[imported_Angel]

Merhaba arkadaşlar ..konuyu doğru yere mi açtım bilmiyorum ancak fikirlerinize ve önerilerinize çok ihtiyacım var...

bu sabah beni en çok rahatsız eden hayatımı cehenneme çeviren konu üzerine (karşı cins , hemcinslerim ve genel olarak insanlar hakkındaki görüşlerim üzerine) düşünme çalışması yaptım ve bazı şeylerin sebeplerini kendimce tespit ettim...bunları değiştirmek için önerileriniz çok önemli o yüzden...çünkü biliyorum ki düşüncelerimi tutumumu değiştirmeye başarırsam hayat benim için çok daha kolay olacak...

çıkardığım sonuçlar şunlar oldu...bir bayan olarak erkekler hakkındaki düşüncelerim şunlarmış..

* Erkekleri beni beğenmeyen..bana tenezzül etmeyen beni küçük gören ve aşağılayan kişiler olarak görmüşüm..erkekleri kendimden üstün görmüşüm...
ne zaman biryerde bir erkekle karşılaşsam enerjimin düştüğünü ve ezildiğimi kendime güvenimin azaldığını bariz olarak hissediyordum..duruşum bile daha kambur hale geliyordu..."beni daha kısa süre ve daha az görsünler ki eleştirecek daha az şeyimi bulsunlar diye" hatta imkanım olsa görünmez adam olmayı bile istiyordum o durumlarda...ve işin garip yanı bunu sadece yakışıklı iyi görünen erkekler karşısında yaşamıyordum..yaş grubu bana yakın olan herhangi birisi bile yetiyordu..daha doğrusu sadece erkek olması bile yetiyordu...

* Erkekleri ailemin bana onlarla konuşmayı bile katiyetle yasakladıkları kişiler olarak görmüşüm..ki öyleydi..ve hala da biraz öyle...

* erkeklerin beni beğenmesini istemişim ancak aynı zamanda onları görünce rahatsız olup kaçmışım

* erkekleri tehlike alarmı olarak görmüşüm ve onlarla karşılaştığımda "savaş veya kaç" durumunda olmuşum hep ..yani ne yapacağımı şaşırmışım..

* bazen de onlara karşı sert kız, ulaşılamayan kız rolu oynamışım ve "ben de sizin için ölmüyorum zaten" havasına girmişim..çünkü hazır ve nazır görünmek istemiyordum peşimden koşulsun benim için uğraşılsın istiyordum..

* bugüne kadar hiç yüzüme karşı çıkma teklifi edilmedi..eden de araya başka arkadaşlarını sokarak onlara söylettirdi...hatta hayatıma tek sevgili olarak giren kişi bile bunu yaptı ve ilişkimiz boyunca neredeyse hiç yüzyüze diyaloğumuz olmadı ve bana söyleyeceklerini aramızdaki aracı arkadaş aracılığıyla bana iletti...

ama bunda benim de payım olduğunu sonradan anladım...çünkü beni daha uzun süre yakından ve yüzyüze görseydi belki şunların olabileceği ihtimallerinden korkarak uzak durmaya çalışmışım ve böyle ihtimallerde hatta kaçmışım.. ve size ne desem inanırsınız ? benim o kişiyle yüzyüze gelmekten yakın durmaktan kaçınma sebeplerim arasında en büyüğü de gözümün altındaki morlukları farkedip beni beğenmekten vazgeçme ve hatta bunu dile getirme ihtimaliydi...

* beni beğenmeme ihtimalleri hatta tipimle alay etme ve çirkin bulduklarını söyleme ihtimalleri

* o an onların yakınımda ve çevremdeyken babamın beni o halde görüp azarlaması ihtimali

* veya beğenen varsa bile beni daha yakından ve daha uzun süre görüp inceledikten sonra beğenmekten vazgeçmesi

* veya benim heyecanlanıp aptalca hareket yapıp kendimi onlardan soğutmam

*veya bu korkuyla hiçbirşey yapmayıp onlar tarafından nötr veya sıkıcı olarak algılanmam

bunlar beni erkeklerden uzak tutmuş hep...

bir de şunu anladım ki insanları sevmeme nedemim şuymuş
kadınları erkekler tarafından beğenildikleri için sinir olmuşum ondan sevmiyomuşum onları kıskanıyormuşum ve rakip olarak görüyormuşum..ve hep de beni yenen rakipler olarak onları görmüşüm..

erkekleri de başka kadınları beğeniyorlar beni beğenmiyolar diye sevmiyormuşum..

