Ölüm Dair

**pisimbat** · 03-06-2007, 10:25 PM

Çoğu insan için sevimsiz bir düşünce,ürkünç,korkun, çünki bir bilinmezliğe gidişin ilk adımı ,sanki doğum gibi ne garip doğarkenmi ölüyoruz ölürkenmi doğuyoruz belli değil ahmet kayanın bir şarkısında dediği gib bu ne yaman çliki anne...
bir sevdiğimi kaybettiğimde daha 13 yaşındaydım dedem hastahaneye yatmıştı bir sabah dedemin öldüğü haberi geldi bom bom hissetim kendimi sonra ninem gitti 24 yaşımdaydım .
ama asıl vurgun annmel geldi 30ların başındaydım ,eğer haytınızda herşeyiniz anneniz ise yıkımı çok büyük oluyor allah kimseye yaşatmasın
eskiler derlerdi ya ölümün bile hayırlısı olsun annem son nefesini veririken gülümsüyordu huzur içinde olduğunu anladım elini tuttum korkma ben yanındayım dedim saçlarını sevdim o pamuk gibi beyaz saçlarını ,onun son nefesi ile benimde içimden gidenleri kelimelere ile anlatamam,hiç öyle filmlerdeki gib değil ölüm öle son sözlerfalan olumor hiç bekledim oysa kızm diye bilmesini diyemedi gidiyordu,görmedi bile beni o güzel gözleri ile son bir kez ben ağlarken sesizce,beni ben yapen seven koruyan şevkati ile saran annem gitmişti,en büyük ruhsal depermimi yaşadım o an o anda yıkılanlar bir daha yerine gelmedi tamir asla olmadı , o buruklukla yaşamayı öğrendim çünki içinde hala sevgisi bana güç veriyordu görememk duyaymamak ama anılarımla yaşaamk rüyalarımda hasret gidermek yine şanşlıydım ya bunlarda olmasaydı ya ne yaaprdım bilmiyorum
acılar ile olgunlaşıyoruz hayatta tecrübeler hep acı ile harmanlanıp yer ediyor içimize
güzel anılarımda tekrar hayata dönüyor annem benle ben nefes aldıkça oda alıyor içimde çünki ,

peki anne ya kızının içi yandığında ,üzüldüğünde,gözünden anlardın ya sen neyin var senin bende birşeyim yok yorgunum anne diye yalan söylerken bile acımı içinde hisseder anlar üstelemz susardın
kimse artık beni anlamıyor anlamk istemyor anlamsın zaten görmesinler içimdeki o kırılmış yanmış çoçuğu sevmesin okşamasın başımı,dokunmasın sarmasın kolarında beni ben kalırım öle minik bir kedi çaresizliğinde ,senden öğrendim kuvvetli olmayı,başa çıkarım elbet kanayan yaarlarımı sarmayı ama keşke sen olsaydın yanımda bazı zamanlarda öyle kimsesiz hissediyorum ki kendimi ama biliyorum değilim kimsesiz sen varsın hala içimde yaşıyorsun
kötüyüm be anne kaldım böle denizn ortasında ıssız bir adada boğuluyorum okyanusun en derin yerlerinde tut çıkar beni annee

yakamoz · 04-06-2007, 02:13 AM

Başın sağolsun Pisimbat Allah sana sabır versin Annene Dedene ve Sevdiğin Yakınına Rahmet eylesin. Ateş düştüğü yeri ölüm yüreği yakıyor . Ölüm hele birde çok sevdiğimiz bağlandığımız bizi biz yapan, varlığıyla hayatımızın anlamını veren kişiyse tarifi mümkün değil verdiği acının. Seni çok iyi anlıyorum bende canımdan çok sevdiklerimi kaybettim yürekten gitmiyor o sızı, Allah sabır versin. Eğer bugün hayatta olsalardı bizim üzülmemizi yıkılmamızı istemezlerdi aynen sağ oldukları zamanda olduğu gibi. Onlar hep kalbimizde olacak sağlıklarında nasıl bize hayat kaynağı oldularsa yine devam edecek. Hayata sarılman dimdik durman onları gururlandıracak, senin her zaman sağlıklı mutlu huzurlu olman Anne'nin Dedenin ve sevdiğin kişinin ruhunada huzur verecektir.
Ben kendime bir defter edindim onları her özlediğim aradığım zaman oturup mektup yazıyorum, fiilen göndermiyorum ama eminimki onların ruhları hissediyor...

**pisimbat** · 07-06-2007, 09:16 PM

hassasiyetin için teşekkür ediyorum yakamoz acılar kayıplar hatalar ile olgunlaşıyoruz haytta gidenler içinde ayakta kalıp yıkılmadan durmak en güzeli çünki onlar içimizde yaşayarak güç veriyorlar eğer yıkılırsak bir tek biz değil içimizde yaşatıklarımızda devrilir bunun olamaması için güçlü olmak lazım