[mysteryengineer]

Neredeyse aynı durumu bende yaşıyorum. Hayvanları çok seviyorum ancak uzaktan. Onlar bana,ben onlara dokunmayayım. Küçükken hiç evcil hayvanım olmadı. Ne benim öyle heveslerim oldu ne ailemin. Biri sabit tutarsa yaklaşıp sevebiliyorum ama hareket ettiği an içimi bir korku kaplıyor. Hatırladığım kötü bir çocukluk anım da yok hayvanlarla ilgili ama yaklaşamıyorum bile işte. Eşimde de tam tersi aşırı bir hayvan sevgisi var. O da sizin eşiniz gibi köpek istiyor ama ben cesaret edemiyorum. Değişmek istedim başlangıç olarak muhabbet kuşu aldık. Etrafımdaki herkes "küçücük kuş sana ne yapabilir, asıl o senden korkuyor,.." diye zaten hayatım boyunca duyduğum ezber cümleleri sarfetmekten vazgeçmiyorlar. Kafesinde ve kafesin kapısı kapalı olmadığı zaman aynı odada dahi bulunamıyorum. Psikologlar bu konuyu kesin çözdüklerini öne sürüyorlar, hiç bir çözüm yaramazsa hipnoz yöntemiyle kesin deniliyor. Ama açıkçası henüz gidip birebir çözüm odaklı konuşmuşluğum yok, zaman yetersizliğinden dolayı,işler azalınca bu konuyu çözümlemek istiyorum -ki benim korkum yüzünden ileride çocuklarım da aynı korkularla büyümesinler. Siz de bir psikologdan yardım almayı deneyebilirsiniz.