yani bana hep başkalarının beğenildiği bir dünyada yaşadığım hissi yaratıyorlarmış insanlar


kadınları, erkekleri, insanları artık sevmek istiyorum...en azından onlara karşı şuradaki yazdığım duyguları artık hissetmek istemiyorum..lütfen fikirlerinizi alıyım...artık bunları dert etmek için yaşım çok büyük...bunları çoktan aşmış olmam lazımdı...
-

[imported_Angel]

ben bu konuyu açma cesaretimi toplayarak ve kendimi aşarak paylaşma ve fikir isteme cesaretini gösterdim
ancak görüyorum ki 24 kişi bakmış ve hiç cevap yazılmamış...
fikirlerin benim için önemli olduğunu defalarca belirtmeme rağmen...
insanların paylaşım şevki böyle kırılıyor olmalı..sonra da siteye katılım yok deniyor...
siz de cevap vermeyecekseniz kime fikir sorayım ben ?

[Işıldayan Safir]

Merhabalar,

Düşüncelerini çok net ifade etmişsin. Sorunu da çözümü de belirtmişsin. Yıllarca kalıplaştırdığımız inançları bir anda silmek ve yeni inanç kalıpları yaratmak hemen olmayacaktır. Senin de bunu deneyimleyerek öğrenmek gerekiyor.

Bir de işin şu tarafından bakmak lazım. Farzet ki dünyanın yarısını sevmiyorsun. Erkekler iyi değildir ya da onlar yüzünden zor durumda kalırsam düşüncesiyle hareket ettiğin için dünyanın yarısını sevmeyi reddediyorsun. Aslında benim gözlemlediğim şey onların seni aşağılamasından ziyade senin kendini aşağılık görmen.

Erkeklerin yanında kendini ezik hissetmen, kamburlaşman tamamen kendine duyduğun güven ve sevgi eksikliğine işaret ediyor. Aile faktörü ayrı bir konu. Onun etkisinin de ayrıca büyük olduğuna inanıyorum. En fazla takıldığın konu beni beğenmezse, aptalca bir şey yaparsam şeklinde düşünceler... Devamlı aptalca davranan biri olduğuna mı inanıyorsun?

Kısaca söylemek gerekirse erkeklerin seni sevmesini ve onları sevmeyi düşünmek yerine önce sen kendini sev, güven ve sevilmeye layık bir insan olduğunu kabul et. Eğer kendinden bunları esirgersen başkaları da bu konuda ömür boyu cömert olmayacaktır.

Biz seni seviyoruz.

Sevgilerimle.

[minnettar]

Bende de tam sevmemek değilde, insanlara güvenmemek gibi bir davranış şekli gelişmişti... aşmakta çok zorlandım ama şimdi herkeze mi güveniyorum hayır... bana verdikleri kadar güveniyorum ve her yapabilecekleri bir riakarlık için korkmuyorum veya kaçmıyorum onlardan... eğer bir güvensizlik duymamı gerektirecek bir durum olursa eğer , o zaman ilişkimi gözden geçirmem gerektiğini doğru buluyorum ancak, şimdiden kaçarak korkarak tedbirler alarak değil...... Bu düşüncelerimin, bir boyutu seninkine çok yakın buldum, yani diğerlerinin tercihi durumunda ihanete, itaatsizliğe , riakarlığa uğramak gibi...o sebeple yazıyorum ve ben birgün kendi değerlerimin farkına varmayı tercih ettim.. Kendimde var olan, normale göre yada mevcuda göre değerlerimi artılarımı eksilerimi ortaya döktüm ve kendimi artılarımla çok sevdim eksilerimi iyileştirmek için adımlar attım atıyorumda... Sonra bu değerleri başka birşey için önemsemeyen kişileri de ben kendi nezdimde değerlendirmeye karar verdim ve inan bu dünyanın sonu değilmiş... yani diğerleri de önemli tabiii ama sen herkezden daha önemlisin... yani bu farkındalığı yaşayınca insan o öz güveni karşı tarafa da yansıtıyor ki bunun çok olumlu sonuçlarını aldım inan.. Sen de bence , güzel özelliklerini önce gözden geçir farkına var.... sonra diğerleriyle zaten ilgilendikçe mevcut değerlerine değer katmış olacaksın.... Çünki bu yaşadığın durum da, en çok kendine zararın oluyor ki ,en büyük kayıp kendini yaşanılacak şeylerden hayattan alakoyuyorsun....bırak ne yaşanacaksa yaşansın.... üstelik bu düşüncelerle ruhuna eziyet ediyorsun, peki sen bunu hakediyormusun sence... bence kimse haketmiyor.... Bu tavrını geçmişte ki baba rolü, sana öğretilenler, diyaloğ kurduğun birtakım insanlar ve bu düşünceni doğrulayan yaşanmışlıklar... bunların farkına varmış olman bence çok büyük bir adım... Sen zaten en büyük ve zor kısmı halletmişsin arkadaşım... Sadece geriye kendini sevmen ve önemsemen kalmış... Sen kendini değerlerini yaptıklarını yapacaklarını önemse bırak başka kimse önemsemesin ne çıkar.... Yeterki SEN ÖNEMSE LÜTFEN... GERİSİ İÇİN ÇOK ŞEY YAPMANA GEREK KALMAYACAK İNAN........ sevgiyle kal arkadaşım.....

