[elifka]

mutluluk hep aranılan ve tam da bulunduğu düşünüldüğünde sabun köpüğü gibi kaybolup giden birşey
mutlu olduğum zamanlara bakıyorum şimdi
başkaları vardı yanımda
beraber gülüyorduk
onlarla birşeyler paylaşıyorduk
maddi manevi farketmiyor.
bir de kendimden vazgeçtiğim zamanlar
fedakarlık denir miydi onlara bilemiyorum şimdi ama
o anlarda yaşadığım hisler mutluluktu bence
sonra beraber olmak istemediğim insanlarla da bir araya geldim.
gülmeler, konuşmalar sahteleşti
mecburiyetler filan
galiba zamanlla onlar da kabulleniliyor
zaman herşeyi değiştiriyor
keşke hep içimdeki gibi kalabilsem dışarıda
ama yalnız kalmak derdine ondan da ödünler verdim. şimdi ben kimim ben miyim bilmiyorum
sadece kendim gibi şekil almadan yaşamak zorunda kaldığımı biliyorum
bir de dualar var....
iyi ki var