[apokalipse]

AŞK
Kadın ve erkek arasındaki ilişki, insanlık var olduğundan beri çözülmeye çalışılan bir muamma gibidir. Erkekler kadınların anlaşılmaz ve karmaşık yaratıklar olduğundan yakınır, kadınlar ise erkeklerin vurdumduymaz ve duygularını belli etmeyen, konuşmaktan kaçan varlıklar olduğunu düşünür. Bu tuhaflığın psikologlar ve sosyal bilmciler tarafından pek çok açıdan ele alındığını ve anlatılmaya çalışıldığını biliyorum. Benim yapmak istediğim, bu işin bir de enerji boyutunu ele almaktır.
Yaratılış, enerjinin, yanı RUHun dişi ve eril olarak ikiye ayrılmasıyla başlar. Din kitapları boşuna Adem ve Havva?nın cennetten yeryüzüne inmesini anlatmamıştır. Eril ve dışı olarak ayrılan ve kutuplaşan enerji, artık cennetteki İlahi Aşk?tan uzaklaşıp yeryüzündeki yaşamın gerçekleriyle yüzleşmek, ve bu zor yaşamın içinde birbirleriyle yeniden birleşmenin ve iyi geçinmenin yollarını aramaya başlarlar.
Her insanın içinde hem eril hem de dişi enerji mevcuttur. Yani yin ve yang. Bu iki enerjinin birbiriyle uyumlu bir şekilde durması gerekir. Yani, kişi, ister kadın olsun isterse erkek, içindeki yin ve yanga eşit mesafede durabilmeli, hiçbirini diğerinden ayırd etmeden, her ikisini de sevebilmelidir. Öyle ya, bir kadın, içindeki eril enerjiyi sevmeyi başaramamışsa, karşısındaki erkeği nasıl sevebilir ki?
Böylece, içindeki eril enerjiyle barışmamış bir kadın, karşısındaki erkeği yargılamaya başlar. Onu acımasızca eleştirir, hatta hayatındaki olumsuzluklardan onu sorumlu tutar. İçindeki dişi enerji ile barışmamış bir erkek te karşısındaki kadına aynı muameleyi yapar. Aslında eleşirip yargıladıkları, kendi içlerindeki olumsuzluklardır. Ama bununla yüzleşmek yerine, başkasını suçlamak daha kolay olduğundan, birbirleriyle uğraşmaya koyulurlar. Ve böylece hayat oyunu sürüp gider.

KUTSAL SEVGİ KASESİ

Korkularımız, bilinçaltımızda yerleşmiş olan yanlış inançlar, içimizdeki eril / dişi enerjiyi denge noktasından uzaklaştırırlar. Kendi dengesizliğimizi, karşımızdaki kişiye, çoğunlukla da eşimize yönlendiririz. Ve ona sürekli öfkelenmeye başlarız.