[niobem]

bırak cewrende ki erkeklerin senden hoşlanmasını istemeyı...ilkonce kendini sew...hatta aşık ol bedenine...ruhuna..aklına...yan yaglarını bile sew. o kadar diyorum...sonra zaten sana asık olurlar sewerler emin ol!
herşeyy sende bitıyor...
aynanın karşısına git şimdi...ewt şimdi...burnuna...kaşlarına...kirpiklerine bak...dokun...hisset....seni özenenerk yaratan allah ın nasıl bi güzellik yarattıgını gor ve sukret!
sonra ruhunu goreceksin...iyıligini...olumlu olan seni...
swgiler....

[üye]

kendini sev

[house]

imported_Angel Nickli Üyeden Alıntı

ben bu konuyu açma cesaretimi toplayarak ve kendimi aşarak paylaşma ve fikir isteme cesaretini gösterdim
ancak görüyorum ki 24 kişi bakmış ve hiç cevap yazılmamış...
fikirlerin benim için önemli olduğunu defalarca belirtmeme rağmen...
insanların paylaşım şevki böyle kırılıyor olmalı..sonra da siteye katılım yok deniyor...
siz de cevap vermeyecekseniz kime fikir sorayım ben ?

bence böyle düşünme benimde açtığım çoğu konuya çok çok az kişi bakıyor ve az cevap geliyor ama öz cevaplar geliyor önemli olan öz ama yayarlı paylaşımlar her neyse yazdıklarına gelincede bende arkadaşıma katılıyorum önce kendini sevmelisin kendi gerçek isteklerini ve arzularını anlamalısın yani anlayacağın kendinle başbaşa kal ne isteddiğine kimi istediğine karar ver tüm özellikleri ile daha sonra herşey kendiliğinden oluverir ben sırf kendime olan nefretimden ötürü geçmişte bana zarar veren tipleri çektim hayatıma ve berbat anılarla doldu hayatım şimdi onları silmeye çalışıyorum herşey önce kendini sevmekten başlıyor inan bana :)

[imported_Angel]

yorumlarınız için çok teşekkür ederim arkadaşlar..gerçekten hepiniz çok güzel şeyler yazmışsınız..cevaplarınızı okurken bile içim umutla doldu diyebilirim

buradaki görüşleriniz ışığında bu konu üzerinde biraz daha düşünmeye karar verdim ve şu sonucu çıkardım...
bu konu açtığım sorunlu düşüncelerimden dolayı insanları sevmediğimi hatta onlardan nefret ettiğimi düşünürdüm sık sık..ancak aslında hissettiklerimin sevmemek veya nefret etmemek olmadığını anladım...çünkü öyle olsaydı hala onların ilgisini sevgisini kazanma isteğim ve beğenilme isteğim de olmazdı ve şu anki halimden ve yanlızlığımdan memnun olurdum öyle değil mi ? yada kendimi çevremde insanlar pervane oldukları veya bana hayran hayran baktıkları hayallerini de kurmazdım sanırım.....yani onların düşünceleri benim için konu bile olmazdı...
ben insanlara karşı sanırım hissettiğim şey kırgınlık ve öfke olsa gerek ve bu biraz kronik bir hal almış..çünkü onlardan hep aynı şeyi beklemişim (kişiler farklı da olsa) ve hep aynı sonucu almaktan ötürü kızıp kin tutmuşum...
birisi veya birileri tarafından özel bulunmayı, eşsiz ve değerli görülmeyi ve elde edilmeye çalışılmayı gerçekten istediğimin farkındayım...

