[elccy]

İyilik… Eski günlerde bir kral vardı ve elcisi iyi bir dostuydu. Elçi ve kral birlikte büyümüşlerdi, kral daha sorumluluklarını üstlenmeden önce de her zaman birlikteydiler. Son derece yakındılar ve dışarıya her zaman birlikte çıkarlardı.

Bir gün oturmuş konuşuyor ve tartışıyorlardı, kral meyve kesmeye çalışıyordu ki bıçak elinden kayarak elini kesti ve kanamaya başladı. Doktor çağrılmış ve bekliyorlardı. O sırada elçi krala şöyle dedi. "Bunda da yine iyilik var.Meydana gelen her şeyde bir hayır vardır."

Kral acı içindeydi ve tedavi edilmeyi bekliyordu, bir anda öfkelenerek dostuna bağırdı: "Sen ne söylüyorsun? Burada elim kesildi ve sen bununda bir iyilik için olduğunu söylüyorsun!"

Elçi bunun da yine hayır için olduğunu onayladı. Kral son derece karamsarlığa düştü ve elçinin hemen tutuklanarak hapse atılamsını emretti. Fakat elçi yine; Bunda da yine bir iyilik var" dedi ve gülümseyerek muhafızlarla beraber gitti.

Birkaç gün sonra kral kendini üzgün hissediyordu ve ava çıkmak istedi. Ekibine hazır olmalarını söyledi ve birlikte ava gittiler.

Ormanda kral öyle hızlı ilerliyordu ki ekibi ona ayak uydurmakta zorlanıyordu ve böylece ayrıldırlar. Bu arada kral yolunu kaybetti ve ormanın derinliklerinde bir kabile tarafından yakalandı. Akşama doğru kendisine yemek verildi, yıkanması sağlandı ve süslenerek oradaki bir tapınağa götürüldü ve bir direğe bağlandı. Hızlı ritimde bir müzik çalıyordu ve kabile üyeleri mutluluk ve neşe içinde dans ediyorlardı.

Kral şimdi hayatının tehlikede olduğunu yakından hissediyordu. Kendisini tanrıçaya kurban edeceklerini anlamıştı.

Ve bundan sonra başrahip geldi ve geleneksel biçimde kralı baştan aşağı kontrol ettikten sonra başını sallayarak kabilenin şefine bu adamamın kurban edilmeye uygun olmadığını, çünkü parmağının küçük bir kısmının kesik olduğunu ve kurban edilecek adamın her ne kadar bir kral ailesinden gelmesi gerekse de, kesinlikle yarasının olmaması gerektiğini ve kurban edilmeden önce bedeninin en ufak bir kısmını bile kaybetmemiş olması gerektiğini söyledi."Bu adam uygun değildir ve serbest bırakılabilir," dedi.

Buna göre kral serbest bırakılmış ve kendisine eşlik edenler tarafından ormanın kıyısına getirilerek orada terk edilmiştir. Kral saraya ulaşmayı başarmış ve yolda akıllı elçisinin sözlerinin anlamını kavramıştı ve bunun için de ona iyilikte bulunmayı istiyordu. Saraya vardığında elçisinin serbest bırakılmasını ve hemen kendisine getirilmesini emretti. Elçi serbest bırakılmış ve krala getirilmiş, kral onu ağırlayarak kucaklamış ve hatası için ondan özür dilemişti. Kral aynı zamanda elçiye sormuştu.

"Yaralandığımı biliyorum fakat doğru bir şeyi söylediğinde seni hapse yolladığım için lütfen beni affet ve sen hala gülümsüyor ve 'Bunda da bir iyilik var' diyordun. Bunda bir iyilik olduğunu nasıl söyleyebildin? Lütfen bana bunu açıklarmısın?" Elçi gülümsedi ve şöyle dedi: "Ey kral benimde kral ailesinden olduğumu çok iyi biliyorsunuz ve bende tıpkı sizin gibi eğitim aldım ve gençliğimizde birlikte öğretim gördük ve siz hiç bir zaman tek başınıza ava gitmezsiniz. Ben her zaman sizinle gelirim. Eğer tutuklanmamış olsam sizinle birlikte olacaktım ve her ikimizde o kabile tarafından yakalanacaktık. Ve siz uygun bulunmadığınızda doğal olarak seçilen ben olacaktım ve orada kabile tarafından kurban edilecektim; beni hapse kapatmanız Tanrı'nın emri çerçevesinde hayatımın kurtulmasına yardım etti.Böylece, bu olay meydana gelen her şeyde bir iyilik olduğunu bir kez daha kanıtlamış oldu."

Kral ikna olmuştu ve elçiyi yeniden kucaklayarak onu ödüllendirdi.

