[Işıklı yol]

Ben size kendi hikayemi anlatayım. Bundan yıllar yıllar önce. Daha 19 yaşındayım. Hayallerim var. Hep saklamışım kendimi evleneceğim kişiye, kimselere bakmamış, kimselerin elini tutmamışım. Yanıma hiç bir erkeği sokmamışım. Biri ile tanıştım. O zamanlar görücü usulü vardı. Benimki ilk görüşte aşk. Tecrübesizim birde. Sonra nişan oldu. Eşyalar alındı. Ev tutuldu ve ben gelinliğimi bakıyorum. Nişanlımın ailesi haber verdi. Size geleceğiz diye, neden bilmiyoruz. Anlamsız bir zaman dilimi! Sordum nişanlıma, " neden geliyorlarmış? " diye bana soruyla cevap verdi. Her neyse, geldi ailesi ve benimle evlenemeyeceğini, pişman olduğunu, bize söyleyemediğini onlardan rica ettiğini söylediler nişanlımın. Nişanı atmak istediklerini söylediler. Bir kaçta hakaret edip çıkıp gittiler. Yaşadığım acının tarifi yok. Ben birde borderline hastasıyım terk edilmek başka bir acı benim için. Ağladım ağladım ağladım. İçimin yandığını, kalbimin acıdığını, ciğerlerimde tuhaf bir yangının devam edip durduğunu söyleyebilirim o dönemde. Bir ay sonra başkası ile nişanlandı. O yaz evlendi. Sonbaharda çocuğu oldu. Ben hala ona deli gibi aşıktım ve hala ağlıyordum. Fakat çarem yoktu. Yapacak hiç bir şey yoktu. Aradan 2 yıl geçti. Ve ben şimdi ki eşimle evlendim. İki yavrum oldu. İki erkek. Onlarla yaşadım, büyüdüm, iyileştim. Onlara iyi anne olma telaşım benim tüm acılarımı unutturdu. Geçen yaz eski nişanlımı bir düğünde gördüm. Tam 22 yıl sonra( Ne çok 2 var bu hikayede hayret*) Ve sadece eski bir dostu görmüş gibiydim. Yüzüme bile bakamadı. Mahçuptu, sıkılgandı. Ve ben o gece onu bağışladım. Bu görüş bana iyi geldi. Artık kendi yolumda ilerliyorum. aşkı tekrar tatmadım mı? Tattım tabi ki. daha bile güzelini. Fakat onu unutmadım. Şimdi iyi kötü içimde bir yerlerde yaşıyor. Kah ilk aşk olarak, kah terk edip giden bir hain olarak, kah can yakan bir sevgili olarak. Yine de yüreğime yeniden bahar geldi. yeniden yeşerdi. Hayat pınarları yine çağlıyor yüreğimde aşk şekil değiştirir. sevmek insanı en olgunlaştıran şeydir. Acı çekmek insana özgü. Ortada bir yaşanmışlık var. Acısıyla tatlısıyla, hayata kendinizi kapamadan yeniden kalbinizin sesini duymadan önce acınızı yaşayın derim ben. Zamanla her şey yoluna girecek. Tecrübeyle sabit yani. Allah yar ve yardımcınız olsun. Sevgimle, Işık*