlar? Sonbahar; insanları düşündüren, sorgulatan bir mevsimdir. İnsanlar bu sorulardan kaçmak için sonbaharı bahane edip depresyona girerler. Eğer kendilerini sorgularlarsa işin içinden çıkamazlar. Çünkü her zaman daha iyisini (bu göreceli bir kavramdır; kime göre,neye göre) isterler. Kendinden memnun değildir çünkü, hiçbir zaman kendini yeterli görmemiştir. Her zaman bir başkası daha önemlidir. Kendi aile bireylerini bile bir başkasıyla kıyaslar. Bu da onu mutsuz yapar. Halbuki Allah’ın yarattığı hiç çirkin olur mu ? kötü olur mu ? çirkin ve kötü yapan bizlerin düşünceleridir. Kendi değerimizi bilmeliyiz ki yanımızdaki insanlarda bize aynı değeri versinler. Kendimizi ve herkesi olduğu gibi kabul edersek ve onlardan yalnızca kapasitesine göre beklentimiz olursa hayat daha kolay ve güzel olur. Eğer bir balıktan uçmasını beklersek hem biz hayal kırıklığına uğrarız, hem de balık aptal olduğunu zanneder.
“Ne gelir elimizden insan olmaktan başka...”**