Dharma

[elccy]

sarkı söylemeye devam et
Her iyi anne gibi Karen de bir bebeğin yolda olduğunu öğrenince, üç yaşındaki oğlu Michael'i yeni bir kardeş için hazırlamaya başlamıştı. Bebeğin kız olacağı anlaşıldı ve Michael annesinin karnındaki kız kardeşine her gün, her akşam şarkı söylemeye başladı. Onunla tanışmadan önce aralarında bir sevgi bağı oluşmaya başlamıştı.

Hamilelik normal bir şekilde gelişiyordu. Karen de Tenesse'de Morristown Panther Creek United Methodist Kilisesi'nde aktif bir üye olarak çalışmalarını da sürdürüyordu. Vakti gelince, doğum sancıları başladı. Sonra her beş dakikada bir, üç dakikada bir ve her dakika.....

Fakat doğum anında ciddi bazı sorunlar ortaya çıktı ve Karen'in sancıları saatler sürdüğü halde bebek doğmadı. Bir sezaryen mi gerekecekti? Nihayet çok zor çabalar sonucu Michael'in kız kardeşi dünyaya geldi. Ama çok ciddi bir sorun var gibiydi. Gece yarısı çalan ambulans sirenleri arasında Tenesse Knoxville'deki St. Mary Hastanesi Çocuk servisinin yoğun bakım ünitesine kaldırıldı.

Günler geçtikçe küçük kız kötüleşiyordu. Çocuk doktoru çok üzgün bir şekilde, "Çok az bir ümit var. En kötü son için hazırlıklı olmalısınız" dedi. Karen ve eşi cenaze töreni için mezarlık yetkilileriyle konuştular. Evlerinde bebekleri için harika bir oda hazırlamışlardı. Oysa şimdi cenaze için tören hazırlıyorlardı.

Michael, öte yandan anne ve babasına kız kardeşini görebilmek için yalvarıp duruyordu. "Ona şarkı söylemek istiyorum" diyordu. Yoğun bakımdaki iki hafta sanki cenaze töreninin bir hafta sonra olacağını işaret ediyor gibiydi. Michael şarkı söylemek konusunda ısrar ediyordu. Ama yoğun bakım ünitesine çocukların girmesi kesinlikle yasaktı. Ancak Karen kararını verdi. Onu oraya sokacaktı. İzin verseler de vermeseler de....

Eğer kız kardeşini o zaman göremezse bir daha asla göremeyebilirdi. Ona, kendisine oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu. Sanki yürüyen bir kirli çamaşır torbasıydı. Ama baş hemşire onun bir çocuk olduğunu anladı ve :"O çocuğu buradan çıkarın. Çocukların girmesi yasak." diye uyardı.

Genelde uysal bir kadın olan Karen'in içindeki anne birden güçlü bir şekilde başkaldırdı ve baş hemşirenin yüzüne çelik gibi bakışlarla bakarak: "Kız kardeşine şarkı söylemedikçe buradan gitmeyecek. "dedi. Michael'ı kız kardeşinin yatağına götürdü. Savaşı kaybetmek üzere olan küçük kıza baktı. Bir süre sonra şarkı söylemeye başladı, saf temiz kalpli 3 yaşındaki çocuğun pırıl pırıl sesiyle.

"You are my sunshine,my only sunshine,you make me happy when skies are grey..."(Sen benim gün ışığımsın, tek gün ışığım, gökyüzü griyken beni mutlu edersin.) Aniden küçük kız tepki verdi. Kalp atışları sakinleşti ve düzenli olmaya başladı. "Şarkıya devam et" dedi Karen gözleri yaş dolu. "You never know, dear how much I love you. Please don't take my sunshine away!" (Seni ne çok sevdigimi asla bilmiyorsun, sevgili. Lütfen gün ışığını benden alma.) Micheal, sarkıyı sürdürdükçe, bebeğin sorunlu, kesik kesik olan solunumu küçük bir kediciğin nefes alış verişi gibi düzenli bir hale girmeye başladı.

"Şarkı söylemeye devam et bebeğim."

"The other night, dear, as I lay sleeping, I dreamed I held you in my arms." (Geçen gece uyurken, rüyamda seni kollarımda tuttuğumu gördüm sevgili.)

Michael'in küçük kardeşi sakinleşmeye devam etti. Ama bu bir iyileşme de gösteren bir sakinleşmeydi.

"Devam et Michael" Şimdi o diktatör tavırlı baş hemşirenin bile yüzü yaşlarla ıslanmıştı. Karen de coşkuyla şarkıya katıldı. "You are my sunshine, my only sunshine. Please don't take my sunshine away."

Ertesi gün, hemen ertesi gün küçük kız eve gidebilecek kadar iyileşmişti. Women's Day isimli dergi bu olaya "Ağabeyin şarkısının mucizesi" adını verdi. Bilim adamları ise ona sadece "mucize" dediler. Karen ise "Tanrı sevgisinin mucizesi" dedi.

