Alıntı:
umut-suz Nickli Üyeden Alıntı
 biri küçükken küçük odasında bir hayal kurdu her şeyden uzak kendi ve istediği her şey o artık herkes olabilirdi oldu da ve evdeki tüm huzursuzluklardan kurtuldu 10 sn 10 dk 10 saat artık ne kadar ihtiyacı olursa ve bir gün o küçük çocuk artık hayalsiz yaşayamaz oldu büyüdü okudu okulu bitirdi o artık büyük biriydi ama hayalleri kadar değil o hayallerinin içinde küçüçük biriydi aslında onlar ne isterlerse o oluyordu ve buna alışmıştı ve bundan vazgeçemiyordu artık odasına kapanıyor müzğini son ses açıyor ve saatlerve ne olmak istiyorsa nerede mutlu oluyorsa hayalinde canlandırıyordu en çok onu seven hayranları hayal ederdi onlara şarkı söylerdi ya da ödül alırken ya da önemli herhangi bir şeyi başarmış biri olurdu bunu yıllarca yaptı ve şimdi 30 lu yaşlarda hala yaşıyor bu hayellerini ve hayatının tüm fırsatlarını bu dipsiz kuyuda yaşadığı için tepti bu kuyuda güvenliydi bu kuyuda kıymetliydi bu kuyu onun eviydi korunaklı ve kendine özeldi ama her dakika onu içine çekti uyuşturdu ve gerçek dünyadan kopardı o ise sahibinin her istediğini yapan bir köle gibi güçsüz ve umutsuzdu.
şimdi düşünüyor da hayatı o kadar çabuk değişir miydi onca gittiği doktor ilaç vs değişmedi yalnızlığını iyileştirmedi.
şimdi düşünüyor da ölse mi yoksa böyle yaşaması ölmekle eşdeğer mi?
bilmiyor... ve YOKETTİM KENDİMİ diyor her sabah her akşam ve her an... |
Bende senin gibiyim, hatta aynı beni tarif ettin yazında. Kötü bişey yaşamayan anlayamaz. Ben böyle olmamı ailemle olan kötü ilişkilere bağlıyorum.Benim annem çok kötü davranırdı bana ve bolca hep özgüvenimi sarsıcak telkinlerde bulundu çocukluğumda , ölmeyi çok düşündüm ama anladımki ölmek bile tatmin etmicek beni .Bu hayat çok tatsız geliyor bana. Sana tavsiyem seni gerçek hayata bağlıyacak bir amaç bul. Kendini amaçsız hissettiğine eminim.