[Herr_Mannelig]

Zerynthia Nickli Üyeden Alıntı

Mesajın üzerinden uzun zaman geçmiş ancak yanıtlamak istedim. Hissettiğin o duyguyu çok iyi anlıyorum.

Önceden ben de yaşıyordum. Evde yalnız duramadığım gibi gece de tek yatamıyordum. Şuan 23 yaşındayım. Bir yıldır karanlıktan korkmuyorum ve odamda tek başıma ışığı kapatıp yatabiliyorum. Hatta 2 kere filan evde akşam kimse yokken elektrik kesildi ve ben korkumu yendiğimi böyle anladım. Panik yapmamıştım ve hiç endişelenmemiştim.

Örneğin önceden annem bazen akşam yatak odasından bir şey isterdi. Korkudan ödüm patlardı. Gidip o odanın ışığını yakıcam. Ya bir şey çıkarsa karşıma. Ya da dönerken ışığı kapatıcam ya arkamdan bir şey gelip de bana zarar verirse diye çok korkardım. Ben evde herkes varken bile ışığı kapatmaktan korkarken senin o halini düşünemiyorum. Bazen evdeki tüm koridor ışıklarını filan yakarak giderdim. Bir akşam elektrik mi kesildi o anda çığlığı basardım, ağlardım.

Gece odada yatarken korkup ağladığım zamanlar çok olmuştur. Kendi kendine takur tukur sesler geliyormuş gibi hissediyorsun. Bunun için senin anlattığın gibi kulaklık takıp müzik dinleyerek sesleri bastırmaya çalıştığım benim de çok olmuştur. Ama bu bende gündüz de oluyordu. Aslında karanlıktan ziyade yalnız kalmaktan korkmak olduğunu anladım ben bu durumun. Çünkü yanımda biri olduğu zaman hep kendimi güvende hissediyordum.

Artık daha rahatım. Korkmuyorum. Aslında aşabilmenin tek yolu kendine olan güvenini geliştirmen ve yalnız kalmayı öğrenmen. Yalnızlıktan korkuyorsun sanırım sende. Kendi kendine yetebileceğini ve kötü bir şey olacak olsa her zaman başkalarının sana yardım edemeyeceğinin farkına varman lazım.

Bu anlamda ego, suçluluk ve kendine güven telkinlerinin çok faydasını göreceksin. Telkinleri dinlemeni öneririm. Umarım aşarsın ve hem psikolojik hem de bedensel olarak kendini daha fazla yıpratmazsın.

Ben artık o takur tukur sesleri duymuyorum ve takip edildiğim gibi bir düşünce hiç aklımın ucundan geçmiyor.

Sevgiyle kal, sağlıkla nefes al.

işte tam benim yaşadıklarım :))
biryere giderken tüm ışıkları açıyorum,gece yatarken garip sesler duyuyorum,aslında gerçekten de geliyor bu sesler,pcden veya camdaki antenin sallanmasından vs. oluşan sesler.ama yalnızken bu seslerden ürküyorum,yanımda biri varken değil.geçen hava aydınlık,ama evde kimse yok.kaloriferin önüne oturup güpgüzel kitap okuyacaktım,bir süre oturdum ama tedirgin tedirgin,sonra kendimi kötü hissettim,sanki evde aslında olmayan biriler varmış gibi falan,biri beni izliyormuş gibi,ya da bana zarar gelcekmiş gibi falan.sonra hemen kalktıp pc başında eski halimi aldım gene :)
bir de saat 5buçuk gibi,gene geç değil yani,sanki evde biri dolanıyormuş gibi sesler duydum,aslında bunları duymayı bekliyorum zaten korkutuğum için,biryerlerden de tıkırtı gelince de direk bağırarak koştum dış kapıya:) allahtan sonra sakinleştim.
aklıma yalnız yaşıyan alt komşumuzu getiriyorum ama nafile :) önceki gün hiç kaygısız gayet normal oturduğumu da biliyorum.ama bazen böyle aşırı korku oluyor ve durduramıyorum kendimi :) bir de gece tek başıma yatarken alışana kadar telefonun ışığını açık tutarım,karanlıkta saçma sapan benzettiğim şeylere doğru tutup rahatlamaya çalışırım,arkamı da dönmem hiç.oysa uyandığımda hava karanlık bile olsa kapıyı filan kapatırım arkamı da dönerim rahatçana yatmaya devam ederim sanki hiç korka korka yatmamışım gibi :)
karanlıktan da yalnızlıktan da korkuyorum heralde ama korkutuğum şeyler bazen öyle saçma gelir ki,ruh halime göre değişiyo mu noluyosa :)
bi de korktuğum şeylerin rüyama girmesi yokmu arada..
ne kötü bir durum yahu.umarım benim de düzelir