Sevdiğiniz insanlar için ümidinizi asla yitirmeyin.Her iyi anne gibi Karen de bir bebeğin yolda olduğunu öğrenince, üç yaşındaki oğlu Michael'i yeni bir kardeş için hazırlamaya başlamıştı. Bebeğin kız olacağı anlaşıldı ve Michael annesinin karnındaki kız kardeşine her gün, her akşam şarkı söylemeye başladı. Onunla tanışmadan önce aralarında bir sevgi bağı oluşmaya başlamıştı.

Hamilelik normal bir şekilde gelişiyordu. Karen de Tenesse'de Morristown Panther Creek United Methodist Kilisesi'nde aktif bir üye olarak çalışmalarını da sürdürüyordu. Vakti gelince, doğum sancıları başladı. Sonra her beş dakikada bir, üç dakikada bir ve her dakika.....

Fakat doğum anında ciddi bazı sorunlar ortaya çıktı ve Karen'in sancıları saatler sürdüğü halde bebek doğmadı. Bir sezaryen mi gerekecekti? Nihayet çok zor çabalar sonucu Michael'in kız kardeşi dünyaya geldi. Ama çok ciddi bir sorun var gibiydi. Gece yarısı çalan ambulans sirenleri arasında Tenesse Knoxville'deki St. Mary Hastanesi Çocuk servisinin yoğun bakım ünitesine kaldırıldı.

Günler geçtikçe küçük kız kötüleşiyordu. Çocuk doktoru çok üzgün bir şekilde, "Çok az bir ümit var. En kötü son için hazırlıklı olmalısınız" dedi. Karen ve eşi cenaze töreni için mezarlık yetkilileriyle konuştular. Evlerinde bebekleri için harika bir oda hazırlamışlardı. Oysa şimdi cenaze için tören hazırlıyorlardı.

Michael, öte yandan anne ve babasına kız kardeşini görebilmek için yalvarıp duruyordu. "Ona şarkı söylemek istiyorum" diyordu. Yoğun bakımdaki iki hafta sanki cenaze töreninin bir hafta sonra olacağını işaret ediyor gibiydi. Michael şarkı söylemek konusunda ısrar ediyordu. Ama yoğun bakım ünitesine çocukların girmesi kesinlikle yasaktı. Ancak Karen kararını verdi. Onu oraya sokacaktı. İzin verseler de vermeseler de....

Eğer kız kardeşini o zaman göremezse bir daha asla göremeyebilirdi. Ona, kendisine oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu. Sanki yürüyen bir kirli çamaşır torbasıydı. Ama baş hemşire onun bir çocuk olduğunu anladı ve :"O çocuğu buradan çıkarın. Çocukların girmesi yasak." diye uyardı.

Genelde uysal bir kadın olan Karen'in içindeki anne birden güçlü bir şekilde başkaldırdı ve baş hemşirenin yüzüne çelik gibi bakışlarla bakarak: "Kız kardeşine şarkı söylemedikçe buradan gitmeyecek. "dedi. Michael'ı kız kardeşinin yatağına götürdü. Savaşı kaybetmek üzere olan küçük kıza baktı. Bir süre sonra şarkı söylemeye başladı, saf temiz kalpli 3 yaşındaki çocuğun pırıl pırıl sesiyle.

"You are my sunshine,my only sunshine,you make me happy when skies are grey..."(Sen benim gün ışığımsın, tek gün ışığım, gökyüzü griyken beni mutlu edersin.) Aniden küçük kız tepki verdi. Kalp atışları sakinleşti ve düzenli olmaya başladı. "Şarkıya devam et" dedi Karen gözleri yaş dolu. "You never know, dear how much I love you. Please don't take my sunshine away!" (Seni ne çok sevdigimi asla bilmiyorsun, sevgili. Lütfen gün ışığını benden alma.) Micheal, sarkıyı sürdürdükçe, bebeğin sorunlu, kesik kesik olan solunumu küçük bir kediciğin nefes alış verişi gibi düzenli bir hale girmeye başladı.

"Şarkı söylemeye devam et bebeğim."

"The other night, dear, as I lay sleeping, I dreamed I held you in my arms." (Geçen gece uyurken, rüyamda seni kollarımda tuttuğumu gördüm sevgili.)

Michael'in küçük kardeşi sakinleşmeye devam etti. Ama bu bir iyileşme de gösteren bir sakinleşmeydi.

"Devam et Michael" Şimdi o diktatör tavırlı baş hemşirenin bile yüzü yaşlarla ıslanmıştı. Karen de coşkuyla şarkıya katıldı. "You are my sunshine, my only sunshine. Please don't take my sunshine away."

Ertesi gün, hemen ertesi gün küçük kız eve gidebilecek kadar iyileşmişti. Women's Day isimli dergi bu olaya "Ağabeyin şarkısının mucizesi" adını verdi. Bilim adamları ise ona sadece "mucize" dediler. Karen ise "Tanrı sevgisinin mucizesi" dedi.

Sevdiğiniz insanlar için ümidinizi asla yitirmeyin.