uzun bir süredir siteye girmiyordum,gündelik yaşamın yoğunluğundan.bu akaşam içimden geldi siteye girmek ve gözüm ilişti kanser kelimesine.bizzat bu hastalığı yaşamış ve iyileşmiş bir insan olarak benimde birşeyler yazmam gerek diye düşündüm.
yazmalıyımki 4 sene önce benimyaşadıklarımı şuanda yaşayan başka insanlar okusunlar ve yalnız olmadıklarını anlasınlar.19 yaşımdaydım kanser olduğumu öğrendiğimde evet psikologların araştırmalarında açıkladıkları gibi insan ilk öğrendiği anda inkar yoluna gidiyor ve istemdışı bir şok yaşıyor.belkide o şok yaşanmasa herşey dahada kötüye gidecek.çünkü öğrendiğiniz ilk anda eğer şoka girip duyarsızlaşmazsanız bu haber size kaldırabileceğinizden daha ağır gelebilir ve teslimbayrağını çekebilirsiniz hiç düşünmeden.doktorum bana açıklama yaptığı andan itibaren sanki hayatı bir pencereden izliyor gibi olmuştum ben kimimneyim kanser nedir ne olacakşimdi...banane tüm bunlardan hiçbiri beni ilgilendirmiyor gibisinden bir psikoloji sonradan düşündükçe anladım ki aslında bu hislerin nedeni kanseri yanlış tanımammış.doğduğumdan beri beynime yerleşmiş yanlış öğrenilmiş bir bilgi.kanser denilince aklımıza olabilecek en kötü hastalık gelir her zaman.yaşadıktan ve gerçekten hayatın farkına vardıktan sonra ,aslında kanserin benim yaşamım için ne kadar eğitici ve öğretici bir süreç olduğunu anladım.
tabiki yaşanan bu süreçte hastanın hayata olan yaklaşımı ve hasta yakınlarının hastaya olan yaklaşımı çok önemli.
anlatmakla bitirebileceğim bir konu değil ama kısaca hastalar ve hasta yakınlarına bir kaç şey söylemek isterim:
neden ben sorusunu kendinize sormaktan vazgeçip bunun herkesin başına gelebilecek bir hastalık olduğunu ve tedavisi olduğunu fakat ;asıl önemli olanın sizin bu hastalıktan kendinize ne gibi bir pay çıkaracağınız olduğunu düşünün.belkide hayatta kıymetini bilmeden hiç bitmeyecekmiş gibi yaşadığınız bir çok şeye sahipsiniz ama bunların farkında bile değilsiniz.durun ve çevrenize kendinize bir bakın.
araştırın hastalığınızın türünü tedavi yöntemlerini tedavinin başarılı olabilmesi için neler yapabileceğinizi araştırın.
tedavi sürecindeyken muhtemelen depresyona girebilirsiniz,özellikle kemoterapi gören hastalar için saçlarının dökülmesine sebep olan ilaçlar kullananlar için söyleyebileceğim tek şey:onların kökü sizde ve emin olunki eskisinden daha sağlıklı bir şekilde çıkacaklar tedavinizin sonunda.
tedavi süresince ağrılarınız olabilir,miğde bulantınız artıp azalabilir unutmayınki bunların hepsi geçici bir süre yaşanacak.ağrılar konusunda en çok işe yarayan şey ağrıyan yerlerinize masaj yaptırmak.profesyonel biri tarafından değil yanınızda kim varsa size masaj yaptığında ağrılarınız bir süreliğine azalacaktır.miğde bulantısına karşıda haşlanmış patates yemenizi öneririm.
veee bol bol neşeli müzikler dinleyin ,gülümseyin,karamsarlığa kapılsanız bile bunu umursamayın.insan bazen karamsarlığada kapılabilir.

