HAYATI YORUMLAMAMIZDIR SAHNEMİZİ KURAN…

[defduru]

“Yorumlama beni ne olursun … Yorumlama, çünkü senin düşündüğün sebepten yapmıyorum ben hiçbir şeyi. O senin oyunun , beni de dahil etme , üzülürüz sonra. Ben bıraktım yorumlamayı. Yoruldum ve yorulunca güzeli buldum. Ve bak huzurluyum, izle..”


Çoğumuzun sıkıntısıdır olanı yorumlamak. Çoğu zaman düşünmemek lazım dediğim de budur aslında.
Hayatı yorumlamamızdır , bize sahnemizi kuran. Sahne seçimi bizim elimizde.
Farkında olmalı insan….
Öyle bir hayat ki cenneti gördüm ve öyle bir hayat ki cehennemi de ve öyle bir hayat ki aslında yaşayacağım her bir anı önceden gördüm. Şoklarıyla anlayamadım. Sanki nice hayatlar var ettim ve yok ettim yaşanmışlıklar içinde. Ve öğrendim bazen sendelesem de, ötelerde yer kalmamış cennette cehennem de içimizde.

Kadın işten çıkmış. Fazla mesai ..Terk etmiş babası çocuğunu aramaz olmuş. Ne yer ? Ne içer merak etmez. Kadın koşturmada, sağdan sola… Bir bebek önünde büyümesi gereken, bir hayat ayaklar üzerinde geçmesi gereken. Geceyi bulmuş işten dönüşü…Takılmış peşine o saatlerde komşu gibi uzaklardan gördüğü , anımsadığı adam…bir kadın gece yarısı dönmekteyse, belli ki bir yerlerden diyor adam kendi içinden..Ve yorumluyor bir canı sadece kendi düşüncelerinden….ve salıyor korkuyu gecenin sessizliğinde bir başka canın içine…

Bir adam ve bir kadın oturmuş pencerenin kenarında. Yapacak bir şey yok .Yorumluyor geleni geçeni…O nun sebebi bu, bunun sebebi o .Parayı nereden bulmuş ? Oradan çalmış. Bunu dolandırmış. Bu dürüst bu değilmiş. Ve yorumluyor canları sadece kendi düşüncelerinden.Ve salıyor korkuyu başka canların içine…

Bir dost bir dosta bağırıyor çığlık çığlığa “güvenilmezsin diye.” Ya da bir sevgili sevgiliye. Bazen insan hiç tanımadığı bir insana .Ve yorumluyor canları sadece kendi düşüncelerinden.Ve salıyor korkuyu sürekli karşısındakilere…

Gördüm ki yorumlamak sadece kendi zihnimizden.
Ne yaşamışım? Ne duymuşum? Neyi görmüşüm ? Ne getirmişim gelişimle bu dünyaya, ben de öyle yorumlamışım karşımdakini her zaman.

Çoğu insan gibi dönüp de arkama demiştim ki doğru insan yanlış zaman.
Bu kadar nezaket neden ? İncelikten yola çıktım hareketlerimde. Nezaket dedim, yaratılmış olan her yaratılana nazik olmalı .Çünkü öyleydim bir zamanlar çok kırılgan, çok hassas, çok ince düşünen. Bu sebeple kendi oluşumdan yola çıkıp yorumlamıştım hayatı. Kırmayayım şimdi ben diye diye çok kafamı kırmıştım zamanın içinde. Yapamam dediğim şeyi yapmıştım , söylemem gerekeni söylememiş, düşüncemi, duygumu ifade etmemiştim. Tek sebebi kırmayayım şimdi ben. Oysa kırılan yoktu ki benden başka. Bu benim hayatta duruşumdu. Yıllar içinde yaşanmışlıklar öğretti. Gördüm ki kırmayayım diye içimde tuttuğum, anlarda üzmeyeyim diye yazarak bildirdiğim her bir harf, her bir sessizlik ,her bir duygu her zaman beni kırdı. Oysa kolayı vardı hayatta.

Bir ifade yeteneği verilmişti bizlere, dürüstlük anlarda yatan ifadelerimizin ardında gizliydi. Ve dürüst olamadığımız müddetçe üzülecektik. Merttim, cesurdum, güçlüydüm diye dürüst sandım kendimi yıllarca. Ama gördüm ki dürüstlük anlarda, korkusuzca paylaşımlar da .
Ve gördüm ki yıllarda dürüst olmayan kendinden çok uzakta.
Toplumsal öğretilerimiz var bizim. Ne yükler yüklemekte de farkında değiliz. Güzellikler adına dürüstlükten , doğallıktan uzaklaştıran bizleri ve kendimiz ile gerçeğimiz ile buluşmamızı engelleyen.

Çocuğa diyorsunuz ki: “ Oğlum misafirliğe gittiğin zaman uslu olacaksın. Sana verilenden fazlasını istemeyeceksin. Öyle tabağına konulanı bitirip de fazlasını istemeyeceksin !”

