[elisya]

canım seni çook çook iyi anlıyorum. Hatta aynısı benim hayatım diyebilirim.

Küçükken baba, evin reisi ya o ne derse o olurdu evde. herşey babaya göre düzenlenirdi. kalkma saati, yemek yeme saati. yatma saati..

Göya babaya saygı çok önemli idi. babanın yanında düzgün durulur. adam gibi oturulur. O hep en son sözü söyler, sen hep peki demek zorundasındır. İteat etmek zorundasın Kendini savunsan bile bu ona karşı bir hakaret saygısızlıktır. O hiç yanlış yapmaz ya, yanlışıda yüzününe vurulmaz ya..
Kardeşinle varsa asla ağız tadıyla kavga etmeyi evin içindebağırılmaz bile hep seni sustururlar.
Onlar büyük ya her şeyi çok daha iyi bilirler. bizim ne hissetiğimizi yada ne demek istediğimizi de çok iyi bildikleri için hep böle sorunlu biri olup çıktık.

Aile içinde çocuk özgürce kendini ifade edemediği yada kardeşiyle bile tartışdığında bağırmanın kötü bişi olduğunu öğretildiği bir ailede büyüdüğü zaman çocuk kendini dışarıya karşı nasıl korur, nasıl savunur..

Böyle böyle büyüdük. Çocukluğumuz annenin pasifliği ve baba baskısı ile geçti. Lise ve genç kızlık dönemleri ise evden kaçmak için bir çıkış yolu bulmakla geçti. Ya okuyacaktın yada evlenecektir.
Herkes anne ve babasını sevgiyle kucaklarken sana yasaktı böle şeyler. Bir süre sonrada zaten içimden gelmedi yapmak. Sadece adı vardı BABA.. ( ? ) ben hala merak ediyorum baba demek ne demek acaba ? .. Onun yüzü nü defalarca rüyamda gördüğünde bile korkudan zıplayarak uyanırım bazen. Değil ki yüzüne tahammül edeyim. Zor bana bunu yaptıkları için onu affetmem çok zor..
Hiç aile desteği görmedim şimdiye kadar. çünkü destek yerine köstek olmak o kadar kolay ki.. ama onlara göre bizi çok iyi yetiştirdiler..

Küçükken hep korkuttular böle yaparak.. Şimdi 30 yaşında evliyim, ama hala kendimi savunamaz haldeyim. o yüzden büyüklerin karşısında hep tedirginim.. Ağzımdan yanlış bir şey çıkacak diye elim ayağıma bir birine giriyor..
Patronum, müdürüm hatta iş arkadaşlarımla bile bir kargaşa olduğunda kendimi savunamıyorum..
Hayatta kendini savunamamak o kadar kötü ki, hep içine atarak yaşamak, kendini ifade edememek insanı bunalıma sürüklüyor.

neden ? neden... Hep çocukken bize yapılan olumsuz davranışlardan,

Çekirdek inanç küçüklükten başlıyor.. Aile ortamından.. ne gördüysen öle gidiyor, kendindeki bu durumu değiştirmek o kadar zor ki .. kalıplaşmış düşüncelerin hareketlerini değiştirmek çok zor.

şimdi bunları buraya yazarken bile boğazıma düğümleniyor gözyaşlarım.. kötü.. gerçekten diyecek bişi bulamıyorum.