Ellerimi uzatsam..

[RenaC]

Çocukluğum; en güzel dostum; Sevgili dostum!
Ne çok özledim seni bir bilsen. Tertemiz bakan o gözlerimi, umut dolu yüreğimi, sevgi dolu kalbimi, en iyi dostumu, çocukluğumu, çok özledim

Mutluydum o zamanlar Çünkü mutsuzluk nedir bilmiyordum, yoktu mutsuzluk benim tertemiz dünyamda. Kötülük nedir, nasıl bir şeydir, nasıl yapılır, bilmiyordum ki Kirlenmekti benim için en kötü şey. Sokakta sek sek oynarken, ip atlarken, ya da evcilik oynarken kirlenirdim her çocuk gibi, sonra banyo yapıverirdim geçerdi hemencecik. Saçlarımı okşardı annem mis kokulu kızım diyerek. Ben yıkanınca geçmeyecek bir kir nasıl bir şeydir düşünmemiştim.
Ve işte büyüdüm
Artık büyüdüm
Gözlerim eskisi kadar temiz görmüyor, eskisi kadar temiz bakamıyor hayata, insanlara. Umut beni terk edip gitti işte, mutsuzluk nedir biliyorum artık. Ne yazık! Ne yazık ki büyüdüm ve kirlendim
Çocuk saflığı ile dünyanın kirliliğini görmek mümkün değilmiş, büyüyünce anladım. Ben hep büyüdüm, dünya büyüdü, ben büyüdükçe dünya da büyüdü. Ve her gün biraz daha kirlendi. Kin, nefret, intikam duygularına esir oldu insanlar. Eziyet etmeyi marifet sandılar. Güçlü olmak, üstün olmak adına cana kıydılar.
Şimdi görebiliyorum sevgili dostum!

İnan şimdi her şeyi görebiliyorum ve içim acıyor
Gördükçe gözlerim doluyor
Duyuyorum ve yüreğim sızlıyor
Çocukken gözlerim nasıl da ışıl ışıl parlardı. Aynaya bakınca nasılda umut vaat ederdi o sonsuz mavilik. Şimdi ise aynaya her bakışımda boğulurken buluyorum kendimi o sonsuz mavilikte. Gözlerim her şeyin nasıl bu kadar çirkinleştiğini anlamıyor, tahammül sınırlarımı zorluyor gerçekten gördüklerim ve yaşadıklarım Kalbim Ah zavallı kalbim! Kırılmak nedir, kötülük nasıl bir şeydir bilmeyen saf kalbim...
Sevgili dostum! Çocukluğum!

Sensizliğin nasıl bir acı yaşattığını bilemezsin. Evet, içimde bir yerlerde yaşadığını, kıpırtılarını hissediyorum. Ama senin değil, benim senin içinde yaşamaya ihtiyacım var. İnan buna çok ihtiyacım var. Bakıldığı zaman insanların imreneceği kadar güçlü bir görüntü sergiliyorum bu gerçek ama ya içim? Ya yüreğim ne olacak? Keşke diyorum anlamsız olduğunu bile bile, keşke hiç ama hiç büyümeseydim. Çocukken yalnızlığın ne olduğunu bilmezken, hayat Nasıl oldu da yalnızlığın en iyi dostum olmasına izin verdin? Nasıl oldu da aldın yüreğimdeki o saf tertemiz duyguları? Nerde benim en iyi dostum, çaldığın çocukluğum? Ah hayat!
Şimdi çocukluğum benim içimde yaşıyor, ben ise yalnızlığın
Biliyorum artık

Artık büyüdüm!
Sevgili dostum!

Çocukluğumun o saf yıllarını yaşarken, benim için mutluluk; herhangi bir çizgi film, sarı saçlı oyuncak bir bebek, ama illa ki sarı saçlı bir bebek yahut içinden minik oyuncaklar çıkan, meyve aromalı, rengârenk şekerli bir sakız demekti. Tüm bunlar kocaman bir tebessümdü bu masum yüzümde. Yanağımda gamzem beliriverirdi hemen, oyuncaklarımla oynarken yüreğimdeki kıpırtıları, sevgiyle, mutlulukla ışıldayan gözlerimi hatırlıyorum da şimdi. Ah çekmek geliyor içimden
Bu nasıl bir dünya böyle sevgili dostum? Yalvarırım anlat bana. Anlat bu nasıl bir şaka. Gözlerinden nefret taşan, konuşmak için ağzını her açtığında kötülük kusan, birbirlerini ezmeye, öldürmeye çalışan, çocuklara bile hiç gözlerini kırpmadan kıyabilen, eziyet eden bu iki ayaklı canlılar insan mı? Bunlar gerçekten insan mı? Olmuyor sevgili dostum, yapamıyorum ben böyle. Büyümeyi kaldıramadım bak! Hayalini kurduğum şekilde büyüyemedim ki ben. Tertemiz kalamadım. Gözlerimdeki o ışığı koruyamadım. Gerçekleri gördükçe, dünyayı, insanları tanıdıkça attığım her adımda mutsuzluk kapladı tüm yüreğimi. Oysaki ben hiç yaşamayacaktım o duyguyu. Sözlüğüme eklenmeyecekti mutsuzluk diye bir kelime. Olmadı ama bak.
Sevgili dostum! Çocukluğum!
Büyümek istemiyorum ben. İnan çok özledim seni.
Elimi uzatsam alır mısın beni yanına? Aynaya bakınca yanağımda gamzemi görmek istiyorum, gözlerim parlasın, o sonsuz mavilik bana umut versin istiyorum, en iyi dostumun yanında olmak, tekrar çocuk olmak istiyorum!