[tolgaasya]

HIZLI VE ÖFKELİ
Tolga ÇELEBİ

Hızlı yemek yiyoruz, işlerimizi hızlı bir şekilde bitirmeye çalışıyoruz, arabayı hızlı kullanıyoruz, kısacısı hızlı ve çok hızlı yaşıyoruz. Belki böyle olmamızın nedeni iş hayatımızdır. Öğle tatilini en iyi şekilde kullanmak için çabuk çabuk yemeğimizi bitirerek, kendimize biraz zaman ayırmak isteyebiliriz. Trafikten sıkılıp arabayı hızlı kullanarak, bir an önce gitmek istediğimiz yere ulaşabiliriz. Hatta hızlı okuma kurslarına giderek, bir kitabı normalden üç kat daha hızlı okuyabiliyoruz. Hızlı olmak bizi tatmin ediyor. Her istediğimize çabucak ulaşmak da bizi mutlu ediyor. Ama her şey gözüktüğü gibi değil... Bana göre; hızlı olan her şey anlamını kaybediyor.

Bir düşünsenize, istediğimiz her şeye hemen sahip olabilseydik, dünya nasıl bir yer olurdu. Bazen otoyollarda ‘Yavaşla’ tabelaları görürsünüz. İnsanlar sürat yaptıkça, ne kadar hızlı gittiklerinin farkına varamazlar. Bu yüzden, uyarılmaları gerekir. Bu tabelalardan hayatımızın her alanına koymamız gerekiyor. Yemek molasında bir tabela ‘Yavaşla.’ Çalışma masamda bir tabela ‘Yavaşla.’ Arkadaşlarımla oturduğum mekanda bir tabela ‘Yavaşla.’ Evet, yavaşla ki, hayatı ıskalama, hayatı kaçırma, hayattan zevk al...

Bazen düşünüyorum, bir kamera olsa ve gün boyunca yaptıklarımı kaydetse. Kiminle konuşuyorum, ne konuşuyorum, hangi olaylara nasıl tepkiler veriyorum. Ne kadar hızlı yaşıyorum. Sorunları nasıl çözüyorum. Belki bu mümkün olmayacak. Ama kendimi yönetmeye başladığım anda, bir kameraya da ihtiyacım kalmayacak. Hayatımın kontrolünü ne kadar lime alırsam, o kadar kendim olacağım, mutlu olacağım.

Hızlı çözümler, geçici mutluluklar getirir. Televizyonda, çabuk kilo vermek için satılan birçok ürün var. Hatırladığım bir ürünün sloganı; ‘Oturduğun yerde hemen kilo ver’ gibi bir şeydi. Peki, bu mümkün olabilir mi? İnsan; çalışmadan, terlemeden, enerji yakmadan kilo verebilir mi? Tabi ki hayır. Başka bir örnek, hızlı yemekler. Dondurulmuş gıdayı alıp evinize getiriyorsunuz. Mikro dalgaya atıyorsunuz, kolay ve hızlı yemeğiniz anında hazır. Sonuç, kanser oranı giderek artıyor. Besinlerin vitamin değeri yok olup gidiyor. İnsanlara bir şey satmak için, onlara mutluluk vaat etmeniz yeterlidir. Çabuk, kolay, hızlı, çaba sarf etmeden ulaşabilecekleri, yalancı mutluluklar insanları çılgına çevirir ve tüketim duygusunu arttırır. Çözüm, yavaşlamak ve mantıklı bir şekilde düşünmekten geçiyor...

Bizim kültürümüzde, çalışmadan, çabalamadan, üretmeden bir şey başarmaya çalışmak, doğru karşılanmaz zaten. Hayattaki tüm başarıların arkasında, planlı ve programlı bir çalışma var, emek var. İstediğinizi yiyerek kilo verin diyen firmalar, günde 10 dakika çalışarak bir ayda Herkül gibi vücuda sahip olun diyen satıcılar bana samimi gelmiyor... Mutlu olmak için, disipline ihtiyacımız var, prensipli çalışmaya ihtiyacımız var. Artık kabul etmemiz gerekiyor, her istediğimize, istediğimiz anda, çaba sarf etmeden çabucak ulaşmaya çalışmak, kendimiz kandırmaktır.