hasta yakınları:hastanın durumunu ondan asla saklamayın.hastalığının aşamasını ve mümkünse ilk olarak hastalığını ,hastaya doktoru açıklasın.
hastayı,sen hastasın sokağa çıkma arkadaşlarınla görüşme ,kimseyle öpüşme ,dışardan yiyecek yeme gibi bir takım kısıtlamalara sokup bunaltmayın.tabiki hijyen çok önemli.onun yerine dışardan yemek yiyebileceği hijyenik olan bir kaç öneri getirin.
kendini bırakmaması daha enerjik olabilmesi için onu teşvik edin.birlikte fazla yorucu olmayan kısa yürüyüşler yapın.
hastalar bazen yalnız kalmak isteyebilirler,bazı durumlarda gözyaşlarını tutamayabilirler.bunun normal bir davranış olduğunu unutmayın ve ona destek olun.sizin için de zor olan bir süreç bu şüphesiz fakat öncelikle düşünmeniz gereken kişi hastadır.sizinde moraliniz bozuk olabilir,karamsarlığa kapılabilirsiniz ama kesinlikle bunu hastaya yansıtmayın.her defasında onun çok güçlü olduğunu ve bu hastalığı kesinlikle yeneceğine inandığınızı dile getirinki oda kendine güvensin ve evet yeneceğim desin.
eviniz ,hastanede kalıyorsanız hastane odanız her zaman kalabalık olsun.kalabalık ve neşeli bir ortam çoğu kez hastanın karamsarlığa kapılmasını engeller.ve terkedilmişlik duygusuna kapılmaz.bu insanların hepsi benim için burda diye düşünür ve hayata daha sıkı bağlanır.

yazılacak,anlatılacak çok şey olmasına rağmen aklıma ilk gelenler bunlar.faydalı olması dileğiyle.kucak dolusu sevgiler...

[shamanic]

ayçiçeği ... o güzel ismine yakışır satırlar yazmışsın canım... yüzün güneşe dönük... karanlığı umursamadan....

fırsat buldukça gel lütfen yanımıza.. dök içindekileri sayfalarımıza... inanıyorum bir çok insana kendin gibi güneşe bakmayı gösterebilirsin..

birinci derece olmasa bile etrafımda tanıdığım bu rahatsızlığa yakalanmış olanlara senin gösterdiğin yollarla yaklaşımlarda bulunacağım...

senin gibi güçlü bir insanı tanımak benim için onur verici...

paylaşımlarını bizden esirgeme...

sevgilerle...

[25emel]

sevgili ayçiçeği herşeyden önce seni tebrik ediyorum '' aklıma ilk gelenler bunlar '' demişsin yazdıkların ilk aklına gelenler ise gerisini nasıl merak ediyorum anlatamam 44 deneyimlerinden ve fikirlerinden kendine ders cıkaracak,güç alacak eminim bir çok arkadaşımız mevcut (bende dahil )

[yakamoz]

Ayçiçeği hoşgeldin güzel haberle geldin, seni tüm kalbimle kutluyorum ve sağlıklı uzun ömür diliyorum.
Ben neden ben sorusunu günlerce sormuştum.O soru herhalde dünyanın en berbat sorusu, sen "neden ben" sorusuna takılı kalmadan yenmişsin neyse geride kaldı o günler önümüze güzel günlere bakmak lazım, yelkenler fora

[hülyaa]

Ayçiçeği merhaba aramıza hoşgeldin
yazını okurken gözlerim doldu,ama sevinçten...o kadar güzel anlatmışsın ki seni tebrik etmek istedim..
yaşamın kıymetini sağlıkta bilmemiz gerekirken,maalisef ancak hastalıkta anlayabiliyoruz..şükürler olsun ki sen başarmışsın..darısı tüm diğer arkadaşlarımıza olsun..hayat her şeye rağmen çok güzell...yolun sağlıkla,huzurla ve mutlulukla sevgiyle daha çoook uzun yıllar açık olsun..sevgilerimle...tebrikler...

