[mavihuzur]

Bağışlamak ve... Erdemi.!

Öğrencilerine, yaşamları boyunca unutamayacakları bir yaşam dersi vermek isteyen öğretmen bir gün onlara ilginç bir öneride bulundu:
“ Yarın hepiniz, bir plastik torbada altı kilo patates getirin ” dedi.
Öğrenciler, öğretmenin bu önerisine pek bir anlam veremediler ama yine de onun dediğini yaptılar, ertesi gün okula, içlerinde altışar kilo patates olan plastik torbalarla geldiler.
Öğretmen, her öğrencinin altışar kilo patatesle geldiğini görünce onlara bu kez, patateslerle ne yapacaklarını söyledi:
“ Sizi üzen ve kendisini bu nedenle yaşamınız boyu bağışlamadığınız kişilerin adlarını önce bir kağıda sıralayın sonra da bu kişilerin her birinin adını, bir patatesin üzerine yazın ” dedi. “ Sonra da üzeri yazılı patatesleri yeniden torbanıza koyun.”
Öğrenciler, öğretmenlerinin dediğini yaptılar. Kiminin poşetinde beş ya da altı patates vardı, kiminin poşetinde ise, tümüyle dolmuştu.
Öğretmen, “ Yaşam dersi ” nin ikinci bölümünü de açıkladı:
“ Şimdi bu poşetleri, iki hafta boyunca gittiğiniz her yere götüreceksiniz ” dedi. “ Götürmeyip de götürmüş gibi yapan ya da hiç götürmeyen kişi, kendi kendini aldatmış olur. ”
Öğretmen, ikinci haftanın sonun da sınıfa girdiğinde, öğrencilerinden önce onların yakınmalarıyla karşılaştı:
“ Öğretmenim, patates dolu bu torbalar inanın, her gün sanki bir az daha ağırlaştılar…” , “ Öğretmenim, bu torbalar ne denli ağır ki, biz artık yorulduk…” , “ Öğretmenim her gittiğimiz yere keşke tümünü taşımak zorunda olmasaydık da, hiç değilse çürümeye başlayanlarını atabilseydik…” , “ Karşılaştığımız kişiler bakışlarını hemen bize yöneltiyorlardı, öğretmenim. Çok utandık…”
Öğrencilerinin bu yakınmalarını tek tek dinledikten sonra öğretmen, yaşamları boyunca unutamayacakları şu “ Yaşam dersi ” ni verdi onlara:
“ Amacım, sizi yormak ya da başka kişilerin bakışları altında utandırmak değildi ” dedi. “ Bağışlamanın ne denli yüce bir duygu olduğunu, size bunun aksini göstererek anlatmak istedim. Gördüğünüz işte, bağışlamayarak gerçekte kendimizi cezalandırıyoruz. Bedenimize ve ruhumuza acı çektirerek kendimize zarar veriyoruz. Bağışlamanın, insan değerini küçülteceğini sananlara da bir ders vermiş oluyoruz. Bağışlayarak mutluluğumuza adım atmaya başladığımızı, onlara da gösteriyoruz ve onlara da bir mutluluk reçetesi veriyoruz. ”


benimde bi hikayem olsun didim bu sayfada