Hepimizin elinde kutsal bir çanak olduğunu düşünün. Bunun içine sevgi enerjisi akıyor ve bizim bütün amacımız, bu kutsal çanağı ağzına kadar doldurmak. Ancak o zaman, cennetteki İlahi Aşk?ın verdiği doygunluk hissini yaşayabiliyoruz çünkü. Ve sürekli olarak etrafımızdaki kişilere görünmeyen kancalarımızı atarak bu çanağı doldurmaya çalışıyoruz. Kimimiz sevgililerimizle, kimimiz çocuklarımızla, kimimiz isimizle, mesleğimizle beslenmeye çalışıyoruz.
Güzeller güzeli genç bir kadın düşünün. Ve bu genç kadın, elinde sevgi çanağı, nereden dolduracağını bilemediği için, ve bunu doldurmayı herşeyden çok istediği için, karşısına, kendisine bir damlacık bile sevgi verebilecek kim çıkarsa, ona yöneliyor. Çanağı öylesine boş ki, erkek arkadaşım dediği kişinin cimri bir şekilde damlatarak, koklatarak verdiği sevgiye bile razı olmuş. Ve artık bu, onun zaafı haline gelmis. Vazgeçemiyor. İncitildiği halde, karşılığını alamadığı halde karşısındaki adama sevgisini oluk oluk akıtmaya devam ediyor.
Çünkü çanak dolmak zorunda. Çünkü hatırlıyor. Ruhunun derinliklerinde, cennetteki o İlahi Aşka kavuşmayı hayal ediyor. Bu genç hanımla birlikte yaptığımız seansı, kendisinin de izniyle BİR SEANSIN HİKAYESİ adlı bölümde detaylı olarak bulabilirsiniz.
KENDİMİZDEN BESLENMEK
Bir zamanlar New York?ta bir ressamla tanışmıştım. Öylesine mutlu görünüyordu ki, sanki hayatında kadın erkek ilişkileri ile ilgili hiç bir pürüz yok gibiydi. Kendisine mutluluğunun sırrını sorduğumda bana söyle cevap verdi.
?Ben resim yaparken, kolum sanki Tanrı?nin buyruğu altına giriyor. Ben, meditatif bir halde tuvalde birşeyler yaratırken, aslında kendi tanrısallığımı ifade ediyorum. Bu beni öylesine doyuruyor ki, başka bir yerde doyum aramama gerek kalmıyor.?
O zaman , bu ressama ciddi şekilde hayranlık duymuştum. Her insan, doğarken, insanlığa mutluluk ve güzellik getirecek bir hediyeyle doğar. Ruh, kendi hediyesini keşfettiği anda, kendi özünü ifade edebilmeye başlar. Tıpkı bu ressamın resim yapması gibi, bir yazarın kitap yazması, ya da usta parmaklara sahip birinin tamiratla uğraşması gibi?İnsan en çok sevdiği işi yapabiliyorsa, kendi özünden, kendi ruhundan beslenmeye başlıyor. İşte o anda kutsal kaseyi kendi başına, kendi sevgisiyle doldurabilmeye başlıyor.
Kendi özünü, kendi ruhunu tam olarak, korkmadan, çekinmeden ifade edebilen şanslı insanlar, artık başkalarının kendisini severek onay vermesine ihtiyaç duymamaya başlıyor. Sevgiyi ihtiyaçtan değil, sadece bunu paylaşıp büyütebilmek için yaşıyorlar. Böyle insanlar, karşılarına çıkan ilk kişiye, ya da kendilerine çok az sevgi verebilecek birisine kapılmıyorlar. Çanaklarını doldurabilmek uğruna, kendilerine olan saygılarını yitirecek noktaya gelmiyorlar.
Kısacası, illa ki bir ilişki içinde olmaları gerekmediği için, doğru kişiyi seçebilme lüksleri oluyor.
Doğru kişi kim mi?
Sandığınız gibi, parası parasına, boyu boyuna, kariyeri kariyerine denk kişi değil. Birbirlerini eşit şekilde sevgiyle doyurabilme kapasitesine sahip, içindeki eril / dişi dengesini eşit şekilde denge noktasına yaklaştırabilmiş kişiler?
Böyle bir partneri bulduğumuzda, yaşadığımız cinsellik de, tıpkı kadım zamanlarda öğretildiği ve uygulandığı gibi, doyurucu ve tam olmaya başlıyor. Sadece bedensel değil, duygusal, ruhsal, fiziksel ve zihinsel olarak doymaya başlıyoruz. İşte o zaman, Adem ve Havva?nin kovulduğu cennete çıkabiliyoruz. İlahi Aşkı bulmuş oluyoruz.
Bedenimizi şifalandırıyoruz. Gençliğin sırrını yakalıyoruz. Hormonlarımızı dengeye getiriyoruz.
Hepinize böylesine mükemmel bir aşk diliyorum.
Sevgilerimle

ALINTIDIR (SEDA DİKER)