hepinize teşekkür ediyorum yazdıklarımı okuduğunuz ve beni anladığınız için.ve sevgili yakamoz neden ben sorusuna oldukça fazla takılmıştım aslında.
2003 'ün şubat ayıydı ve istanbulda lapa lapa kar yağıyordu.3 kmlik yolu yarım saatte gidebilmiştik hatta.arabamızın kliması çalışmadığı için annem beni battaniyeye sarıp oturtmuştu koltuğa:)demokraside çareler tükenmiyor misali.o gün moralim çok bozuktu bütün yol boyunca babamla ablam üzülmesin diye kendimi kastım ağlamamak için ama hastaneye girince artık kendimi tutamadım ve koyverdim gitti.salya sümük ağlamaya başladım bir ara yan tarafımdaki koltuğa 60 yaşında bir teyzeyi getirdiler ilacı takıldı ben hem ona bakıyodum hem ağlıyodum kadıncaaz bi süre sonra dayanamadı yavrum ağlama ,ağlamanı gerektiricek bir şey yokki dedi.ağlayacağına şükretki hastasın ama tedavi olabilecek maddi güce sahipsin ve emin olki manevi gücede sahipsin dedi.sen şimdi kendi kendini yiyip bitiriyosundur neden ben diye dedi,o anda alnımdan vurulmuşa döndüm sanki bütün hastaların arasında evrensel bir dil vardıda biz o şekilde birbirimizi anlıyabiliyorduk.kendine sormak sadece seni üzer dedi.ve cevabıda zaten baştan verilmiş sana ,demekki bu hastalıktan kendine çıkartman gereken bir pay var,yaşayıp görmen öğrenmen,alman gereken dersler var ve sen bunun üstesinden gelebilirsin istersen dedi işte bu yüzden sensin dedi.
o güne kadar 3 ay boyunca her gün her gece kendi kendime neden ben neden ben diye sormuştum ve cevabını bulamamıştım.ama o gün anladımki latife teyzenin söyledikleri baştan sona doğru.benim birşeyleri anlayabilmem için bunu yaşamam gerekiyordu.önceliklede içimde olan gücü açığa çıkartabilmem ve inancımı çoğaltabilmem için.
sevgili latife teyze umarım iyileşmişsindir.ve sanada çok teşekkürler içindekileri paylaştığın için benimle.bu gün bu siteye bu satırları yazmam için ve bu hastalığı yaşayan kendini yalnız hisseden insanların okuyup yalnız olmadıklarını anlayabilmesi için bu hastalığı yaşamam gerekiyordu.
hiçbir zaman hiçbirimiz yalnız değiliz lütfen unutmayalım bunu.

[üç_gömlek]

[shamanic]

ayçiçeği Nickli Üyeden Alıntı

hepinize teşekkür ediyorum yazdıklarımı okuduğunuz ve beni anladığınız için.ve sevgili yakamoz neden ben sorusuna oldukça fazla takılmıştım aslında.
2003 'ün şubat ayıydı ve istanbulda lapa lapa kar yağıyordu.3 kmlik yolu yarım saatte gidebilmiştik hatta.arabamızın kliması çalışmadığı için annem beni battaniyeye sarıp oturtmuştu koltuğa:)demokraside çareler tükenmiyor misali.o gün moralim çok bozuktu bütün yol boyunca babamla ablam üzülmesin diye kendimi kastım ağlamamak için ama hastaneye girince artık kendimi tutamadım ve koyverdim gitti.salya sümük ağlamaya başladım bir ara yan tarafımdaki koltuğa 60 yaşında bir teyzeyi getirdiler ilacı takıldı ben hem ona bakıyodum hem ağlıyodum kadıncaaz bi süre sonra dayanamadı yavrum ağlama ,ağlamanı gerektiricek bir şey yokki dedi.ağlayacağına şükretki hastasın ama tedavi olabilecek maddi güce sahipsin ve emin olki manevi gücede sahipsin dedi.sen şimdi kendi kendini yiyip bitiriyosundur neden ben diye dedi,o anda alnımdan vurulmuşa döndüm sanki bütün hastaların arasında evrensel bir dil vardıda biz o şekilde birbirimizi anlıyabiliyorduk.kendine sormak sadece seni üzer dedi.ve cevabıda zaten baştan verilmiş sana ,demekki bu hastalıktan kendine çıkartman gereken bir pay var,yaşayıp görmen öğrenmen,alman gereken dersler var ve sen bunun üstesinden gelebilirsin istersen dedi işte bu yüzden sensin dedi.
o güne kadar 3 ay boyunca her gün her gece kendi kendime neden ben neden ben diye sormuştum ve cevabını bulamamıştım.ama o gün anladımki latife teyzenin söyledikleri baştan sona doğru.benim birşeyleri anlayabilmem için bunu yaşamam gerekiyordu.önceliklede içimde olan gücü açığa çıkartabilmem ve inancımı çoğaltabilmem için.
sevgili latife teyze umarım iyileşmişsindir.ve sanada çok teşekkürler içindekileri paylaştığın için benimle.bu gün bu siteye bu satırları yazmam için ve bu hastalığı yaşayan kendini yalnız hisseden insanların okuyup yalnız olmadıklarını anlayabilmesi için bu hastalığı yaşamam gerekiyordu.
hiçbir zaman hiçbirimiz yalnız değiliz lütfen unutmayalım bunu.