Çok güzel bir öğretidir, çocuğa nezaket kuralları yüklenmekte. Evet, toplum bu insanı çok sevecektir yetişkin olduğunda. Ama o çocuk dürüstlükten uzak, doğalından çıkmış, toplumun onayladığı ama kendisini onaylayamayan bir yetişkin olacaktır ve de mutsuz. Sebeplerini ise çözmesi belki de yıllar , çok yıllar alacaktır.
Çocuk misafirliğe gittiğinde, yediği pastadan bir dilim daha yemek istiyor. Ama söyleyemiyor, an da kendisini ifade edemiyor. Gerçeği öylesine bastırılıyor ki artık kendisi olamıyor.
Evet büyüyünce dürüst görecek kendisini, çünkü çalmıyor çırpmıyor ve kendi düşüncelerinde kimsenin hakkını almıyor ama örneği çoğaltırsak bir dilim az pasta adına çıktığı yolda o kadar çok yerde kendisini ifade edemez hale geliyor ki , anlarda koptuğu her dürüst olmayan ifadesiz durumlar onu yargılanmaktan kurtaramıyor ve mutsuz kılıyor...

Oysa her şeyin çıkışı çok güzel görünmekte gözümüze. Sadece toplumda onaylanma, iyi bir yer, iyi bir izlenim edinme, insanları üzmeme , kırmama, ince düşünme….sonsuz ; çıkış amacı güzel görünen ama kişiyi çok basit bir hayat kuralından uzaklaştıran, sahteciliğe iten …

Kişi ben olmalıydı aslında . Dürüstçe, korkusuzca ben..Tek , tek bir ben. Onu üzmeyeyim, bunu kırmayayım, buna şöyle yapmamalıyım, anne böyle olmalı, işte böyle olmalı, yemek de böyle olmalı, o ortamda böyle olmalı,….Bizi basit kuraldan doğallıktan uzaklaştıran . Topluma onaylatan ama kendimize onaylatamayan. Bizi kendi dürüstlüğümüzden alan.

İzledim bir dönem izledim. Toplumumuz her şeyi yap ama kimse duymasın , duymaz ise ahlaklısın duyarsa ahlaksızsın öğretisinde desteklemişti bizleri. Anlayacağınız dürüstçe benim ve buyum diyen her şeyi normların dışına itmekte ve kişiyi kendi doğallığından ayırmaktaydı. Kişi iki şeyden birini seçmekle yükümlüydü. Ya toplum onaylamasını seçecek ve kendisini bastıracak ama içerde çatışmalar yaşayacaktı, ki bu çatışmalar davranışlarda dürüst gibi gözükse de iç dünya da dürüst olunmayacaktı.
Ya da korkusuzca bu benim deyip ben olacaktı.
Eğer bu benim diyebiliyorsanız iç huzuru yakalayabiliyorsunuz.
Ama hala onayları bekleyerek yaşamayı düşünüyorsanız krizler ortada.
Oysa bu benim deyip ortaya çıkan, karşısındakinin de başka bir ben olduğunun farkındadır.
O kendi mükemmelliğinin farkında olan , açık ve korkusuzca yaşayandır. Ve dışarıda olduğunu düşündüğü kişileri de içine alabilendir ve onların da dürüstçe başka bir ben olduğunu bilendir. Güvenendir, bilendir, kabullenendir. Artık yavaşça bile olsa yorumlamayı dolayısıyla yargılamayı bırakandır. Korkusuzca, korkunun artık ne olduğunu bile hatırlamadan yaşayandır. Ve böyle yaşamaya adım atan herkes bırakır, çok şeyi an da geriye bırakır.
Zaten olanı kabullenen, güvenen olursa insan kıracak, üzecek, yargılayacak ne kalabilirdi ki dışarıda?
Bunların hiç biri kalmadığında ise ortada sorun ve yaşanacak krizde kalmazdı.
Hayatı yorumlamamızdır , bize sahnemizi kuran. Sahne seçimi bizim elimizde.
Farkında olmalı insan….
Ve kendini gözlemlemeye başladığı , farkına vardığı her an da ; fazlalaşma değil sadeleşme , artma değil sadece eksilme yolunda yüzlerce benini yok ederdi elde ettiği huzuruyla.
Nezaket dedim, yaratılmış olan her yaratılana nazik olmalı , olurdu da zaten farkına varınca. Ama asalet de unutulmamalıydı. Yaratılmış olan her canlı bu büyük yaradılış sahnesinde asaletini de taşımalıydı. Ve asaleti taşımak ancak korkusuzca, dürüstçe kendini ve olanı kabullendikçe gerçekleşecek olandı. Asalet ancak sadeleştikçe bizi yüzlerden birlere indirince taşınabilecek olandı.

Alıntı

[Belgin ∞]

Mükemmel ve çok doğru bir yazı.

Paylaştığın için çok teşekkürler defduru, alıntı yaptığın kişinin de ellerine sağlık demeden geçilmez sanırım.

Sevgiler.

[serkangs]

Paylasim icin cok cok Tesekkür ederim ;)