[bluegirlx]

olumlama dediğimiz şey içimizde hissedersek cümleleri özümsersek işe yarar ..yoksa sadece tekrarlamak bu işi biraz zorlaştırır..yani sen içine sineni söyle ..başkalarının işine yaraması bir kıstas değildir..yaramaması da bir kıstas değildir..ayrıca 'hayır' kiloyla bazen somut olarak ölçülmez..değişim kendimiz tarafından görülmeye bilir bile bazen..

ben seni seviyorum lütfen beni affet özür dilerim teşekkür ederim cümlelerini özümseyerek anlayarak söyleyen herkesin başarıya ulaştığını gördüm..kendim dahil..

[azraist_24]

Ozellikle yeni uyelerimiz icin konuyu guncellemek istedim... Olumlama yaparken tavsiyem ``Kendinizi Affetme ``olumlamasindan baslamanizdir, sebebi ise, hayatimiz boyunca su ana kadar icimize attigimiz ve biriktirdigimiz her turlu kotu hikayeden sonra kirgin oldugumuz ya da kizgin oldugumuz ve haykiramadigim hersey bilincaltimizda ileriye donuk yasantimizda isteklerimizi gerceklestirebilme surecinde bizim hayatimizda blokaj olstururlar. Bu olumlama cumlelerini lutfen 21 gun boyunca sadece tek konu uzerinden devam ederek ( bilinc odaklanmasi onemlidir) surdurunuz. 21 sonra siz de hayatinizdaki olumlu degisimi yasamakla kalmayip, affetmenin o inanilmaz hafifligini ruhunuzda hissedeceksiniz.

Ben bu calismayi yaklasik 2 ay kadar once yapmistim ve sonuclar muhtesemdi... Hicbir olay beni uzemiyor, hic birkisi canimi acitamiyordu... Ve bunu yapmak istedikleri o niyet icinde olduklarini hissettigim anda da `` Sizleri oldugunuz gibi su an burda affediyor ve ozgur birakiyorum `` diyerek ne olaya ne de kisiye takilmamayi ogrendim.... Bu sizin mutsuzlugunuzla mutlu olan insanlara da verebileceginiz en guzel cevaptir aslinda, kocaman bir ``tepkisizlik`` ....

Hic dusundugunuz oldumu, bir olaya karsi ornegin: Size yalan soyleyen birine karsi takindiginiz tavir tepki olarak hep aynidir( sinirlilik+ kirginlik+ kendini degersiz hissetme ...vs) oysaki bu tepkimizi degistirmeyi basarabilirsek, bunu farkedersek iste o zaman gercekten kendimizi ve karsi tarafi affetmeyi ogrenebiliriz... Ve gereksiz akittigimiz gozyaslarimiz, keske demelerimiz ve pismanliklarimiz son bulur...

Bunu pekistiren ``Akin Berk`in Affetme Olumlama`` cumlelerini sizinle paylasmak istiyorum. Umarim kullanmayi secersiniz ve hayatinizdaki degisiklikleri bu baslik altinda hep birlikte degerlendiririz arkadaslarim....

