lokman

[mehmet_enes]

LOKMAN Efendisinin düzinelerle kölelerinden yalnızca birisi idi Lokman. Derisinin siyahlığının aksine, tüm aydınlığını içinde saklamıştı sanki. Diğer köleler ise tam aksine... Ne onun hikmetli sözleri, ne de ağırbaşlılığı ilgilerini çekmez, sürekli yapmaları gereken işlerden kaytarmaya, kendilerinin olan zamanlarını; "Efendilerinin malı kendilerinin olsa" neler yapacakları hakkında fikir üretmekle geçirirler. Lokman'ı anlamak bir yana, ondaki farklılıktan rahatsız dahi olurlar. Fırsat buldukça da efendilerinin ı.ıözünden dü§ürmek için arkadaşlarına olmadık düzenler kurar, akla gelmedik yalanlar uydururlar. Hep aynı geçen günlerinin birinde efendi, meyve yemek istedi ve kölelerini bağa gönderdi. Herkes topladı; Lokman hariç, topladıklarının çoğunu yediler diğerleri... Birleştirdiler kalanları ve evin yolunu tuttular. Efendi: -Bu nedir, akşama kadar bununla mı oyalandınız? Hepinizi cezalandıracağım, diye kükredi. Köleler: -Aman efendimiz, vallahi bizim bir suçumuz yok... meyveleri lokman yedi, dediler. Lokman: -Efendimiz, iznin olursa yalnız görüşmek isterim. Efendi, teklifi kabul ettiğini bildirip, diğerlerine dışarı çıkmaları için işaret etti. Lokman: -Efendimiz, ben hiç meyve yemedim. Ama kalbinin mutmain olması için bir tedbir söylerim. -Nedir, söyle bakalım. -Ey kerem sahibi, hepimizi imtihan et. Bizlere fazlasıyla sıcak su içir, ondan sonra büyük bir sahraya götür bizleri... Sen atlı olarak ko§tur hepimizi. O zaman kötülük yapanı gör, Hakkın işlerini seyret. Aklı yam efendinin. Zaten Lakman'ın yapmayacağını biliyor, lakin aklına diğerlerinin suçunu ispatlayacak çare gelmiyordu. Herkesi topladı, getirilen sıcak suyu içmelerini söyledi, hepsi korkudan içtiler. Sonra onları ovalarda kovalamaya ba§ladı. Koşturdu koşturdu, nihayet yoruldular. Başladılar kusmaya. İçtikleri su yedikleri meyvelerin hepsini çıkardı. Lokman'ın da içi bulandı, O da kustu. Fakat karnından halis su geldi.