bir de ailem (özellikle de babam) tarafından erkeklerle konuşmam hep yasaklanıp engellenmişti..bu ben çocukken liseyi bitirene kadar önceleri açık şekilde bir yasaklamaydı ve "erkekten arkadaş olmaz" diktesiyle büyütüldüm...ve yanlışlıkla yanımda bir erkek görülsün bana dünyamı dar ederlerdi....bugün bile ailemin erkeklere karşı fobisi sürmekte (ve şu an 30 yaşındayım) hatta öyle ki bugün bile ben babamla biraz hava almak için yürüyüşe çıktığımızda bile eğer karşıdan genç bir erkek delikanlı veya delikanlılar geliyor olsun ve değiştirecek bir başka yolumuz da yoksa yolda sanki bir ağacı gösteriyormuş gibi beni durdurup ağacı gösterir ve böylece benim onlara karşı arkamı sırtımı dönmüş olmamı sağlar...böylece ne ben onları ne de onlar beni görmeden o kişiler o yoldan geçip gitmiş olurlar..babam da beni anlamadım sanır ama ben de öyle olsun diye yaptığını bilirim...(yaşımı belli etmediğim ve çok genç gösterdiğim için babam genç delikanlılardan da rahatsız oluyor..kendi yaşıdım olanlardan da..çünkü 30 um ama 19-20 gösteriyorum en fazla...)
babam hala bu tavırları gösterdikçe demekki hala benim de erkeklerden sakınmam gerekior galiba diye düşünmekten kendimi alamıyorum ve yanımda babam yokken yalnızken bile erkek görünce tedirgin oluyorum..

bu sanırım "erkekten arkadaş olmaz" sözünün kafama iyice yerleşmesinden kaynaklı...erkekleri insan olarak kendime eşit biri olarak değil de..sadece karşı cins gözüyle bakıyorum...yani beni beğenmek veya beğenmemek ihtimalleri olan ortası olmayan bir insan türü canlı türü gibi...ve maalesef ailem de öyle düşünüyor olmalı ki beni de bu düşüncelere sahip birisi haline getirdiler...

birşey daha eklemek istiyorum..yanlış anlaşılmasın lütfen bu benzetmeyi erkeklere hakaret olarak yapmıyom (gerçekten niyetim o değil) ama şunu farkettim...ben erkeklerle karşılaştığımda hani sanki yolda köpek görür de korkarsınız savaş ve kaç durumuna geçersiniz ya...işte öyle bir tedirginlik ve korku yaşıyorum..

sürekli olarak uzun süredir kendine güven ,ego ve başkalarının düşüncelerini önemsememe telkinin dinliyorum..aslında burada baya da eski bir üyeyim..ancak bunlar yetersiz geliyor bana sanırım...

sizce bana bu sorunlarım için hangi telkin (veya telkinler) ücretli yada ücretsiz farketmez...sizce hangileri işe yarar ?
bir de önereceğiniz bir olumlama var mı ?
benim için sadece bir başlık veya anahtar olacak bir kelime de yeterli :)

[_roxie_]

canım bence yaşadığın somut olayların üzerine gitmelisin, ben de seninle benzer süreçlerden geçtim, beğenilmeyi, dikkat çekmeyi, arzu edilmeyi, peşimden koşulmasını, biri için özel olmayı istedim ve sonra oldu da bir ilişkiye başladım 1 buçuk yıl sürdü, o ilişki süresince başka başka düşünsel, bilinçaltı engellerle karşılaştım, bunların çoğunu erkek arkadaşıma da güvensizlik, baskı kurma, sahiplenmeye ve kontrol etmeye çalışma ve kaybetme korkusuyla rest çekememe olarak yansıttım ve ilişkim sona erdi. Şu anda beğenilmek ile ilgili hiç bir sıkıntı yaşamıyorum. Bunu övünmek için söylemiyorum ve bence olumlu bir şey de değil erkek arkadaşımdan ayrıldıktan sonra yaklaşık 3 aylık süre içerisinde sayısı abartı değil yemin ederim 10 tane farklı erkek yaklaştı bana ama hepsi saçma sapandı bi tanesi bile benim istediğim gibi bir ilişkiye dönüşmedi ben de mesela şu anda bunu takıyorum =)

Sana söylemeye çalıştığım şey şu, sana kendini kötü, beğenilmeyen, tercih edilmeyen erkeğin davranışlarını incele. Ne yapıyor da üzülüyosun? Ve sen insanlara nasıl davranıyosun, beğenilen, tercih edilen kadınların farkı dış görünüşlerinde değil, davranışlarındadır. Unutma ilişkiler birer aynadır, sen nasıl bir etkide bulunursan, ona göre tepki alırsın. Kendine güven, yaptıklarını rezil olma, beğenilmeme korkusu olmadan, doğallıkla yap. İçinden geldiği gibi gülümse. Ve diğer arkadaşlarımın da dediği gibi kendini her halinle sev.