Affetmeye hazırım… Affetmeye hazırım… Affetmeye hazırım….
Affetmek, bilgeliğimin en güzel tezahürüdür… Affetmeyi seçtiğimde olgunlaşırım, büyürüm ve güvende olurum… Çocuk değilim, artık büyüdüm… Bu yüzden hazırım affetmeye…
Geçmişimde;
Eleştirildiğimde, korktuğumda, utandığımda ve suçluluk duyduğumda kendimi güvende hissetmek için birçok karar almıştım… Bu kararların işe yaramadığını anlıyorum ve bu kararların yerine sevgiyi koyuyorum… Korkularımla ve üzüntülerimle yüzleşmeyi seçiyorum ve onların yerine sevgiyi koyuyorum… Geçmişimde verdiğim işime yaramayan tüm kararları ve inançları sevgiyle affediyorum ve her birini seviyorum…
Eleştiri, korku, suçluluk, pişmanlık gibi utanç duygularını üzerimden attığım zaman özgür olduğumu hissediyorum. Bu sayede kendimi ve diğer insanları affedebilirim. Bu hepimizi özgür kılar.
Geride kalan tüm meseleleri affetmeye hazırım. Çünkü, ne yaşadıysam hepsinin sorumlusu benim… Ben kendimi affedersem eğer, hayat bana her şeyin en güzelini yaşatmaya hazırdır. Yaşanılan her zor şeyde hayatı daha güzel kılacak sırlar saklıdır… Öyleyse kendimi affetmeye daha da hazırım…
Geçmişte yaşamayı sevgiyle bırakıyorum. Uzun zamandır bu yükü sırtımda taşıdığım için kendimi affediyorum. Ben kendimi affettikçe daha da güvende hissediyorum…
Geçmişte kendimi ve başkalarını karşılıksız sevmeyi bilmediğim için kendimi affediyorum. Ve bunun yerine sevgiyi koyuyorum. Ve şimdi herkesi karşılıksız seviyorum… Benim onları affetmemem için hiçbir neden yok… Beni üzmüş, aldatmış, yalnız bırakmış ve değersiz hissettirmiş olabilirler. Bilirim ki her insan kendi davranışlarından sorumludur ve hayatta ne ekerlerse onu biçerler. Ben onları affetmeyerek onlar gibi olurum. Ben kendime yakışanı yapıyorum, onların yaptıklarını kabul ediyorum ve sevgiyle affediyorum…
Kendi adıma kin tutan yönümü bir kenara bırakıyorum… iyileşmeye hazırım…
Affediyorum… affediyorum… affediyorum…
Ve şimdi iyileşiyorum…

Simdi iyilesme zamanidir arkadaslarim, olumlu olumlamalar:)))

[azraist_24]

AFFETME`nin bizi nasil ozgurlestirdigiyle ilgili olarak cok begendigim bir yazi , sevgiyle paylasiyorum.....

Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek… Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.” Sadece başkalarını değil, belki de en önce kendini affetmeli insan. İşte affetmek üzerine ufkunuzu açacak bir yazı… Bu biraz uzun olacak ama belki okuyacaklarınız belki bir gün sizin işinize de yarar diye düşünüyorum. Sıkılmazsanız okuyun. Ve bir gün siz de deneyin, çok rahatlayacaksınız.
…
Dün gece yine uyku yoktu.
Bir o oda , bir bu oda , bir bilgisayar, bir televizyon, iki sayfa şundan bundan derken yine kemiklerimden şikayetler başladı.
Gözlerim zaten küfür kıyamet .
Saç diplerim bile “git zıbar” diyor ama gel de aklıma anlat bunları.
Yatağa uzanır uzanmaz aynı film yine, yeniden başlıyor.
Bari gözlerimle barış yapayım diye banyoya gittim.
Yüzümü yıkadım.
Solum hala kapalı ama azıcık açılan sağ gözümün ucuna “o” ilişti.
Lavabonun içinde küçük, minik bir örümcek tırmanmaya çalışıp duruyordu.