Başka insanlarla olan ilişkilerimizde, hız tutkumuzdan nasibini alıyor. Bir dostumuzdan, herhangi bir şey istediğimizde, karşımızdaki insanın durumunun ne olduğunu düşünmeden, empati yapmadan isteğimizin yerine gelmesini istiyoruz. Birde kızıp öfkeleniyoruz ve ‘kırıklıda bir işim düştü’ diyerek tavır koyuyoruz. Aslında yaşadığımız hayatta o kadar hız tutkunu olduk ki, neredeyse ‘armut piş ağzıma düş’ diyeceğiz J

Sabır büyük bir erdemdir. Acelecilik ve peşin çözümlerin verdiği mutsuzluğu sabır erdemi ile giderebiliriz beklide. İnanılmaz yoğun bir gün yaşıyorsunuz, bir sürü aksilik var, adeta eliniz ayağınıza dolaşmış diyebilirim. İşte tam o anda ne yaparsanız yapın, işler daha karışık bir hale gelecek. Sadece oturup sakin bir kafa ile düşünmeniz gerekiyor. Ben neredeyim? Ne yapıyorum? Neye ihtiyacım var? Sorun ne? Çözümü ne olmalı? Acele ile yaptığınız tüm adımları gözden geçirin. Adeta yarım saat öncesini bir kameradan izler gibi, zihninizden izleyin. Tıkanıklığı bulmanız daha kolay olacaktır. Öfkelenmek, homurdanmak, şikayet etmek, sağa sola saldırmak, insanları kırmak karmaşık olan sorunu daha da çözülemez hale getirir.

Bizim dinimizin temelinde sabır vardır. Örneğin, oruç ibadeti başlı başına bir sabırdır. Yemeden, içmeden akşama kadar sabreder bekleriz. Alacağımız büyük mükâfatı düşünürüz. En büyük ibadetlerden olan Hac ibadeti başlı başına sabırdır. Tavaf yaparken, say yaparken ve Arafat’ta vakfede iken hep sabrederiz. Milyonlarca insan, acelecilikten, öfkeden, arınıp sabrı öğrenerek tek yürek olur. Beni unutup, bize geçer, boyut atlar. Günlük hayatımızda, gözümüzün önündeki bir günahı işlememek, hata yapmamak için sabrederiz. Sabretmeye bu kadar yakınken, neden acele ederiz?

Sabır ve öfke kontrolü; bizim kültürümüz dışında, birçok doğu kültüründe de övülmüştür. Örneğin Buda, sabır ve sükunet ile anılır hale gelmiştir. Çok anlatılan bir hikayeyi paylaşmak istedim. Herkes tarafından sevilen bir Budist rahibe, genç bir kız ‘beni hamile bıraktı’ diyerek iftira atar. Halk toplanır ve rahibe olayı açıklaması için baskı yapar. Rahip olayı öğrenince sadece ‘öyle mi?’ der. Tabi bu cevap insanları çılgına çevirir. Rahip hakkında sövüp sayarak oradan uzaklaşırlar. Genç kız yaptığı hatanın farkına varır ve her şeyi insanlara anlatır. Halk toplanır, yine rahibe gider ve özür diler. İftiranın açığa çıktığını öğrenen rahip şu cevabı verir ‘Öyle mi?’

İnsan; tercih etme yeteneğine sahiptir. İradeye ve zekaya sahiptir. Bir düşünün. Sabah uyanıyorsunuz, ama bedeniniz biraz daha uykuya ihtiyacım var diyor. On dakika daha yatıp yeniden uyanıyorsunuz. Bedeniniz açım diyor, yemek yiyorsunuz. Bedeniniz, susadım diyor bir şeyler içiyorsunuz. Bedeniniz temizlenmeliyim diyor, duş alıyorsunuz. Su soğuk diyor, ısıtıyorsunuz. Duştan çıkıyorsunuz, giydir beni diyor. Sıkıldım hadi dışarı çıkalım diyor. Üşüdüm eve gidelim diyor. Bedenimiz gün boyunca bizimle konuşuyor. Ona sus demek yerine, ağzını açtığı her an mutlu etmeye çalışıyoruz. Bedenimize dolu dolu hamburger, pizza, kola, kafeinli kahveler vererek onu mutlu etmeye çalışıyoruz. Ama susmuyor da, doymuyor da. Sonra akşam oluyor ve uykum geldi diyor bedenimiz. Biz bedenin değil, beden bizim efendimiz oluyor. Ömrümüz, onun isteklerini, buyruklarını gerçekleştirmekle geçiyor.

Acelecilikten, hemen elde etme hevesinden uzaklaşarak, disiplinli bir hayat yaşamaya başlamak gerek. Kendimizi kontrol altına almamızın ve kaliteli bir hayat süremizin şartı disiplinli olmaktan geçiyor. Çünkü çoğumuz da, bedenimize karşı ciddi bir takıntı var. Neredeyse dürtülerimizle, şartlanmış tepkilerle yaşar hale geldik ve düşünmeyi unuttuk.

Kendimizi kontrol altına alarak yaşamak ve farkındalık ile ‘AN’ da kalmak dileği ile,,,