[sanemce]

sevgili karadut
öncelikle hoşgeldin yanımıza
hepimizin mutlaka yaşadığı birşeydir iyiliğimize karşılık bulamamak, iyiniyetimizin suistimal edilmiş olması..
bunları yaşayarak olgunlaşacağız, büyüyeceğiz..
herşeyden önemlisi üzülmemeyi öğrenmemiz gerekiyor. bu da biraz bakış açısıyla alakalı..
önce kendinle olan sorunlarını çözmelisin ki, diğer kişilerle iletişimin çabasız değişecektir.
iyilik yaparken karşılık beklemeyiz fakat görülsün isteriz. aslında görülüyor. ilgili kişi tarafından olmasa bile, davranışlarımız karakterimizin, benliğimizin yansıması oluyor. ve tüm bunlar birgün bize geri dönecek..
diyelim ki iyilik yaptık ama görülmedi.. önce kendi içine bakmalısın bunun analizini yaparken..
yardıma ihtiyacı olan birine, "nasılsa değerini bilmeyecek" düşüncesiyle yardım etmemiş olsan, yatağına yattığında rahat uyuyabilecekmisin??
insanı insan eden vicdanıdır. o yüzden kötü kişilere vicdansız deriz
yaptığın iyilikleri kendi huzurun için yaptığını düşünürsen, üzülmemiş olursun. sen kendi değerini bildikten sonra onay almaya ihtiyacın yok. çevremizdeki insanları düzeltmenin en kestirme yolu kendimizi geliştirmeyle gerçekleşir. başkalarının bizi nasıl görmesini istiyorsak, kendimizi öyle görmeliyiz.
misal: kendimizi değersiz hissettiğimiz bir ortamda, "ben değerliyim" dememiz ne kadar etkili olur??
sözle söylerken, bakışımızla, duruşumuzla desteklemeliyiz ki, gerçekten değerli olduğumuz hissi karşı tarafa tam anlamıyla geçsin.. örnekleri çoğaltacağını biliyorum..
bize nasıl davranılmasını istiyorsak, önce kendimize sonra da başkalarına öyle davranmalıyız..
sevgiler