Şaşkındım çünkü bu resmen Aziz Nesin’in “sekiz ayaklı Sisiphus”uydu.
Yıllar sonra onunla karşılaşmanın verdiği telaşla banyoda bir tur atmışım.
Çocukluğumun en trajik hikaye kahramanlarından biri tozlu sarı sayfalardan fışkırıp banyoma düşmüş gibiydi.
Sanki oturma odasında Küçük Prens ya da salonda Fedor amcayla karşılaşmış gibiydim.
Çocuklar için yazılmamıştır ama Sekiz ayaklı Sisiphus, Aziz Nesin’in Potin Bağı hikayesi, Bizim Köyü Deliler Baladı, Namus Gazı gibi muhteşem hikayelerinden biridir.
Küvete düşmüş bir örümceğin imkansız öyküsünü anlatır.Örümcek onca tırmanma yeteneğine rağmen küvetin kaygan ,düz zeminine tutunamaz ve mitolojideki Sisiphus(Sisyphos,Sisifos) gibi tepeye yaklaşırken yeniden aşağı düşer ama hiç vazgeçmez. Anlatıcı Aziz Nesin, hikayesini onu kurtarıp kurtarmamak üzerine kurar.
Bense üstaddan çabuk davrandım ve bir kağıt parçasının ucuyla küçük örümceği alıp pencereden salıverdim gitti.
O dakika yarı kapalı gözlerimde bir şimşek çaktı.
Aklım yıllardır ilk kez bir oh çekti.
Örümceği kurtarırken örümceği değil kendimi kurtardığımı hissettim.
Oturup orada onun işkencesini izlesem ya da suyu açıp öldürsem aklım her gece olduğu gibi yine huzur bulmayacaktı.
Ve yıllardan beri kendi kendime yaptığım işkenceyi fark ettim.
Gün ağarırken o kelime beynimde dönüp duruyordu .
“Affetmek.”
Yıllardır herkesten dinleyip durduğum ama bir türlü beceremediğim o eylem.
Affet diyordu herkes ama olmuyordu.
Sonra bir arkadaşımın verdiği şu cümleleri sakladığım yerden çıkarıp okudum.
Kime ait olduğunu bilmiyorum o yüzden adını da yazamıyorum, beni affetsin.

“Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek bir seçimdir.
Kimsenin zorlamasıyla affetmek mümkün değildir. Affetmek bir süreçtir.
Birdenbire affedişler bile bir sürecin ürünüdür.”

Yıllardır yanlış insanlarıma hissettiğim öfkeyle yaşıyorum.
Susuyorum konuşmuyorum ama,
İdeallerimizi , hayallerimizi kendi bencillikleri uğruna mahveden ,harcayan insanlarıma olan öfkemi gece gündüz gittiğim heryere taşıyorum.
Bu öfkenin bana mücadeleye devam etme enerjisi verdiğini sanıyordum ama şimdi anlıyorum ki bu kızgınlığın ağırlığı ile tam tepeye ulaşırken yeniden aşağı düşüyorum.

Ve bu gece o örümceği kurtardıktan sonra aniden karar verdim.
Sizi affediyorum.
Başta seni affediyorum…
Seni de affediyorum…
Hepinizi tek tek affediyorum.
“Affetmek kolay değildir. Fakat özgürleşmek için gereklidir. Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır.
Oysa affetmek, geçmişteki anıların boyunduruğundan kurtulmak, yaşamımızı kontrol altında tutmasına son vermek demektir.

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil.
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.

Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır.
Affetmek artık acıyı hissetmemektir.”
Sizi affediyorum.

En başta da seni…
Umarım hayat bundan sonra iyi şeyler getirir size.
Sizi artık sonsuza kadar kendimden bırakıyorum.
En son olarak da kendimi affediyorum.
Bunca yanlış insanı seçmiş olduğum ve yıllarımı harcadığım için kendime kızıyordum.
Artık kendimi affediyorum.
Aldığım tüm o yanlış kararları, hatalı tercihlerimi, hepsini affediyorum.
Bugün öğrendiklerimi başka türlü öğrenemeyecektim belki de.
Belki yine hatalar yapacağım ama aynıları olmayacak.
Bu satırları yazarken bile yaşadığım hafiflemeyi, rahatlamayı anlatamam .
Bütün sekiz ayaklı Sisiphus’larımı salıveriyorum.
Hırslarınızın ve bencilliklerinizin hücresinde yaşadığınız sonsuz işkencenize ortak olmayacağım artık, mecazen de olsa sizi öldürmek de istemiyorum eskisi gibi.
Hadi gidin ve artık rahat bırakın beni.
Sizi Allah’a havale ediyorum.
Ben sizi affediyorum.
İşte böyle önemli bir geceydi dün gece benim için.
Sabah ışıdı.
Hala biraz pus var var, gökyüzü de gri ama yeni bir gün başladı.
Buraya kadar okuyup sıkılmadıysanız size de son tavsiyem, siz de affedin.
“Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek…
Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.”

Yazan : Kerimcan Kamal
Kaynak : GazetePort