hepinize teşekkür ediyorum yazdıklarımı okuduğunuz ve beni anladığınız için.ve sevgili yakamoz neden ben sorusuna oldukça fazla takılmıştım aslında.
2003 'ün şubat ayıydı ve istanbulda lapa lapa kar yağıyordu.3 kmlik yolu yarım saatte gidebilmiştik hatta.arabamızın kliması çalışmadığı için annem beni battaniyeye sarıp oturtmuştu koltuğa:)demokraside çareler tükenmiyor misali.o gün moralim çok bozuktu bütün yol boyunca babamla ablam üzülmesin diye kendimi kastım ağlamamak için ama hastaneye girince artık kendimi tutamadım ve koyverdim gitti.salya sümük ağlamaya başladım bir ara yan tarafımdaki koltuğa 60 yaşında bir teyzeyi getirdiler ilacı takıldı ben hem ona bakıyodum hem ağlıyodum kadıncaaz bi süre sonra dayanamadı yavrum ağlama ,ağlamanı gerektiricek bir şey yokki dedi.ağlayacağına şükretki hastasın ama tedavi olabilecek maddi güce sahipsin ve emin olki manevi gücede sahipsin dedi.sen şimdi kendi kendini yiyip bitiriyosundur neden ben diye dedi,o anda alnımdan vurulmuşa döndüm sanki bütün hastaların arasında evrensel bir dil vardıda biz o şekilde birbirimizi anlıyabiliyorduk.kendine sormak sadece seni üzer dedi.ve cevabıda zaten baştan verilmiş sana ,demekki bu hastalıktan kendine çıkartman gereken bir pay var,yaşayıp görmen öğrenmen,alman gereken dersler var ve sen bunun üstesinden gelebilirsin istersen dedi işte bu yüzden sensin dedi.
o güne kadar 3 ay boyunca her gün her gece kendi kendime neden ben neden ben diye sormuştum ve cevabını bulamamıştım.ama o gün anladımki latife teyzenin söyledikleri baştan sona doğru.benim birşeyleri anlayabilmem için bunu yaşamam gerekiyordu.önceliklede içimde olan gücü açığa çıkartabilmem ve inancımı çoğaltabilmem için.
sevgili latife teyze umarım iyileşmişsindir.ve sanada çok teşekkürler içindekileri paylaştığın için benimle.bu gün bu siteye bu satırları yazmam için ve bu hastalığı yaşayan kendini yalnız hisseden insanların okuyup yalnız olmadıklarını anlayabilmesi için bu hastalığı yaşamam gerekiyordu.
hiçbir zaman hiçbirimiz yalnız değiliz lütfen unutmayalım bunu.

ayçiçeği yürek dolusu saygılı sevgiler..zaman zaman hepimiz neden ben sorusunu sorarız..ben kendi adıma nasıl sorusunu daha fazla kullanmaya çalışırım ama, şu anda neden ben diye sorduğum zamanlarda ne kadar haksız olduğumu gördüm..öğrendim..bize öğrettiğin her şey için teşekkür ederim..ve seni bu kadar cesur olduğun için tebrik ederim..aslında salıversek zihnimizin derinliklerine gömdüğümüz beyaz barış güvercinlerini evrene nekadar güzel olacak hayat haydi hep beraber salalım içsel barışımızın sembollerini evrene ..hepinize ve özellekle başaranlara saygılı sevgiler