[Miku]

Bir ara bende yaşamıştım.
Geçen seneydi.
Okulda sadece 1 arkadaşım vardı. Ve gün geçtikçe ondan sıkılmaya başladım. Sonra ablamın, arkadaşımın, kısacası herkesin yaptıkları bana batmaya başladı. Annemle sürekli kavga ediyorduk. Beni anlamadığını, sevmediğini sanıyordum. Öğretmenlerim benim başarılı olduğumu söylüyorlardı ama sonradan düşüşte olduğumu söylediler. Derslerim de kötüye gitmeye başlamıştı. Derslerden, okuldan, evden sıkılıyordum. Hayatımın bir anlamı olmadığını düşünüyordum. Annemle babam kavga ediyordu. Gerçi hala ediyorlar...Bazen geceleri kalkıp sebepsizce ağlıyordum. Ders kitaplarımı yere atıyordum, sevdiğim eşyalara zarar veriyordum. Arkadaşlarımla da feci kavga etmeye başlamıştım.
Sanırım ailesel sorunlar ve ilk ergenlik dönemi iç içe girince böyle bir dönem oldu. Hedefimi bilmiyordum, yaşamın tadını alamıyordum,huzurlu değildim, mutlu değildim, agresif ve takıntılıydım.
Çok şükür atlattım, geçti gitti.
Bana en çok yardım eden de düşünce kitapları (psikoloji, kişisel gelişim vs.) oldu o dönemde. Ve yazmak, çizmek.

Sanırım bunalımın nasıl olduğunu anlatabildim. :)